Ο κ. Τσίπρας αμφιταλαντεύτηκε
πολύ τους τελευταίους μήνες. Είχε μια σειρά από επιλογές: να
ξεκαθαρίσει το εσωτερικό του κόμματός του και να συνεχίζει να κυβερνά, να κάνει
μια νέα διευρυμένη κυβέρνηση (229 βουλευτές ψήφισαν τη συμφωνία στη Βουλή), να
ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Ακόμα και το ευφάνταστο κλείσιμο της Βουλής και η
λειτουργία θερινών τμημάτων βρέθηκε στο τραπέζι των εναλλακτικών.
Μπορούμε
να κάνουμε πολλές συζητήσεις ως προς τα πιθανά αποτελέσματα καθεμιάς από τις
παραπάνω επιλογές, την ορθότητα ή την εφαρμοσιμότητά τους. Ωστόσο έχουν ένα
κοινό σημείο: Όλες αφορούν απόφαση που θα έπρεπε να πάρει ο κ. Τσίπρας και τα
όποια αποτελέσματα (θετικά ή όχι) θα βάρυναν τον ίδιο. Και ω του θαύματος! Ο κ.
Τσίπρας (για άλλη μια φορά) επιλέγει να μεταθέσει τις ευθύνες και τις συνέπειες
στο λαό καταφεύγοντας σε εκλογές- ζητώντας (για τρίτη φορά σε 8 μήνες)
επιβεβαίωση (για τι άραγε);
Στην πραγματικότητα
ο κ. Τσίπρας έπρεπε να κάνει δύο «κωλοτούμπες». Την μία -την υπογραφή
του μνημονίου του- την έκανε. Την δεύτερη, την διεύρυνση της κυβέρνησής του με
κόμματα που ως τώρα κατηγορούσε ως παλαιοκομματικά, την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αλλά και
συχνά καταχρηστικά, το ΠΟΤΑΜΙ, δε μπόρεσε. Έτσι, έριξε την ευθύνη στον λαό, και
ψάχνει την δικαιολογία από τον λαό. Και ελπίζει πλέον να μην έχει μόνος του ο
ΣΥΡΙΖΑ το βάρος της διακυβέρνησης γιατί έχει συνειδητοποιήσει πως δεν έχει τους
ανθρώπους να κυβερνήσει.
Αλλά «ὃ γέγονε, γέγονε». Τώρα
βρισκόμαστε στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου και πρέπει να κοιτάξουμε
μπροστά, να συζητήσουμε, να καταλάβουν οι πολίτες γιατί ψηφίζουν, ποιο είναι το
διακύβευμα των εκλογών. Στο δημοψήφισμα ισχυρίζονταν ότι δεν έχουμε τίποτα να
χάσουμε από ένα «όχι» και κατάλαβαν εκ των υστέρων και πολύ αργά τι χάσαμε. Σε
αυτές τις εκλογές είναι ευθύνη όλων μας να μην αφήσουμε να γίνει το ίδιο λάθος.
Ασχέτως του τι θέλει ο κ. Τσίπρας, δεν γίνονται εκλογές για να μπορέσει να
πάρει διαζύγιο ο ίδιος από τον κ. Λαφαζάνη. Γίνονται εκλογές για να σταματήσει
επιτέλους ο φαύλος κύκλος της αστάθειας, της κριτικής εκ του ασφαλούς, των
υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα, των πολιτικών που μας έφεραν στην κρίση και δεν μας
επιτρέπουν να βγούμε από αυτή.
Οι σωστές αποφάσεις προϋποθέτουν ότι
στηρίζονται στα σωστά δεδομένα και λαμβάνονται με νηφαλιότητα. Ποια
είναι τα δεδομένα σήμερα: μια δανειακή σύμβαση διάρκειας τριών ετών και ύψους 86
δις, η οποία συνοδεύεται από συμφωνία λήψης μέτρων. Σε μεγάλο βαθμό καθορίζεται
η πολιτική που θα ακολουθήσει όποιος και αν είναι στην κυβέρνηση. Άρα τι σημασία
έχει ότι και αν ψηφίσουμε μπορεί να αναρωτηθεί ο κάθε πολίτης;
Η διαφορά
έγκειται στον τρόπο που θα εφαρμοστούν οι πολιτικές, η ταχύτητα και η
αποτελεσματικότητα. Εάν τα πρόσωπα -από τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης μέχρι
τους γενικούς γραμματείς και τους υπουργούς- επιδείξουν την απαιτούμενη
ικανότητα και είναι αποδοτικοί, θα παράξουν αποτελέσματα και θα πετύχουν τους
στόχους που θα τεθούν.
Μέχρι σήμερα χτίστηκαν ολόκληρες καριέρες
πάνω στο ψεύτικο δίλημμα μεταξύ λιτότητας και μη λιτότητας. Το υπαρκτό
και πραγματικό δίλημμα είναι μεταξύ δύο ειδών λιτότητας. Από τη μια υπάρχει η
λιτότητα με ημερομηνία λήξης, όπου μπορεί κανείς να βλέπει το φως στο τούνελ και
από την άλλη η λιτότητα που δεν τελειώνει ποτέ, ένα σπιράλ θανάτου.
Η
συμφωνία περιλαμβάνει δύο ειδών μέτρα: λιτότητας και διαρθρωτικά.
Περιλαμβάνει όμως και δύο ρήτρες - η μία αποτελεί τον καθρέφτη της άλλης: εάν
δεν επιτευχθούν οι στόχοι θα πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα, εάν όμως επιτευχθούν
οι στόχοι, ο δρόμος είναι ανοιχτός για επαναδιαπραγμάτευση σημείων στη συμφωνία.
Χρειάζεται φαντασία και όραμα, να εφαρμόσουμε εναλλακτικές πολιτικές, να
σκεφτούμε πώς θα κινητοποιήσουμε αδρανείς παραγωγικές δυνάμεις. Το σημαντικότερο
όμως είναι να εφαρμόσουμε απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες δεν
προχώρησαν γιατί τις πολέμησαν οργανωμένα
συμφέροντα.
Τι σημαίνει φαντασία; Δε μιλάμε για
ένα φαντασιακό κόσμο σαν αυτό στον οποίο ζούσε και λειτουργούσε ο πρώην υπουργός
Οικονομικών. Μιλάμε στην ουσία για καινοτομία και στην παραγωγή
πολιτικής για λειτουργία των δομών της χώρας με μεθόδους που αρμόζουν στο 2015
και όχι στο 1960 ή ακόμα χειρότερα στο 1917. Παράδειγμα η Εσθονία, η οποία
αξιοποιώντας χρήματα των διαρθρωτικών ταμείων είναι σήμερα μια πραγματικά
e-χώρα. Το διαπιστώνει κανείς εάν επισκεφθεί το αντίστοιχο portal τους: ο μέσος
χρόνος για να λειτουργήσει μια νέα επιχείρηση έπεσε από τις πέντε ημέρες στις 2
ώρες. Πόση προσπάθεια χρειαζόμαστε άραγε να φτάσουμε το χρόνο έναρξης μιας
επιχείρησης έστω στις πέντες ημέρες στην Ελλάδα; Και ποιος αλήθεια μας εμποδίζει
να το κάνουμε, πέρα από την έλλειψη φαντασίας και ουσιαστικής θέλησης για
αλλαγή;
Δεν πρέπει να χάσουμε και αυτή την ευκαιρία να μιλήσουμε για
πολιτικές και για την εφαρμογή τους. Ο χρόνος είναι λιγοστός αλλά η συζήτηση θα
γίνει. Ο κ. Τσίπρας δεν θα έχει άλλη μια ευκαιρία να στρέψει το ενδιαφέρον του
κόσμου στα προβλήματα της Αριστεράς και αποπροσανατολίσει τη συζήτηση όπως
συνέβη με το δημοψήφισμα.
Εμείς ως ''Ποτάμι'' είμαστε αυτοί που
μπορούμε. Οι άνθρωποι που είναι κοντά μας είναι όλοι άνθρωποι της
προσπάθειας και των αποτελεσμάτων, όχι άεργοι κομματικοί υπάλληλοι. Οι προτάσεις
μας καλύπτουν όλο το φάσμα της οικονομίας και της κοινωνίας, έχοντας ως άξονα το
στρατηγικό στόχο της εξόδου της χώρας από την κρίση και της έναρξης μιας
περιόδου πραγματικής ευημερίας και προκοπής. Το στόχο αυτό όμως τον ακολουθούμε
με συνέπεια και προσήλωση, χωρίς ψέματα και χωρίς ανεδαφικές υποσχέσεις. Είμαστε
η νέα και άφθαρτη δύναμη αυτών των εκλογών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου