Φλισκούνι κι άγρια μέντα

            

Πολύ ανήσυχος, οργισμένος κι ανίσχυρος. Από το πραξικόπημα του Μακάριου (Κύπρος 1974) έχω να νιώσω έτσι. Το έγραψε ένας φίλος και συνόψισε τη γεύση της εθνικής καταστροφής.

Με το δημοψήφισμα πάμε Σαγγάριο (Μικρασιατική εκστρατεία, 1922). Δεκαπέντε χρόνια από το γύρισμα του αιώνα, ανοίγουμε μια εθνική βαθιά πληγή για να έχουν να επουλώνουν οι επόμενοι και να διηγούνται οι σημερινοί. Το δημοψήφισμα δεν έχει αντικείμενο. Γίνεται την άλλη Κυριακή, αλλά τελειώνει σε δυο μέρες, Τρίτη βράδυ. Δεν κάνει νόημα. Για να του προσδώσει κάποιο, ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να επιστρατεύσει όλα τα ανυπόφορα ανακλαστικά ξενοφοβίας, πατριδοκαπηλίας, μίσους, στοχοποίησης του «άλλου» ως εχθρού. Διέστρεφε την αλήθεια τόσο θυμωμένα, ώστε να μη γίνεται με τίποτε πιστευτός. Στα πρόσωπα των βουλευτών που τον χειροκροτούσαν έβλεπες την αφασία του φανατισμού. Στα πρόσωπα των υπολοίπων τις μάσκες τις οργής. Ένας διχασμός όπως πρέπει. Ακατάλυτος έως τη λύση της συντέλειας.

Η εβδομάδα προμηνύεται των Παθών. Όχι μόνο γιατί θα κλείσουν οι τράπεζες. Αλλά γιατί θα ζήσουμε το πώς, βήμα-βήμα, εξοστρακιζόμαστε από την Ευρώπη. Εξοστρακιζόμαστε, δεν αποχωρούμε. Χωρίς εφόδια, πορεία και προορισμό. Με καπετάνιο τον Τσίπρα, την ανύπαρκτη εμπειρία, τις μέτριες γνώσεις και τις λίγες ικανότητές του να κυβερνά. Με λοστρόμο τη Ζωή, με τσούρμο τον Στρατούλη, τον Κατρούγκαλο, τον Βαρουφάκη. Ποιος θέλει να ανέβει στο πλοίο τους; Η Ευρώπη είναι λιμάνι. Μολυσμένο ίσως, μεγάλα κότερα και λίγος χώρος για βάρκες, αλλά λιμάνι. Έφυγες, τέλειωσες. Έξω έχει Λιβύη, Τουρκία, Αίγυπτο, Συρία, Αλβανία. Απαγορευτικό σε πλόες.

Ο παραλογισμός είναι εθνικός. Ποσοστά ΦΠΑ, ρήτρες μηδενικές, νησιά, συμβάσεις. No pasaran. Λύνουμε τον κάβο. Η απελπισία γεννιέται όταν το στιγμιαίο κακό παγώνει στον χρόνο και προβάλλεται σαν μόνιμη κατάσταση στο μέλλον. Έτσι, το "είμαι άνεργος" γίνεται "δεν θα 'χω ποτέ δουλειά, έτσι θα 'μαι πάντα. Ας τα σπάσω, λοιπόν, όλα, λαμπόγυαλο". Ο σίγουρος τρόπος να μουντζώνεσαι σε μερικά χρόνια. Αυτό το θόλωμα στο μυαλό, αυτή την τρέλα της σκέψης την παίζουν κάθε μέρα σαν μονόπρακτο οι Συριζαίοι με τον Άδωνη στα κανάλια. Χθες στη Βουλή έδωσε ρέστα κι ο πρωθυπουργός. Με το δημοψήφισμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δεν θα μπορέσει να σταθεί. Βγάζει βίαια την Ελλάδα από τη φυσική της θέση. Η έφοδος που επιχειρεί, το άλμα είναι στο κενό. Αυτά δεν γίνονται. Κι όταν γίνουν δεν αντέχονται. Δεν στέκονται γιατί δεν πατάνε πουθενά.

Σπάνια κατεβαίνω από τη λεωφόρο Καβάλας προς την Ελευσίνα. Η ασκήμια της γύρω καταστροφής μεγαλώνει από την καθαρή αίσθηση της πίσω εικόνας: κάποτε το Θριάσιο ήταν μια πολύ όμορφη χώρα. Όταν περνώ ακούω τον Γκάτσο στα Παράλογα: «εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα». Μοιάζουμε με κάτι σέχτες αμερικάνικες που ομαδικά αυτοκτονούσαν στη δεκαετία του '80. Τι πάμε να κάνουμε; Ποιο δημοψήφισμα;

Γιάννης Αναστασάκος

www.protagon.com