Ισοδύναμα της καταστροφής

Πέντε χρόνια τώρα, το πιο κακόγουστο αστείο στην παρωδία που αποκαλούν διαπραγμάτευση οι ελληνικές κυβερνήσεις, ονομάζεται «ισοδύναμα». Ποντάροντας σταθερά στη θολούρα, στον πανικό και στον λαϊκισμό, επινοούν κάθε φορά πιθανά μέτρα και περικοπές, για να αρχίσει αμέσως μετά  ένα «τρενάκι του τρόμου». Υπουργοί, υφυπουργοί και οι εκάστοτε παρατρεχάμενοι του Μαξίμου  «ψιθυρίζουν» στους δημοσιογράφους μερικές πληροφορίες. Σχεδόν ποτέ ολοκληρωμένες και σχεδόν ποτέ έγκυρες. Οι δημοσιογράφοι θεωρούν ότι μιλούν με - σχετικά - αξιόπιστα πρόσωπα και «πηγές», οπότε σπεύδουν να δημοσιεύσουν τις πληροφορίες τους. Η κρατούσα άποψη, είναι ότι με αυτή τη μέθοδο οι κυβερνήσεις τσεκάρουν ανέξοδα τις πιθανές αντιδράσεις για κάθε μέτρο, μετρούν το πολιτικό κόστος και αναλόγως πορεύονται. Διορθώνουν κάποιες λεπτομέρειες - κάποτε σημαντικές, κάποτε απλώς για το «φαίνεσθαι» - ώστε να ξαναρίξουν στην πιάτσα το βελτιωμένο προϊόν και ελπίζουν, ότι δι' αυτής της μεθόδου προετοιμάζουν ψυχολογικά τους... μελλοθάνατους!

Θυμηθείτε: το έχετε ζήσει ξανά και ξανά... από τις ένδοξες ημέρες του πρώτου Μνημονίου, μέχρι τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη για τα εργασιακά και τα σούρτα-φέρτα του Ρουπακιώτη. Αργότερα, με την πονεμένη ιστορία του ΕΝΦΙΑ, που τελικά δεν μπόρεσε να αποφύγει ο Σαμαράς και μέχρι σήμερα πιστεύει ότι του στοίχισε την εκλογική ήττα του περασμένου Γενάρη. Τώρα, το έργο επαναλαμβάνεται, με τον ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Και δείτε το εξωφρενικό που συμβαίνει: ένα ολόκληρο μιντιακό σύστημα και μαζί του μία κοινωνία, «τσιμπάνε» στο ίδιο κόλπο. Μπαίνουν στα σοβαρά στη συζήτηση, για το αν θα έπρεπε να φορολογηθεί περισσότερο το μοσχάρι, ο καπνός και το αλκοόλ, ή το φροντιστήριο και το ιδιωτικό σχολείο. Μήπως, αν ξεχώριζε η κυβέρνηση το φροντιστήριο από το σχολείο, θα ήταν καλύτερο; Ίσως, να τα συνδυάζαμε για να βγει ο λογαριασμός; Υπάρχει «δίκαιο» και «δικαιότερο» σε αυτό το γαϊτανάκι;

Πάρτε τώρα μια ανάσα και κάντε δύο βήματα πίσω. Ας συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό που ζούμε. Με τα πέντε χρόνια της κρίσης στην πλάτη, ο μέσος μισθωτός σήμερα πληρώνει σε φόρους περίπου το 60% του μισθού του, ενώ έχει υποστεί περικοπή αποδοχών της τάξης του 30%. Τι σημασία έχει, αν θα κληθεί μία οικογένεια να πληρώσει περισσότερο φόρο στο μοσχάρι, ή στο σχολείο και στο φροντιστήριο του παιδιού της; Εκ των πραγμάτων, αυτό που καλείται να αποφασίσει, είναι αν θα κόψει το ένα ή το άλλο. Με το «ισοδύναμο» που θα επιλέξει, ή δεν θα επιλέξει, η κυβέρνηση θα μας πει απλώς ποιο από τα δύο προτείνει εκείνη.

Αντώνης Φουρλής  

www.protagon.com