Τα βρώμικα παιχνίδια των οίκων αξιολόγησης

«Την Παρασκευή το βράδυ, Παναΐτσα μου, κεραυνό να είχες ρίξει στην φωλίτσα μου». Τραγούδαγε ο Σ. Καζαντζίδης και προφανώς δεν εννοούσε τα CCC του οίκου Fitch που επίσης την Παρασκευή το βράδυ μας έριξε υποβαθμίζοντας την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας. Δεν ξέρω πως περάσατε το Σαββατοκύριακο κι αν κοιμηθήκατε καλά μετά τα CCC. Προσωπικά τα έξυσα (όχι τα CCC) και δεν ξέρω αν ήταν μονομερής ενέργεια. Είπα όμως να θυμίσω στην Μέρκελ και σε όλους/ες μερικά πραγματάκια. Για την αξία των αξιολογήσεων.

Το Νοέμβριο του 2001 η Enron κατέρρευσε. Τέσσερεις (4) ημέρες προτού η Enron καταρρεύσει το γνωστό trio inferno (τριάδα κόλαση) των Moody΄s, S&P και Fitch, έδιναν αξιολόγηση για την Enron άριστα, δηλαδή ΑΑΑ (!!!), και συνιστούσαν αγορά των μετοχών της.

Δύο μόλις μήνες πριν η Ισλανδία καταρρεύσει το trio inferno των οίκων είχε αναβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας !!! Όπως ακριβώς το διαβάσατε. Είχαν αναβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Ισλανδίας.

Το δομημένο ομόλογο «Balta 2006-8 1A2» εμπεριείχε ενυπόθηκα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης (subprimes). Το Μάρτιο του 2008 αυτό το «διαμάντι» το αξιολόγησαν με άριστα, ΑΑΑ. Όσο κι ένα ομόλογο των ΗΠΑ ή ένα βιβλιάριο καταθέσεων. Τον Αύγουστο, πέντε (5) μόλις μήνες μετά, και αφού βέβαια το δομημένο ομόλογο είχε πουληθεί, το υποβάθμισαν 14 (δεκατέσσερις !!) σκάλες χαμηλότερα σε Β3 που σημαίνει προϊόν πολύ υψηλού ρίσκου. Ένα χρόνο μετά, το 2009, η αξιολόγησή του ήταν Ca δηλαδή χαβούζα σκουπιδιών.

[«Άσχετο». Με κείνα τα δομημένα ομόλογα που αγόρασαν 26 δικά μας ασφαλιστικά ταμεία, όταν ξύπνησαν ένα πρωί οι διοικήσεις τους και είχαν δει το ίδιο όνειρο (να αγοράσουν δηλαδή αυτά τα «διαμάντια»), τι έγινε; Ο Κ. Καραμανλής μετά το έφταιγαν οι «αδαείς διοικήσεις» και οι «άπληστοι χρηματιστές», έχασε τη φωνή του και δεν μάθαμε. Την ξανά βρήκε βέβαια, αλλά μόνο μερικώς. Είπε 400 «Ναι» στους ισάριθμους εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων. Θα μου πείτε, πως κάνεις έτσι για 350 εκατ. ευρώ των ταμείων και άλλα 1,4 δις ευρώ των αντίστοιχων δομημένων της ΑΤΕ και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; «Δίκιο» έχετε πάμε παρακάτω.]

Λίγο πριν η Lehman Brothers βαρέσει κανόνι (το 2008) οι Moody΄s, S&P και Fitch αξιολογούσαν την τράπεζα με ΑΑ, Α2 και ΑΑ+ (αντίστοιχα), και από τα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης (τα subprimes), άριστα (ΑΑΑ) έδιναν στο 93% των δανείων. Ω ναι, το 93% των subprimes δανείων ήταν ΑΑΑ.

Θα σας έλεγα και για την αξιολόγηση που έδιναν στην «Ασπίς Πρόνοια», αλλά πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας πονάνε ακόμα με δαύτην και το αφήνω. Άλλωστε δεν χρειάζεται να γεμίσω 100 σελίδες για τις αξιολογήσεις τους. Πάμε στα πιο ουσιαστικά.

Τόμας Φρίντμαν (Αμερικανός συγγραφέας και αρθρογράφος. Γράφει στους New York Times και έχει κερδίσει τρία(!) βραβεία Pulitzer): «Οι ΗΠΑ μπορούν να καταστρέψουν χώρες με βόμβες, οι οίκοι αξιολόγησης μπορούν να κάνουν το ίδιο με μια υποβάθμιση των κρατικών ομολόγων».

Τ. Στράουμπχαρ (Διευθυντής του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας του Αμβούργου, HWWI) : «Αφαιρέστε την εξουσία από τους οίκους αξιολόγησης! Πυροδότησαν την κρίση με χυδαίες γνωμοδοτήσεις και χρονικά αυθαίρετες υποβαθμίσεις».

Γκέορκ Φάρενσον ( Υπουργός Οικονομικών του γερμανικού κρατιδίου της Βαυαρίας, του δεύτερου μεγαλύτερου της Γερμανίας): «Η Ευρώπη πρέπει να απελευθερωθεί από την υπαγόρευση όρων εκ μέρους των αμερικανικών οίκων αξιολόγησης. . Δεν μπορεί οι αμερικανικοί οίκοι αξιολόγησης να μας υποδεικνύουν στην πράξη πότε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να δέχεται ως εγγύηση ένα κρατικό ομόλογο και πότε όχι».

Paul Krugman  (ο γνωστός Νομπελίστας στους New York Times): «Κάτι, όμως, πρέπει να γίνει για να δώσει τέλος στο δομικά διεφθαρμένο σύστημα των επί πληρωμή οίκων αξιολόγησης. . το να μην κάνεις τίποτα είναι τεράστιο λάθος. Είναι σαν να προσποιείσαι ότι η πιστωτική κρίση προκλήθηκε από ανθρώπινα, τίμια λάθη. Δεν προήλθε από αυτό. Προήλθε από ένα ευρύτατα διεφθαρμένο σύστημα. Και οι οίκοι αξιολόγησης ήταν βασικό τμήμα αυτής της διαφθοράς».

Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε (Γερμανική συντηρητική εφημερίδα): Τίτλος «Η δικτατορία των βαθμολογητών». «Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν τόσο μεγάλη δύναμη όσο ποτέ. Η μισή Ευρώπη τρέμει. Η πολιτική τούς έκανε τόσο ισχυρούς. . Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, πολλοί ήθελαν ακόμη και να τους καταργήσουν. Εβδομάδες ολόκληρες ασχολούνταν μέχρι και ευρωπαϊκές σύνοδοι κορυφής πώς θα μπορούσαν να περιορίσουν την επιρροή αυτών των οίκων που είχαν αξιοσημείωτη συμβολή ακόμη και στη γένεση της κρίσης, γιατί βοήθησαν να κατασκευαστούν χρεόγραφα, τα οποία κατόπιν οι ίδιοι οίκοι αξιολογούσαν θετικά».

Βίνερ Τσάιτουνγκ. (Αυστριακή εφημερίδα εκδότης της οποίας είναι η Αυστριακή Δημοκρατία). Σας δίνω μια «γεύση» από τα πολλά που γράφει ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ράινχαρντ Γκεβάιλ (16/6/11). Αφού αναφέρεται στο ποιόν των οίκων, γράφει ειδικά για την Standard & Poor's : «Χωρίς να έχει την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση, έχει αναλάβει το ρόλο "παγκόσμιας οικονομικής αστυνομίας", πράγμα που γινόταν δεκτό επί χρόνια και που η ζημιά που προκαλούσε βρισκόταν εντός ορίων. [ .] Το ότι η Ελλάδα περνά δύσκολες ώρες είναι πασίγνωστο όπως επίσης και το ότι οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης καταβάλουν σημαντικές προσπάθειες για να το αντιμετωπίσουν, όμως στον ιδιωτικό οίκο Standard & Poor's, αυτό είναι αδιάφορο. . Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση σέβεται κάπως τον εαυτό της τότε θα πρέπει να απαντήσει πως ό, τι και να λέει η Standard & Poor's αφήνει αδιάφορη την Ευρώπη..  Ένας αμερικάνικος εκδοτικός οίκος δεν μπορεί να καθορίζει το τί είναι καλό και σωστό για την Ευρώπη και ως εκ τούτου όλες οι χώρες της ΕΕ θα πρέπει αυτή τη στιγμή να απορρίψουν τις αξιολογήσεις τέτοιων εταιρειών και να το διαλαλήσουν δυνατά, διότι οι οίκοι αξιολόγησης κατάντησαν οίκοι αρουραίων και ο λόγος τους δεν έχει την παραμικρή αξία.»

Αναφερόμενος ειδικότερα στην Ελλάδα και την υποβάθμισή της σημειώνει πως πρόκειται για «θράσος, και μάλιστα πριν από μια Σύνοδο των κοινοτικών υπουργών Οικονομικών με θέμα την Ελλάδα. . (η S&P) υποβαθμίζει τη δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας χαμηλότερα από εκείνη της Γρενάδας, (χωρίς να θέλω να θίξω) το νησιωτικό κράτος ανάμεσα σε Ατλαντικό και Καραϊβική, που το 32% των 108.000 κατοίκων της, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.» Άραγε τι θα έγραφε σήμερα η εφημερίδα της Αυστριακής Δημοκρατίας για το ποσοστό που «ζει κάτω από το όριο της φτώχειας» στην Ελλάδα;

Υποθέτοντας ότι φτάνουν οι παραπάνω διαπιστώσεις, αρκούμε σε τρεις παρατηρήσεις.

Πρώτη. Από όσα έγραφε η Βίνερ Τσάιτουνγκ ας ξανά διαβάσουμε. «Πρόκειται για θράσος, και μάλιστα πριν από μια Σύνοδο των κοινοτικών υπουργών Οικονομικών με θέμα την Ελλάδα». Πω, πω!! Κοιτάτε να δείτε «σύμπτωση» με την υποβάθμιση της Fitch την Παρασκευή.

Δεύτερη. Τι ωραία τα λένε και τα γράφουν όλοι τους. Μήπως όμως μπορούν να απαντήσουν και σε μια απλή ερώτηση. Ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι πολιτικές ηγεσίες; Των λαών της Ευρώπης ή του παρασιτικού χρηματικού κεφαλαίου;

Τρίτη και σπουδαιότερη. «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής». Ο Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ το έχει γράψει αλλά τι ξέρει αυτός ο άμπαλος.

Για το τέλος άφησα την αρχηγό της γερμανικής Ευρώπης. Ενώ η ΕΕ αναζητά λύσεις, οι «χρησμοί» των οίκων αναγκάζουν τη Μέρκελ να δηλώσει σε συνέντευξή της (Τρίτη 5/7/11): «Όσον αφορά τους οίκους αξιολόγησης, πιστεύω ότι είναι σημαντικό εμείς, και λέγοντας εμείς εννοώ την τρόικα που αποτελείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να μην επιτρέψουμε να στερηθούμε την ελευθερία μας να αποφασίζουμε.»

Δεν είμαι Βαρουφάκης αλλά μπορώ να αναφωνήσω. Ουααάου !! Ώστε λοιπόν: «είναι σημαντικό . να μην επιτρέψουμε (στους οίκους) να στερηθούμε την ελευθερία μας να αποφασίζουμε ». Πέρασαν 14,5 χρόνια από την κατάρρευση της Enron, 7 χρόνια από την κατάρρευση της Lehman Brothers, κοντεύουν 4 χρόνια από τις δηλώσεις της Μέρκελ. Τι έκανε κι αυτή και όλοι τους στην κατεύθυνση «να μην επιτρέψουμε να στερηθούμε την ελευθερία μας να αποφασίζουμε»;

Απάντηση. Έκαναν εκατοντάδες συσκέψεις και συναντήσεις και στις δύο όχθες του ατλαντικού. Μέτρησαν τη χρονική απόσταση μεταξύ Φράσης και Δράσης και τη βρήκαν αντιστρόφως ανάλογη από τη δική μας απόσταση μεταξύ Φράσης και Δράσης. Τι δεν καταλαβαίνετε; Όχι, πείτε μου τι δεν καταλαβαίνετε;

  

Χρήστος Γιαννίμπας

Ο Χρήστος Γιαννίμπας είναι αρθρογράφος και συγγραφέας

www.tvxs.gr