Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που στα μάτια των οπαδών φαντάζουν ήρωες. Και πώς να μην φαντάζουν, όταν πολλές μπαλαδόφατσες εκεί έξω έχουν αφιερώσει καριέρες ολόκληρες για την πάρτη ενός εμβλήματος; Όταν τα τρεξίματα και οι ιδρώτες τους έγιναν για να υπηρετήσουν έναν και ΜΟΝΟ ΕΝΑΝ σύλλογο;
Πολλοί από αυτούς, ενδεχομένως, να νιώθουν πρώτα οπαδοί και μετά επαγγελματίες. Στην περίπτωσή τους, τα φράγκα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Γιατί αν έπαιζαν πρωταγωνιστικό, θα την είχαν κάνει από καιρό για άλλες πολιτείες. Αγαπούν την ομάδα όσο δεν πάει, αδημονούν να βγουν στον αγωνιστικό χώρο για να ακούσουν τα συνθήματα από το πέταλο, χαίρεται η ψυχή τους όταν πατάνε το τίμιο χόρτο και τα βράδια που η ομάδα διασύρεται, δύσκολα θα αφεθούν στον ύπνο.
Τι γίνεται, όμως, όταν αυτά τα είδωλα αποφασίζουν να κρεμάσουν τα παπούτσια και να αποσυρθούν από την ενεργό δράση; Ένας και μόνο ο καημός: Να αποσυρθεί η φανέλα τους και να μην πέσει σε ξένα χέρια το νούμερο με το οποίο άφησαν ιστορία. Ο Μαραντόνα, ο Μαλντίνι και διάφοροι άλλοι θρύλοι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, το κατάφεραν. Κάποιοι, ωστόσο, έμειναν με το ντέρτι... .
Άλαν Σίρερ, Νιούκαστλ (1996-2006)
"Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αγωνιστώ στην Νιουκαστλ και να βάζω γκολ. Έκανα το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα". Το όνειρο του έφηβου Άλαν από το Νιούκαστλ πραγματοποιήθηκε με τόση επιτυχία, που θα τη ζήλευε και ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος. 303 συμμετοχές και 148 γκολ, με τον κόσμο των «ανθρακωρύχων» να παραληρεί με αυτό το μαγικό "ΤΙΚ" που έκανε πάνω στην μπάλα και την έστελνε στα δίχτυα. Στην ομάδα επέστρεψε και ως προπονητής το 2009, αλλά όχι με το ίδιο αποτέλεσμα, καθώς τα άσχημα αποτελέσματα την οδήγησαν στον υποβιβασμό. Συνεχίζει να λατρεύεται σαν θεός και αυτό το -9- στην πλάτη, από όποιον ποδοσφαιριστή και αν φορεθεί ξανά στο «Σεντ Τζειμς Παρκ», θα παραπέμπει στον αιώνα τον άπαντα στον τεράστιο Άλαν!
Ρομπέρτο Κάρλος, Ρεάλ Μαδρίτης (1996-2007)
Κάτι οι αριστοτεχνικές εκτελέσεις φάουλ (με αυτά τα περίεργα φάλτσα στον αέρα), κάτι εκείνες οι «50αρες» μπαλιές από την άμυνα που πήγαιναν... καρφί στο κεφάλι του Ραούλ, έβαλαν αυτό το παιδί από την Βραζιλία στη λίστα με τα μεγαλύτερα μπακ παγκοσμίως. Ένας από τους πρωτεργάτες του «Overlap», του παιχνιδιού δηλαδή όπου ο μπακ παίρνει τη θέση του χαφ, η τυπάρα που πάντα ήξερε να μιλάει στις καρδιές των φίλων της Βασίλισσας. Διότι και φιλότιμος ήταν, αλλά και πολύ καλό παιδί εντός κι εκτός γηπέδου. 370 συμμετοχές
και 47 γκολ για έναν αμυντικό μέσο, που και τις γκολάρες του έβαζε και χρέη επιθετικού εκτελούσε με τα στημένα του. Ακόμα να κρεμάστε το -3- εκεί στο Μπερναμπέου;
και 47 γκολ για έναν αμυντικό μέσο, που και τις γκολάρες του έβαζε και χρέη επιθετικού εκτελούσε με τα στημένα του. Ακόμα να κρεμάστε το -3- εκεί στο Μπερναμπέου;
Στέλιος Μανωλάς, ΑΕΚ (1974-1998)
Είτε είσαι φίλαθλος της ΑΕΚ, είτε είσαι γαύρος και οι τελευταίες αναμνήσεις που σου έρχονται από τον Στέλιο ήταν από τότε που είχε αρπάξει τον Νινιάδη από τον λαιμό, οφείλεις να του δώσεις ένα τεράστιο "Respect" για τα όσα έχει προσφέρει στην Ένωση. Ο ορισμός του «ογκόλιθου» στην άμυνα, ο οποίος πάντοτε μάτωνε για τη διεκδίκηση της μπάλας, έστω και αν αυτή έμοιαζε χαμένη. Από την Νέων, στην επαγγελματική ομάδα κι από εκεί υπηρεσιακός coach. Τι να πει κανείς, στον ασπρομάλλη τύπο, με τις 447 συμμετοχές και τα 34 γκολ; Άγαλμα στην Νέα Φιλαδέλφεια κι έπειτα το -4- στη ντουλάπα του σπιτιού του.
Ρόι Κιν, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1993-2005)
"Νομίζω ότι κάποιοι από τους οπαδούς που έρχονται στο Ολντ Τράφορντ δεν μπορούν να συλλαβίσουν τη λέξη ποδόσφαιρο, πόσω μάλλον να την καταλάβουν". Από αυτά και μόνο τα λόγια του, μπορεί να καταλάβει κανείς ότι δεν μιλάμε και για το καλύτερο παιδί. Ο Ιρλανδός ήταν ο μοναδικός που μπορούσε ελεύθερα να "την πει" σε οπαδό της Μάντσεστερ, χωρίς ο οπαδός να μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί ότι μπορεί να ανταποδώσει με τον ίδιο τρόπο. Αυτό το -16- δεν το έχει πονέσει κανένας άλλος όσο ο Ρόι. Και ας έριχνε το ένα δολοφονικό τάκλιν μετά το άλλο και ας ήταν ο πιο σκληρός καριόλης που κυκλοφορούσε στο Νησί.
Τάσος Πάντος, Ολυμπιακός (2003-2010)
Μπορεί να μην έγινε ποτέ σταρ, όπως ο Ζιοβάννι, ο Ριβάλντο, ή παλιότερα ο Ρωσίδης και ο Αναστόπουλος. Κι όμως το όνομά του κατάφερε να γίνει σύνθημα ξανά και ξανά και ξανά. Κι ας μη σκόραρε ούτε με αίτηση. Τίμιος κι εργατικός, όταν ο προπονητής του έδινε οδηγία να μαρκάρει έναν αντίπαλο εκείνος τον έσβηνε αριστοτεχνικά. Τι και αν αγωνίστηκε 7 χρόνια στο λιμάνι; Κέρδισε με το σπαθί του μια θέση στην καρδιά των φιλάθλων του Ολυμπιακού -και όχι μόνο-.
"Με τον Ριβάλντο μιλήσατε; Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσετε και με τον Ρι-πάντο..."
Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, Φιορεντίνα (1991-2000)
Ο ορισμός του σέντερ φορ και του γκολτζή. Αν και γεννημένος σε λάθος χώρα (πάντα νούμερο 1 στις καρδιές των Αργεντίνων ήταν ο Θεός Ντιεγκίτο), προσπάθησε στους "Βιόλα" να καθιερωθεί ως ο κορυφαίος που πάτησε ποτέ το χορτάρι του "Αrtemio Franchi". Και μάλλον τα κατάφερε: 168 γκολ σε 269 συμμετοχές. Ακόμα και όταν έφυγε για να πάει στη μισητή Ρόμα, η αγάπη γι' αυτόν στην Φλωρεντία δεν σταμάτησε.
Γκάρι Νέβιλ, Mάντσεστερ Γιουνάιτεντ (1992-2011)
Συγκαταλέγεται στην κορυφαία γενιά των Μπέκαμ, Κιν, Σκόουλς, Γκιγκς και πάει λέγοντας. 400 συμμετοχές με τους κόκκινους διαβόλους και αμέτρητες κούπες. Η αγάπη του γι' αυτήν την ομάδα δεν σταμάτησε ποτέ. Ακόμη και σήμερα, όπου κι αν βρίσκεται υμνεί την ομάδα που τον καθιέρωσε και την οποία υπηρέτησε ως το τέλος της καριέρας του. Φύλακας άγγελος; Πιστός Στρατιώτης; Όπως και να χαρακτηρίσεις τον αξιαγάπητο Γκάρι, μέσα θα πέσεις.
Γιάννης Γκούμας, Παναθηναϊκός (1994-2009)
Αποτέλεσε σημαία για τους πράσινους σε μία δύσκολη εποχή για την ομάδα. Ωστόσο, ποτέ δεν τους πούλησε για να πάει να παίξει στο εξωτερικό (αν και είχε προτάσεις), συνέχισε να αγωνίζεται για την ομάδα στους ρυθμούς της οποίας χτυπούσε και χτυπάει η καρδιά του. Aμυντικός που έπαιρνε σωστές τοποθετήσεις στα στημένα, ενώ πολλές φορές τα γκολ ήταν εκείνα που έκριναν και μεγάλα ντέρμπι. Όσοι ήξεραν μπαλίτσα στα πέριξ της Λεωφόρου, τις Κυριακές τραβούσαν να δουν το ματσάκι βάζοντας στην πλάτη τους το -8- του Γιάνναρου του Γκούμα.
Κάρλες Πουγιόλ, Μπαρσελόνα (1995-2014)
Η επιτομή του σταθερού σέντερ μπακ. Ίδρωσε, έπαιξε ξύλο, έσβησε άπειρους επιθετικούς και πάνω απ' όλα δεν πρόδωσε ποτέ τους "Μπλαουγκράνα". Γεννημένος ηγέτης, γεννημένος νικητής, με 481 συμμετοχές στο παλμαρέ του. Ένας Captain που θα μείνει χαραγμένος στις καρδιές όλων ως ο Καρλίτο με το μπουκλωτό μαλλί που έτρεφε απεριόριστη αγάπη για την Καταλονία. Τώρα θα μου πεις "και το -6- του Xavi δεν θα πρέπει να αποσυρθεί"; Πρέπει και αυτό, αλλά ο Κάρλες δεν ταξίδεψε για το Κατάρ, αλλά ούτε για την Αμερική...
Στίβεν Τζέραρντ, Λίβερπουλ (1998-2015)
"Μου λείπει να είμαι ο Στίβεν Τζέραρντ, ο αρχηγός της Λίβερπουλ και να βγαίνω μπροστά στον κόσμο με αυτή την πίεση και να προσπαθώ να πάρω το αποτέλεσμα γι' αυτούς". Αυτός ήταν ο Στίβεν. Ένας άνθρωπος που έβαζε τη Λίβερπουλ πάνω από όλα. Παίκτης "Box to Box", ο oποίος με την ίδια άνεση έπαιζε στην άμυνα, στο κέντρο και άμα λάχει έβγαινε και μπροστά. Κι ας μην πήρε ποτέ του πρωτάθλημα. Και ας μην κοιμάται τα βράδια που του 'ρχονται αναμνήσεις από το αλησμόνητο γλύστρημά του με την Τσέλσι... Στο λιμάνι, το όνομα "Στίβεν" θα ακούγεται πιο δυνατά από οποιοδήποτε άλλο βγει ποτέ από τα χείλη των οπαδών. Γιατί ο αυτοκράτορας του Μερσεσάιντ ακούει στο όνομά του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου