Η Τζουμερκιώτη γη, η Άγναντα, δέχθηκε στην αγκαλία της, σήμερα τ΄ απόγευμα τον Χρήστο Παπακίτσο. Εκ μέρους της Ηπειρώτικης αποδημίας, που την υπηρέτησε με πάθος και αυταπάρνηση, τον αποχαιρέτησε, ο συγχωριανός και προσωπικός του φίλος Χρήστος Τούμπουρος.

Ο αποχαιρετισμός του Χρήστου Τούμπουρου

Αγαπητέ Χρήστο.

 Ένα περίπου χρόνο έχω στο συρτάρι μου αυτό το γράμμα. Δεν το έστειλα. 

Ο λόγος ένας και μοναδικός.

 Ήθελα να χορτάσω το βιβλίο σου.

 Με αφορμή το βιβλίο σου "Από την Τζουμερκιώτικη Λαλιά στη Λαϊκή μας Παράδοση", θα μου επιτρέψεις να διατυπώσω μερικές σκέψεις.

 Η γλώσσα, όπως γνωρίζεις, δεν είναι μόνο απλά ένα επικοινωνιακό εργαλείο. Είναι και θησαυροφυλάκιο και μορφή σκέψης. 

Η πείρα και οι γνώσεις γενεών συσσωρεύονται, εκφράζονται με τη γλώσσα και μεταδίδονται στις επόμενες γενεές. 

Δεν σκεφτόμαστε μόνο σε κάποια γλώσσα, αλλά και με τη μεσολάβηση κάποιας γλώσσας. 

Η γλώσσα είναι δύναμη, για να θυμηθούμε και τον ποιητή: Κ' οι λέξεις φλέβες είναι μέσα τους αίμα τρέχει όταν σμίγουν οι λέξεις το δέρμα του χαρτιού ανάβει κόκκινο όπως την ώρα του έρωτα το δέρμα του άντρα και της γυναίκας.

 Σήμερα, πλέον η γλώσσα και το συναίσθημα, η ανεπανάληπτη αυτή ψυχική διέγερση, είναι τα μόνα που μας απόμειναν για να ξαναβρούμε τη φαντασία μας, να διατηρήσουμε τη δυνατότητα να ονειρευτούμε, να αποκτήσουμε την ατομική ελευθερία και ευθύνη. Δυστυχώς όμως τη βάλανε κι αυτή στον Προκρούστη. 

Δεν θέλουν να είναι πολυσήμαντη ανθρώπινη λειτουργία. Προσπαθούν να την μετατρέψουν σε απλό παραγωγικό εργαλείο. Έτσι αποδιώχνουν και μηδενίζουν λέξεις που αποτυπώνουν εκδηλώσεις του πνεύματος, της συγκίνησης και του συναισθήματος, λέξεις γεμάτες ενάργεια και σαφήνεια. 

Τη θέση τους παίρνουν, για οικονομία, έτοιμα σχήματα. Συνεπώς , απονευρώνεται η σκέψη, αφανίζεται η φαντασία και διαλύεται κάθε ψυχική ένταση. 

Τελικά, έναν ζωντανό οργανισμό και οργασμό τον κατάντησαν τεχνικό κώδικα διαχειριστικής συνεννόησης, αλλά χωρίς "νόηση". 

Ακόμα και το ιδίωμα, που είναι μια παραπάνω γλώσσα, εξοβελίστηκε. 

Όσοι αντιστέκονται σ' αυτή την πραγματικότητα, με έργα, αλλά ακόμα και με λόγια, δεν είναι απλά άξιοι συγχαρητηρίων. Είναι παραδείγματα, γιατί γι' αυτούς η γλώσσα είναι έκρηξη, τσακμάκισμα σκέψης και συναισθήματος, είναι περιπέτεια, μεγαλείο. Ακολουθία σκέψεων, εικόνων και αισθημάτων. 

Περιττό να σου πω ότι το βιβλίο σου, για μένα είναι πολύτιμος οδηγός, σύμβουλος και σύντροφος. 

Γι' αυτό, πρώτα σε ευχαριστώ και ακολούθως σε συγχαίρω. 

Χρήστο Όσο κι αν είσαι μέσα μας και δίπλα μας, θα μας λείψεις. Θα μας λείψει το χαμόγελό σου. 

Και κείνα τα χέρια σου τα δυνατά, μαζί και τρυφερά, που έπιαναν το μολύβι και χρωμάτιζαν την πραγματικότητα, αφού τη μετουσίωναν σε αγναντίτικο, τζουμερκιώτικο κελαϊδισμό. 

Θα μας λείψει η ευστροφία σου, οι γνώσεις και το ήρεμο του χαρακτήρα σου. 

Μας λείπεις Χρήστο. 

Μας λείπει το χαμόγελό σου, το κέφι σου, το καλαμπούρι σου, η ζωντανή σκέψη σου, το Τζουμερκιώτικο πνεύμα.., γιατί πάντα στις πνευματικές σου αναζητήσεις, στην καρδιά και στην ψυχή σου βρίσκονταν τα Τζουμέρκα. 

Κι αυτά έγιναν, πλέον, το αιώνιο καταφύγιό σου. 

Θα σε θυμόμαστε. 

Θα θυμόμαστε το πάθος για τον τόπο σου, που ήταν ασίγαστο και η αγάπη του μεγάλη. Θα θυμόμαστε τη διδασκαλία σου. 

Γιατί δίδαξες αλληλεγγύη, ανθρωπιά, αγάπη, πολιτισμό και Τζουμερκιώτικο ήθος. 

Κι εμείς πρέπει όλα αυτά να τα ακολουθήσουμε. 

Α, πώς ξεκινήσαμε χάραμα, το χάραμα Μ' έναν «τουρβά» Τζουμερκιώτικο ήλιο Αντέξαμε να τον κουβαλήσουμε στους ώμους Εμείς οι κατσαβραχοταξιδιάρηδες, Ώσπου βγήκαν τα πουλιά και κάθισαν στους ώμους μας Μαζί με τσουβάλια ονείρατα, να τριανταφυλλίζουν τη θέλησή μας.

 Αυτό θα είναι και το καλύτερο μνημόσυνο για σένα. Είσαι κοντά μας Χρήστο. 

Στη σκέψη μας, στην ψυχή μας, στο είναι μας. 

Μας διαφωτίζεις και μας καθοδηγείς. 

Σε ευχαριστούμε Χρήστο Για ό,τι μας έδωσες και περισσότερο για όσα μας δίδαξες.

romiazirou.blogspot.gr