Πάδες Κόνιτσας. Απολαύστε τα video

Απολαύστε τα video

Σε απόσταση 36 χλμ από την Κόνιτσα και σε υψόμετρο 1140μ,  θα συναντήσετε τους Πάδες. Το χωριό είναι κτισμένο, στις νότιες κλιτύες του Σμόλικα, κοντά σε έναν χαρακτηριστικά ογκώδη βράχο που ονομάζεται «Πέτρινη Γριά» και περιτρυγυρίζεται από πλούσια δάση δρυών και μαυρόπευκου.

Το χωριό Πάδες αποκαλούταν το "Αρχοντοχώρι" της Λάκας του Αώου καθώς παλιότερα εκεί υπήρχε η μεγαλύτερη εμπορική δραστηριότητα της περιοχής και οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν οικονομικά εύρωστοι.

Οι πρώτοι κάτοικοι των Πάδων ήρθαν από τον συνοικισμό «Κοτσιανάδες» της περιοχής Γυφτοκάμπου Ηπείρου (απέναντι από το Σκαμνέλι) και εγκαταστάθηκαν - κάτω χαμηλά - στην τοποθεσία Κιάτρα Ντριγάλου και στις Κρανιές, απ' όπου και έφυγαν νωρίς λόγω του αφιλόξενου της περιοχής (υπήρχαν πολλά φίδια). Από εκεί μια ομάδα προχώρησε προς το σημερινό κάτω μαχαλά όπου και χτίζουν την εκκλησία της Παναγίας ενώ οι υπόλοιποι μετακινούνται σχετικά ψηλότερα από το σημερινό χωριό και χτίζουν τα σπίτια τους εκεί. Πρέπει να σημειωθεί ότι μεταξύ των δύο οικισμών μεσολαβούσε δασική έκταση η οποία σταδιακά χρησιμοποιήθηκε για να χτιστούν Εκκλησίες, σχολείο και τα νεκροταφεία του χωριού.

Η πρώτη έγγραφη μαρτυρία που αναφέρεται στο χωριό Πάδες, απαντάται στον κώδικα της Ιεράς Μονής Αγ. Νικάνορος - Ζάμπορδας της Μακεδονίας. Στον κώδικα της μονής μνημονεύεται ως «Πάδη» 10 φορές, μετά το 1692. Από τις εικόνες του 15^ου και 16^ου αιώνα που βρέθηκαν στην κεντρική εκκλησία, η οποία χτίστηκε το 1784, όσο και σ' αυτές που υπάρχουν στα παρεκκλήσια, συμπεραίνουμε ότι η ιστορία του χωριού χάνεται πιο βαθιά στο χρόνο.

Οι Πάδες λοιπόν ήταν κεφαλοχώρι και το κέντρο των δραστηριοτήτων των χωριών της λάκας του Αώου, αφού εκεί γινόταν κάθε εβδομάδα παζάρι και συγκεντρωνόταν οι κάτοικοι των γύρω χωριών. Οι κάτοικοί του ήταν υλοτόμοι και αγωγιάτες.

Κατά τα μέσα του 16^ου αιώνα (γύρω στα 1650-1660) έπεσε φοβερή πανούκλα και το χωριό ερήμωσε. Οι κάτοικοι πήραν τα βουνά για να γλιτώσουν. Πολλοί Παδιώτες κατέφυγαν στην περιοχή της Κοζάνης και εκεί ίδρυσαν χωριό με το όνομα Πάδες το όποιο και πήρε αργότερα το όνομα Βογκόπετρα.

Η ονομασία του χωριού Πάδες                                                                                                                                                                                                                                                 

Η εξήγηση του ονόματος έχει ως εξής:

     1. αρχ. Ελλ. «πάδος» (= δένδρο εκ των φηγίδων, π.χ. δρύς, οξιά) και μσν Λατ. padus (= πεύκο) >  Βλαχ./Ρουμ. padure (= δάσος).

Οπότε, Πάδες (= δένδρα - πεύκα), ερμηνεία αποδεκτή, λόγω της δασοκάλυψης του ευρύτερου χώρου, αλλά και ιδιαίτερα ταιριαχτή με την ομοιόσημη εξήγηση της ονομασίας Σμόλικας (= πευκώνας, πιτυώνας) του ομώνυμου βουνού, το οποίο υπέρκειται του χωριού.

     2. παλ. Σλ. padati (= πέφτω) και padina (= υδατόπτωση) | Βουλγ. padam (= πέφτω, πίπτω) και pad (= υδατόπτωση) | Σερβ. pad (= καταρράκτης, πτώση, ανάβρυση).

Από αυτά προκύπτει ότι Πάδες (= πτώσεις, γκρεμοί - υδατοπτώσεις - αναβρύσεις), εξήγηση που ενισχύεται και από τον πληθυντικό της ονομασίας. Οι παραπάνω ερμηνείες επαληθεύονται από τα πραγματολογικά στοιχεία του χώρου, π.χ. ο υπερκείμενος του οικισμού βραχώδης κρημνός «Πέτρινη γριά», ο οποίος είναι το τοπόσημο του χωριού και αποτελεί το αξιοθέατό του, ή ο μικρός καταρράκτης πιο πάνω από τη θέση «Ντάλτα». Τούτη η εξήγηση προτείνεται και στο (5) της βιβλιογραφίας.

     3. Δεν μπορεί να γίνει δεκτή ερμηνεία από το Βλαχ. pade (= ίσιωμα, επίπεδος και ομαλός τόπος, πεδίον, κοινώς σιάδι) < Λατ. pando (= πετάννυμι, εκτείνω, απλώνω, ανοίγω), γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τον τόπο που είναι κτισμένο το χωριό. Το αντίθετο, μάλιστα, συμβαίνει. Η εξήγηση αυτή προτείνεται και στο (25) της βιβλιογραφίας, από ένα τοπικό «πάδη» (= επιφάνεια επίπεδη/ομαλή στη μέση κατωφέρειας), σχετιζόμενο είτε με το σλάβικο θέμα της παρ. 2, είτε με το ανωτέρω Βλαχ. pade.

Τέλος, η διασύνδεση του ποταμού «Πάδου» της Β. Ιταλίας με το όνομα του χωριού, σε συνάρτηση με το βλαχόφωνο των κατοίκων, δεν στέκει ιστορικά. Πρέπει να θεωρηθεί λεκτική σύμπτωση, άσχετη με το χωριό.

Οι εκκλησίες του χωριού αποτελούν ένα από τα αξιοθέατα της περιοχής. Αξίζει κανείς να τις επισκεφτεί για να δει από κοντά τις περίτεχνες τοιχογραφίες τους καθώς και τις παλιές εικόνες που υπάρχουν μέσα σε αυτές, ορισμένες από τις οποίες έχουν ιδιαίτερη ιστορική αξία.

Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Είναι η κεντρική εκκλησία του χωριού. Σύμφωνα με την επιγραφή που υπάρχει στην είσοδό της, χτίστηκε κατά το έτος 1784 και είναι ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο κτίσμα σε σχήμα βασιλικής. Το ταβάνι και οι τοιχογραφίες του Ναού έγιναν κατά το έτος 1823. Το κοιμητήριο, έξω στο νεκροταφείο, έγινε τον Ιούνιο του 1888. Πολλοί ευσεβείς Παδίωτες συνέβαλαν κατά καιρούς στη συντήρηση και στον εξωραϊσμό της κεντρικής εκκλησίας. Από τα έσοδά της πληρωνόταν οι μισθοί των δασκάλων, γι' αυτό και πολλοί χωριανοί αφιέρωσαν κτήματα και χρήματα σ' αυτήν.

Παναγία του κάτω μαχαλά Χτισμένη κάτω από τον δημόσιο δρόμο, κοντά στα τελευταία σπίτια του κάτω μαχαλά, είναι από τις παλιότερες εκκλησίες, ίσως και η πρώτη του χωριού. Εκτός από τις νεότερες εικόνες έχει και πολλές παλιές, όπως αυτή της Παναγίας της βρεφοκρατούσας και του Αγίου Δημητρίου που είναι εικόνες του 16^ου ή 17^ου αιώνα. Το σημερινό κτήριο έγινε γύρω στα 1938. Όλες οι νεότερες εικόνες φτιάχτηκαν το χρονικό διάστημα μεταξύ 1908 και 1910, ενώ είναι έργα της ίδιας τεχνοτροπίας, μάλλον Σαμαρινέων ζωγράφων.

Άγιος Δημήτριος

Είναι χτισμένη σε ένα μικρό γραφικό ύψωμα στα ανατολικά του χωριού. Είναι παλιά εκκλησία που ανακαινίσθηκε στα τέλη 19^ου αιώνα. Έχει δύο παλιές εικόνες του 16^ου - 17^ου αιώνα, αυτές της Παναγίας με τον μικρό Χριστό και του Άγιου Δημητρίου. Όλες οι νεότερες εικόνες είναι αγιογραφημένες μεταξύ 1900 και 1901, της ίδιας τεχνοτροπίας.

Προφήτης Ηλίας

Το παλιό αυτό εκκλησάκι βρίσκεται πάνω σε ένα ύψωμα, στα νότια του χωριού και περιβάλλεται από πεύκα και βελανιδιές. Εκεί γινόταν και γίνεται ακόμα το ομώνυμο πανηγύρι στις 20 Ιουλίου.

Αγία Παρασκευή

Ο πρώτος Ναός ήταν χτισμένος έξω από την σημερινή Αγία Παρασκευή, στην τοποθεσία που βρίσκεται το σημερινό εικονοστάσι - Αγία Τράπεζα. Τα παλιότερα χρόνια η Αγία Παρασκευή ήταν μοναστήρι και μέχρι το 1879 είχε ηγούμενο. Ο σημερινός ναός ανεγέρθη το 1968 με δαπάνη του Ιωάννου Γ. Ρουπέλα στη μνήμη της μητέρας του Στεργιανής.

Άγιος Αθανάσιος

Παλιά εκκλησία που φέρει την επιγραφή «ΕΝ ΠΑΔΑΙΣ ΤΗ 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1921». Είναι το τρίτο κατά σειρά κτίσμα, ενώ διακρίνονται τα ερείπια άλλων δύο προγενέστερων ναών που ανεγέρθησαν στην ίδια τοποθεσία (δυτικότερα του σημερινού ναού). Βρίσκεται στη βόρεια κορυφή του χωριού, το εξωκλήσι είναι πολύ γραφικό και πλαισιώνεται από αιωνόβια πεύκα και φλαμουριές. Από τις παλιές εικόνες ξεχωρίζει αυτή του Αγίου Αθανασίου (πιθανόν του 17^ου αιώνα) και αρκετές μεταγενέστερες (1921 και μετά). Ο μπρούτζινος πολυέλαιος ήταν αφιέρωμα ενός Παδιώτη, αφού φέρει την επιγραφή «ΑΦΙΕΡ. Γ. ΚΑΡΑΝΑΣΙΟΥ 1928».

Άγιος Νικόλαος

Είναι παρεκκλήσι στα νοτιοδυτικά του χωριού, χτισμένο πάνω σε ύψωμα. Η εκκλησία είχε σχεδόν καταρρεύσει και ανεγέρθηκε ξανά από τους Γεώργιο και Δημήτριο Κυριάκη, στη μνήμη των γονέων τους και από τον Μαργαρίτη Ι. Κυριάκη, στη μνήμη του πατρός του. Η παλιότερη εικόνα που συναντάμε εκεί είναι ο Άγιος Νικόλαος, του 17ου αιώνα.Άγιοι Δώδεκα Απόστολοι

Βρίσκεται σε περίοπτη τοποθεσία, δίπλα στο δημόσιο δρόμο και στα δυτικά του χωριού. Χαρακτηριστική είναι η πελεκητή θύρα του ναού, ο οποίος χτίστηκε στις 15 Ιουνίου 1895. Λόγω φθορών στο οίκημα χρειάστηκε να ανακαινισθεί αργότερα. Χαρακτηριστικά του ναού είναι η εικόνα του Παντοκράτορα στο ταβάνι (αφιέρωμα και έργο της Παδιώτισας καλλιτέχνιδας Βούλας Μπίζου) και ο περίτεχνος, σκαλιστός δικέφαλος αετός, στο δάπεδο.

Δευτέρα 18 ΟΚΤΩΒΡΗ 1943, έτσι καταστράφηκαν Οι ΠΑΔΕΣ από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής

Ολοκληρωτική καταστροφή των ΠΑΔΩΝ από τα γερμανικά στρατεύματα του Χίτλερ

Στο χωριό ΠΑΔΕΣ, το αρχοντοχώρι της Πίνδου με την περίσσια ομορφιά, που είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους ΣΜΟΛΙΚΑ. Σπίτια χτισμένα από παδιώτικα χέρια, ειδικά από τους Βαϊνάδες και τους Μεσσήδες, αλλά και από όλες τις ηπειρώτικες κομπανίες μαστόρων. Πέτρινα σπίτια, διώροφα-τριώροφα, διακοσμημένα στο περιβάλλον του χωριού. Το χωριό λοιπόν αυτό έκαψαν οι ορδές των ΝΑΖΙ, οι Γερμανοί του Χίτλερ. Έκαψαν όλο το χωριό, κατέστρεψαν τα πάντα (ολοκαύτωμα). Άφησαν μόνο τις εκκλησίες.

Ιστορικό

Ο Διοικητής των Γερμανών κάλεσε τότε όλους τους Προέδρους των κοινοτήτων της περιοχής στο Μπουραζάνι Κόνιτσας, προκειμένου να τους προειδοποιήσει για το αντάρτικο που υπήρχε στα βουνά. Να μην εμποδίσουν-πειράξουν τα Γερμανικά στρατεύματα. Στο κάλεσμα, πολλοί από τους Προέδρους δεν πήγαν. Πρόεδρος τότε του χωριού μας ήταν ο κ. Αθανάσιος Ρώσσιος και γραμματέας ο κ. Αδάμος Καπράνης.

Αντίστροφη μέτρηση

Οι Γερμανοί πήραν την απόφαση να κάμψουν τις επιθέσεις των Ελλήνων της Αντίστασης και να καταστρέψουν τα χωριά, προπαντός της κοιλάδας του Αώου ποταμού. Φήμες πολλές, ο κόσμος ανάστατος, ο φόβος κυλούσε σε κάθε πατριώτη «Έρχονται οι Γερμανοί. Καταστρέφουν στο πέρασμά τους, σκοτώνουν, ρημάζουν». Μια αμηχανία επικρατούσε. «Τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε στο χωριό, κοντά στα σπίτια μας ή θα φύγουμε να κρυφτούμε, σε απόμερα από το χωριό μέρη; Που θα αφήσουμε την περιουσία μας, τα υπάρχοντά μας;». «Βρε πατριώτη, απαντούσε άλλος, την περιουσία μας θα κοιτάξουμε, ή να γλιτώσουμε από το θάνατό, το θάνατο των οικογενειών και των παιδιών μας;»

Οι Γερμανοί ξεκίνησαν από την Κόνιτσα με την διαταγή να μην μείνει τίποτα όρθιο. Παντού φωτιά και όπου έβρισκαν αντίσταση, θάνατο χωρίς έλεος. Τότε οι παππούδες και οι πατεράδες μας πήραν την απόφαση για ομαδική κάθοδο όλων των κατοίκων προς το ποτάμι και αν έφταναν και εκεί οι Γερμανοί τότε να περάσουμε το ποτάμι και να πάμε προς το Παλαιοχώρι. Άντρες, γυναίκες, παιδιά κάθε ηλικίας και οι μεγάλοι φορτωμένοι με λίγα σκεπάσματα και στο ντορβά τους λίγα τρόφιμα, μη γνωρίζοντας πως-πότε θα ξαναεπιστρέψουμε στο χωριό. Κλάμα και αναστεναγμούς άκουγες παντού. Από στόμα σε στόμα οι λέξεις «ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΒΑΝΔΑΛΟΥΣ».

Κατά ομάδες κατηφορίζαμε κάτω από την μικρή Παναγιά. Ένα γερμανικό αεροπλάνο (τύπου Ντακότα) έφερνε συνέχεια γύρες-βόλτες πάνω από το χωριό και πάνω από τα κεφάλια μας. Οι πατεράδες μας, μόλις έφτανε από πάνω μας, μας έβαζαν κάτω από βράχια και από δέντρα. δεν περιγράφονται αυτές οι στιγμές. Αγαπητοί χωριανοί, φίλοι, νέοι, όσοι δεν ζήσανε εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούν να καταλάβουν σε τι ψυχική κατάσταση βρισκόμασταν. Τα παιδιά έκλαιγαν, οι μεγάλοι φώναζαν «Ησυχία, μη μας ακούσουν οι Γερμανοί». Φόβο και τρόμο έβλεπε κανείς στα πρόσωπα των μεγάλων. Τελικά φτάσαμε σ' ένα σημείο, λίγο επάνω από την τοποθεσία ΜΠΑΛΤΑ. Σ' ένα μικρό καταρράκτη του μυλοποτάμου άρχισε ο καθένας να βρίσκει ένα προστατευμένο μέρος. Κάτω από κάποιο βράχο ή ένα δέντρο και δεν ξέραμε τι περιμέναμε. Εκεί που οι πατεράδες μας καθόταν αμίλητοι, κάποιος με θλιμμένη, βραχνή φωνή φωνάζει: «ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ!». Γυρίσαμε όλοι τα κεφάλια και αντικρίσαμε μαύρο καπνό και φλόγες. Δυστυχώς φίλοι μου αυτό ήταν το τέλος. Το χωριό μας καιγόταν από άκρη σε άκρη. Οδυρμός, κλάμα, φωνές, σιγανές κατάρες άκουγες. Όλα τα μάτια δακρυσμένα. «Πάνε τα σπίτια μας. Πάει το χωριό μας. Τι θα απογίνουμε τώρα; Προσπαθούσαν οι μεγάλοι να μας καθησυχάσουν, αλλά τίποτα».

Πως έβαλαν φωτιά οι Ναζί 

Έριχναν μια άσπρη σκόνη πάνω σε πόρτες και μπαλκόνια και με έναν πυροβολισμό λαμπάδιαζαν τα πάντα. Είχαν διαχωριστεί σε ομάδες οι Γερμανοί και δεν άφηναν τίποτα όρθιο, δεν υπήρχε ανθρωπιά, αλλά μίσος έκαιγε τα πάντα. Είχαμε και δυο θύματα. Την αιτία δεν την γνωρίζει κανείς, μόνο εικασίες. Ο ένας ήταν ο Αθανάσιος Καρανάσιος που ήτο τυφλός και κάηκε μέσα στο σπίτι του. Το δεύτερο θύμα ήταν μια γυναίκα από τον κάτω μαχαλά, η Γιάννα. Την βρήκαν σκοτωμένη στα Γιαννόπουλα, φορτωμένη με πορτοπαράθυρα. Αυτή την εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Ας αναπαύσει ο Θεός τις ψυχές τους!

Αγαπητοί μου θέλω να κάνω μια προσωπική σκέψη, αλλά και έναν προβληματισμό των παππούδων και των πατεράδων μας που έλεγαν: οι Γερμανοί πέρασαν από τα χωριά ΕΛΕΥΘΕΡΟ, ΠΑΛΑΙΟΣΕΛΛΙ, ΠΑΔΕΣ, ΑΡΜΑΤΑ, ΔΙΣΤΡΑΤΟ, ΛΑΪΣΤΑ, ΒΡΥΣΟΧΩΡΙ. Ολοκληρωτική καταστροφή-ολοκαύτωμα στο χωριό μας, τίποτα όρθιο. Στα υπόλοιπα χωριά έκαιγαν από 10-15 σπίτια. ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑΤΙ; Δεν γνωρίζω αυτή την διαφορετικότητα, το ξεχωριστό απέναντί μας. Εικασίες πολλές.

Γυρισμός

Αλήθεια δεν γνωρίζω πόσες μέρες μείναμε στην ποταμιά, αλλά γυρίσαμε. Τι αντικρίσαμε πατριώτες, και απευθύνομαι περισσότερο στους νέους; Ερείπια! Πολλοί, μόλις έφταναν κοντά στα ερείπια των σπιτιών σταυροκοπούταν, τραβούσαν τα μαλλιά τους. «Πως θα ζήσουμε, που θα μείνουμε; Μπροστά μας έρχεται ο χειμώνας». Άλλοι πάλι έλεγαν «ο Θεός είναι μεγάλος». Αντίκριζε κανείς μόνο ερείπια από την μικρή Παναγία του χωριού μας, μέχρι τον Άγιο Αθανάσιο στον επάνω μαχαλά. Σχολεία, σπίτια, αχυρώνες, τα πάντα μια άμορφη μάζα, σωροί από πέτρες.

Κατάρα λοιπόν στους Γερμανούς ΝΑΖΙ. Εμείς οι Έλληνες δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού, τους κάναμε ανθρώπους, τους διδάξαμε την δημοκρατία, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, επιστήμες, τέχνη, φιλοσοφία, ακόμη και την ονομασία «Ευρώπη» εμείς την δώσαμε. Όταν οι Έλληνες χτίζαμε τον Παρθενώνα οι περισσότεροι ζούσαν στις σπηλιές, σε άγρια κατάσταση. Τίποτα δεν σεβάστηκαν οι Γερμανοί του Χίτλερ! Αλλά, αλήθεια, ο Χίτλερ ήταν ένας και οι Γερμανοί εκατομμύρια. Κανείς τους δεν μπόρεσε να αντιδράσει; Από τη μικρή μου ηλικία άκουγα από τους παππούδες και τους πατεράδες μας ότι μας έχουν στο μάτι και δεν σέβονται κανέναν (διαίρει και βασίλευε), ήθελαν αποικίες. Αλλά φίλοι πατριώτες, θα αναφερθώ και σε κάτι άλλο. ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΔΕΝ ΕΛΕΙΨΑΝ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Πολλά συνέβησαν τον καιρό εκείνο. Πείνα, δυστυχία, ασθένειες. Έχασαν τις περιουσίες, τα χρήματα και τις καταθέσεις, ότι είχε δημιουργήσει ο καθένας στη ζωή του πήγε περίπατο. Καταστήματα και εμπορεύματα κάηκαν, καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν. Και ρωτώ πάλι. Σήμερα εμείς χρωστάμε στους Γερμανούς ή οι Γερμανοί σε εμάς; Αλήθεια, το σπίτι μου το πατρικό, γιατί το έκαψαν; Το κατάστημα του πατέρα μου και το εμπόρευμά του γιατί το έκαψαν; Τα χρήματα που είχε στην τράπεζα ποιος τα πήρε; Γιατί άραγε ήρθαν στην Ελλάδα; Θα μου πείτε, εντολή του Χίτλερ. Αλήθεια, τόσα εκατομμύρια Γερμανοί δεν μπόρεσαν να αντιστρέψουν την κατάσταση αυτή; Ή μήπως δεν ήθελαν;

Έγινε αυτό το κακό στο χωριό μας. Καταστράφηκε, οι κάτοικοι έχασαν το γέλιο, την ελπίδα τους. Το στολίδι της Πίνδου χάθηκε ανεπιστρεπτή. Βοήθεια από πού; Από το κατεστραμμένο κράτος; Από τους διεθνής οργανισμούς; Τότε ιδρύθηκε το σχέδιο Μάρσαλ για να επανορθώσει το κακό; Άρχισαν να χτίζουν μικρά σπιτάκια, δυο δωματιάκια, πόρτες, σκέπαστρο με πισσόχαρτο, χωρίς πατώματα και νταβάνια.

Αλλά πρέπει να αναφέρω και το εξής γεγονός. Προτού αρχίσουν να χτίζουνε αυτά τα σπιτάκια, επισκέφτηκε το χωριό μας μια επιτροπή και πρότεινε στους πατεράδες και στους παππούδες το εξής. Να γίνει μεταφορά του χωριού προς τα μέρη της Ηγουμενίτσας. Να χτιστούν σπίτια εκεί, να μας δώσουν κτήματα και ζώα. Ένα καινούριο χωριό. Όσοι επιθυμούν από τους κατοίκους να κρατήσουν την εδώ περιουσία τους. Μικρός ήμουν, δε θα ξεχάσω τα πρόσωπα των παππούδων-πατεράδων, με δάκρυα στα μάτια απάντησαν «ΠΟΤΕ! ΔΕΝ θα εγκαταλείψουμε την γη των προγόνων μας, την ιστορία μας, τα βουνά μας, τις εκκλησίες μας».

Η απάντηση δεν μπορώ να πω αν ήταν σωστή, πάντως ήταν μαζική, από όλους. Ότι μπορείτε βοηθήστε μας εδώ στον τόπο μας, στην γη των προγόνων μας και ο Θεός βοηθός μας. Καλημέρα Νέες Πάδες, και άρχισε ο νέος ρυθμός.

www.romiazirou.blogspot.gr