Το βιβλίο του Γιαννίτση, η κόρη του Πολύδωρα και η παραγραφή Παπακωνσταντίνου...

Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς είναι αυτό του Τάσου Γιαννίτση «Η Ελλάδα στην Κρίση».  Μάλιστα, έχουμε κάνει αρκετά ποστ με αφορμή τις απόψεις και θέσεις Γιαννίτση [θυμίζουμε ένα ποστ που διαβάστηκε αρκετά: Η εθνική μας αποταμίευση / Με αφορμή την παρουσίαση βιβλίου του Γιαννίτση]

Σήμερα, θα αναφερθώ στο κεφάλαιο του βιβλίου του Γιαννίτση που κατηγοριοποιεί με εύστοχο τρόπο τη διαφθορά σε...

1) Νομική-Θεσμική

2) Ηθική

3) Συστημική (με συμμετέχον και το πολιτικό σύστημα το οποίο δημιουργεί νόμιμο περιβάλλον).

Οι 2 τελευταίες κατηγορίες δύνανται να λειτουργούν με το γράμμα του νόμου. Επί παραδείγματι, η ανάθεση ενός δημοσίου αλλά αχρείαστου δημοσίου έργου ή η πρόσληψη χιλιάδων υπαλλήλων μέσω μοριοδότησης των stage ή κομματικής συνέντευξης είναι νόμιμες πράξεις αλλά όχι ηθικές. Ακόμη, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι ένα νομοθετικό στήριγμα της συστημικής διαφθοράς.

Ένα παράδειγμα ηθικής διαφθοράς είναι και διορισμός της κόρης του Βύρωνα Πολύδωρα στο γραφείο του τέως προέδρου της Βουλής, δηλαδή το δικό του και ενώ παρέμεινε Πρόεδρος για μία μόνο μέρα. Πρόκειται για τη γνωστή περίοδο των διπλών εκλογών του Μαΐου-Ιουνίου του 2012.

Μεταφέρω το πεδίο συζήτησης στην υπόθεση Παπακωνσταντίνου, την οποία έχω παρακολουθήσει στενά και κατέληξα ότι πρόκειται για μία απόλυτα στημένη υπόθεση που ξεπλένει στο πρόσωπο ενός ανθρώπου το βρώμικο πολιτικό σύστημα και στοχοποιεί συγκεκριμένες πολιτικές που πάσχισαν να αντιμετωπίσουν τη φοροδιαφυγή των «εχόντων και κατεχόντων». Όμως αυτό δεν είναι το θέμα μας τούτη την ώρα αλλά η υπόθεση της παραγραφής. 

Το άρθρο 86 παρ. 3 εδ. ε' του Συντάγματος προβλέπει: "Η Βουλή μπορεί να ασκήσει την κατά παράγραφο 1 αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά τη τέλεση του αδικήματος". Αυτή είναι η λεγόμενη αποσβεστική προθεσμία, που σημαίνει ότι η Βουλή δικαιούται να ασκήσει δίωξη εις βάρος πρώην υπουργού μέχρι τη προθεσμία που ορίζει ρητά η παραπάνω συνταγματική διάταξη. Η αποσβεστική προθεσμία είναι διάφορο της παραγραφής, όπου η τελευταία συνδέεται με την παραγραφή του αδικήματος. Δηλαδή μπορεί ένα αδίκημα να μην έχει παραγραφεί (σε περίπτωση κακουργήματος π.χ. είναι 20 χρόνια), αλλά να έχει αποσβεστεί η αρμοδιότητα της Βουλής να ασκήσει την δίωξη που ορίζει το άρθρο 86 παρ. 1 του Συντάγματος. Το Σύνταγμα δεν προβλέπει εναλλακτική αρχή που να διώκει τους πρώην υπουργούς, πέρα από το Κοινοβούλιο, η οποία θα επιλαμβανόταν από τη στιγμή που επερχόταν η απόσβεση της αρμοδιότητας δίωξης της Βουλής. Επομένως, εφόσον επέλθει η αποσβεστική προθεσμία, καμία Βουλή δεν μπορεί να διώξει κανέναν [Όταν το Σύνταγμα χρησιμοποιείται ως πλυντήριο]

Παρ' όλα αυτά, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Αναστάσιος Κανελλόπουλος, κατέθεσε την εξασέλιδη εισήγησή του στο Δικαστικό Συμβούλιο του Ειδικού Δικαστηρίου με την οποία υποστηρίζει ότι ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γεώργιος Παπακωνσταντίνου πρέπει να παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο καθώς δεν έχουν παραγραφεί τα αδικήματα που τού αποδίδονται!

Σε ποια από τις 3 κατηγορίες διαφθοράς κατά Γιαννίτση ανήκει η περίπτωση του ενδεχομένου μη παραγραφής της υπόθεσης Παπακωνσταντίνου; Καταρχήν, είναι νομική-θεσμική καθότι καταπατάται το ίδιο το σύνταγμα. Δεύτερον, είναι ηθική καθότι η περίοδος λειτουργίας της βουλής ήταν υπεραρκετή για το διορισμό της κόρης του Πολύδωρα αλλά όχι για την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Και τρίτον, είναι συστημική καθότι συμμετέχει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα προσπαθώντας καθείς για τους δικούς του λόγους να δημιουργήσει νόμιμο περιβάλλον ή καλύτερα διατυπωμένο *νόμιμη περιρρέουσα ατμόσφαιρα*. 

Συμπέρασμα; Στην περίπτωση παραγραφής της υπόθεσης Παπακωνσταντίνου αξιοποιούνται και οι 3 κατηγορίες διαφθοράς από τη νομοθετική αλλά και δικαστική εξουσία. 

Ποιο είναι το κωμικοτραγικό της υπόθεσης; Την εισήγηση Κανελόπουλου δεν αντέκρουσε στο δημόσιο διάλογο ούτε ένας συνταγματολόγος. Προτίμησαν να σωπάσουν στη θέα της καταπάτησης του συντάγματος επειδή η στήριξη στο πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου ίσως τους στοχοποιήσει στο πεδίο του υπαρκτού παρακράτους. Αλλά δεν περιμένω και κάτι περισσότερο  από τους συνταγματολόγους που δεν υπερασπίζονται το σύνταγμα όταν ο πατέρας Βύρωνας Πολύδωρας εμμέσως αφήνει έκθετη την ίδια του την κόρη. Διότι αν δεν υπάρχει παραγραφή Παπακωνσταντίνου, δεν υπάρχει και διορισμός.

Ο ίδιος δε ο Παπακωνσταντίνου εξέφρασε την επιθυμία του να μην υπάρξει παραγραφή και να διεκδικήσει την αποκατάσταση του ονόματός του στο ηθικό και νομικό πεδίο μέσω ενός ειδικού δικαστηρίου. Aς με συγχωρεί η χάρη του αλλά δε μπορεί να λειτουργούν οι νόμοι και το σύνταγμα κατά παραγγελία. Η παραγραφή είναι δεδομένη βάσει συντάγματος και αυτό που απαιτείται είναι η απόλυτη εφαρμογή των νόμων και του συντάγματος. Τελεία.

www.epikairo.gr