Άκουσα ότι ένας από τους υπουργούς της
«νέας» κυβέρνησης, που μπήκαν για να τους δείχνουμε στο εξωτερικό, είπε σε στενό
του κύκλο «με ξεγέλασαν», όταν είδε κάποιους συναδέλφους του που εντάχθηκαν στο
ίδιο... μικρό και ευέλικτο σχήμα, για να μπορούν να παίξουν μπάλα στο εσωτερικό.
Θα ήταν δικαιολογημένη η αντίδραση, αν και μετά από τόσα χρόνια «τριβής» με τον
παλαιοκομματισμό κανείς δεν δικαιολογείται πια να λέει ότι δεν ήξερε.
Βεβαίως οι υπουργοί εμφανίζονται συνήθως γελαστοί και σπανίως γελασμένοι.
Γελασμένοι βγαίνουν κατά κανόνα οι πολίτες, που συμβιβάστηκαν με τη μοίρα τους,
που λέει να ψηφίσουν το λιγότερο κακό και πολύ γρήγορα το μετανιώνουν. Καμιά
φορά μόνο στο ρόλο του «γελασμένου» μπορεί να μπουν για λίγο και οι «αδίκως
ανασχηματισμένοι», ακόμα κι όταν η αποχώρησή τους από την κυβέρνηση τους ανοίγει
διάπλατα τα παράθυρα για τρανές τηλεπωλήσεις. Ή όταν τους «γέλασαν» και τους
έκαναν υπουργούς χωρίς να τους έχουν ενημερώσει πρώτα ότι υπάρχει και ένας
προϋπολογισμός, που συνήθως καλό θα είναι να τηρείται.
Αλλά αυτά είναι
βεβαίως ψιλά γράμματα για κάποιους, που φεύγουν και γυρνούν στα κόμματα σαν τους
γυρολόγους των γηπέδων ή βγάζουν σφραγίδες για πολιτικές κινήσεις με
βαρύγδουπους τίτλους, τις οποίες κρύβουν στο συρτάρι όταν δεν τους... βγουν οι
δημοσκοπήσεις.
Κάποιοι λένε ότι η μεγάλη καταστροφή αυτής της κρίσης,
που βιώνουμε εδώ και μια πενταετία είναι ότι έχει κάνει τόσο φοβικούς τους κατ'
επανάληψη «γελασμένους» πολίτες, που δεν τολμούν καν να πιστέψουν στην αλλαγή. Η
κοινωνία έχει γίνει τόσο παθητική, που προτιμά να βασανίζεται με αυτό που
γνωρίζει, παρά να τολμήσει κάτι άγνωστο, κάτι διαφορετικό.
Προφανώς και
έχει βάση αυτή η εκτίμηση. Αλλά το οδυνηρότερο ακόμα, που κατάφερε ο
παλαιοκομματισμός είναι ότι έχει εξορίσει από την πολιτική ζωή την κοινή λογική.
Αυτά που ακούμε και βλέπουμε από τους κυβερνώντες ξεπερνούν συχνά ακόμα και τις
πιο τρελές φαντασιώσεις του πιο κυνικού επαγγελματία κειμενογράφου σατιρικών
σκετς. Το παράλογο έχει γίνει πλέον συνήθεια σε μια κυβέρνηση, που έχει
αναγορεύσει σε εθνικό στόχο την «αυτοσυντήρησή» της. Μια συμμαχία που στηρίζεται
στον ποιητικό «οίστρο» λογογράφων ενός πρωθυπουργού, που παραπέμπει στο έπος του
2021 και στις κλασικές μεθόδους εκβιασμού ενός «αναπληρωτή» του, που οργισμένα
αναρωτιέται κάθε βράδυ γιατί η χώρα δεν έχει γεμίσει με ανδριάντες του, ως
ένδειξη ελάχιστης ευγνωμοσύνης για το γεγονός ότι καταδέχτηκε να ασχοληθεί με το
λαουτζίκο.
Σε αυτή την κοινή λογική πρέπει να δώσει
κάποιος το φιλί της ζωής. Αυτή πρέπει να βάλει στο επίκεντρο του το συνέδριο του
Ποταμιού στο Λαύριο. Όπως αυτή την κοινή λογική προσπάθησαν να βάλουν και στις
συζητήσεις, που προηγήθηκαν των ευρωεκλογών οι υποψήφιοι του. Οι πάνω από 500
σύνεδροι, που θα φτάσουν από όλη την Ελλάδα την Παρασκευή, σε ένα χώρο με βαριά
ιστορία θα έχουν κάθε λόγο να είναι γελαστοί. Γιατί ανήκουν σε ένα κίνημα, που
αρνήθηκε τον πειρασμό να πουλήσει εύκολες λύσεις, που προτίμησε να πει ότι δεν
έχει απαντήσεις για κάποια θέματα αντί να ανοίξει τον τσελεμεντέ του
παλαιοκομματισμού με τις συνταγές για κάθε περίσταση, που δεν θέλησε να
καλοπιάσει τους πάντες με το λαϊκισμό της υπόσχεσης για επιστροφή στα περασμένα
αλλά σαθρά μεγαλεία.
Για να θυμηθούμε λοιπόν και το τραγούδι: Είναι
δύσκολο να υποσχεθείς ότι οι πολίτες θα είναι πάντα γελαστοί. Αλλά αξίζει να
προσπαθήσεις, έτσι ώστε να πάψουν να είναι πάντα γελασμένοι από κακές
κυβερνήσεις - προϊόντα ενός γερασμένου πολιτικού συστήματος, που αρνείται να
παραδεχτεί ότι ανήκει οριστικά στο παρελθόν.
Κώστας Αργυρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου