Γιατί άραγε οι δανειστές μας κάνουνε κόλπα και τσαμπουκάδες; Γιατί παίρνουνε πίσω τα υπεσχημένα; Γιατί μας ζητάνε κι άλλα, κι άλλα, όλο και περισσότερα, πέρα, πολύ πέρα από τα συμφωνηθέντα κι από τα προβλεπόμενα; Γιατί έτσι τους μάθαμε.

Γιατί άραγε οι δανειστές μας κάνουνε κόλπα και τσαμπουκάδες; Γιατί παίρνουνε πίσω τα υπεσχημένα; Γιατί γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις ίδιες τους τις δεσμεύσεις; Γιατί μας ζητάνε κι άλλα, κι άλλα, όλο και περισσότερα, πέρα, πολύ πέρα από τα συμφωνηθέντα κι από τα προβλεπόμενα; Μα είναι πολύ απλό. Επειδή έτσι τους μάθαμε. Έτσι τους συνηθίσαμε, πώς το λένε. Εδώ και τριάμισι χρόνια και οι τρεις «μνημονιακές» κυβερνήσεις (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα τα πάντα, κι ακόμη περισσότερα. Ε, λοιπόν, τώρα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Ακόμη πιο αργά για παλληκαρισμούς. Για δήθεν παλληκαρισμούς, για ν' ακριβολογούμε... 

Να λοιπόν που άλλη μια φορά επιχειρείται να στηθεί σκηνικό σύγκρουσης, ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους τροϊκανούς. Με τις αλήστου μνήμης «κόκκινες γραμμές» να επανέρχονται δόξη και τιμή. Αυτές τις ίδιες «κόκκινες γραμμές» που διασύρθηκαν μέχρις εξευτελισμού σε προηγούμενες φάσεις από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους. Και με τις μεθοδευμένες οίκοθεν «διαρροές» που πασχίζουν να φτιάξουν κλίμα. Κι εμείς όλοι (με οδηγούς - καθοδηγητές τα κανάλια όπως πάντα) να τσιμπάμε σαν πρωτάρηδες. Λες και δεν τάχουμε δει και ξαναδεί, λες και δεν τάχουμε ζήσει και ξαναζήσει όλ' αυτά στο πετσί μας. Με τα γνωστά κωμικά μεν, πλην οδυνηρά αποτελέσματα. 

Και βλέπουμε που λέτε τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, σε αντιστασιακή εκδοχή αυτή τη φορά, να ανακαλύπτει τον ευρωπαϊκό Νότο αναζητώντας εκεί πολιτικές συμμαχίες. Τον ίδιον ακριβώς ευρωπαϊκό Νότο για τον οποίο, όταν μιλούσε (από χρόνια) ο Αλέξης Τσίπρας, οι έχοντες τα γένια και τα χτένια εκάγχαζαν. Βαφτίζοντας τον Τσίπρα ανεύθυνο λαϊκιστή. Ακούμε επίσης τον γραμματέα του Υπουργικού Συμβουλίου Παναγιώτη Μπαλτάκο (στενότατο συνεργάτη του πρωθυπουργού) να αποκαλεί την τρόικα και το Μνημόνιο «μελανή σελίδα στην ιστορία της χώρας». Το ίδιο, σημειωτέον, Μνημόνιο, το οποίο ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είχε, μόλις προχθές, αναγάγει «στο μόνο σοβαρό και συγκροτημένο σχέδιο που γνώρισε ο τόπος». Κατά τα άλλα, εντάξει, όλα καλά. Είμαστε πάντα μια χαρούμενη ατμόσφαιρα... 

Οριζοντίως, καθέτως και επί τα αυτά... 

Εν τω μεταξύ το πανευρωπαϊκό αλλά και το υπερατλαντικό σύμπαν βοά. Ότι επίκειται νέα «ρύθμιση» για την κάλυψη του χρηματοδοτικού μας κενού για την περίοδο 2015-2016. Και άλλη «ρύθμιση» για τη διαχειρισιμότητα του χρέους μας. «Ρυθμίσεις» που συνεπάγονται νέο Μνημόνιο (όπως κι αν αυτό ονομαστεί) και, φυσικά, νέα μέτρα. Το σύμπαν βοά και μονάχα ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Στουρνάρας τα αρνούνται. Ίσως προκειμένου να τα ξορκίσουν. Ή, το πιθανότερο, προκειμένου να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια. Σπεύδοντας βεβαίως να διευκρινίσουν πως εννοούν ότι αποκλείονται νέα «οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα». Που πάει να πει όχι περικοπές (κι άλλες περικοπές) σε μισθούς και κύριες συντάξεις. Λες και περί αυτού -μόνο- πρόκειται. Λες και τα άλλα νέα μέτρα, τα κάθετα ή τα «στοχευμένα» κατά την προσφιλή έκφραση του Στουρνάρα, δεν επιβαρύνουν εξ ίσου το εισόδημα του πολίτη και δεν μαυρίζουν το ίδιο τη ζωή του. 

Λες και δεν είναι νέα μέτρα οι εν όψει περικοπές στις επικουρικές συντάξεις και στο εφάπαξ. Λες και δεν είναι νέα μέτρα η διαρκής -επί τα χείρω, εννοείται- «κινητικότητα» στο ασφαλιστικό. Λες και δεν είναι νέα μέτρα οι όλο και προστιθέμενοι καινούργιοι φόροι ή τα -θαυμαστής έμπνευσης, θα πρέπει να ομολογήσουμε- καινούργια χαράτσια. Λες και δεν είναι νέα μέτρα οι όλο και περισσότερες απολύσεις, οι φετινές και οι προγραμματισμένες για τα επόμενα χρόνια. Λες και δεν είναι νέα μέτρα τα σχετικά με το διαρκώς συρρικνούμενο κοινωνικό κράτος, με τον εξανδραποδισμό των κοινωνικών υπηρεσιών ή με ό,τι έχει απομείνει απ' αυτές. Λες και δεν είναι νέα μέτρα όλ' αυτά που ζούμε τον τελευταίο καιρό, όλ' αυτά που βλέπουμε νάρχονται με ορμή απειλητικά κατά πάνω μας. 

Αλλά είπαμε, ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνησή του περνούν τώρα την «αντιστασιακή» τους περίοδο, με τις «κόκκινες γραμμές» και τα ρέστα. Θυμηθήκανε με δραματική, και επιζήμια ασφαλώς, καθυστέρηση τον ευρωπαϊκό Νότο. Θυμηθήκανε, με ομοίως δραματική καθυστέρηση, και την «πολιτική διαπραγμάτευση». Και αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι διατεθειμένοι να φτάσουν ώς τα άκρα. Ώς και σε κάλπες, που λέει ο λόγος, αν ό μη γένοιτο. Δύσκολο να τους πιστέψουμε, πολύ δύσκολο. Υπάρχει, βλέπετε, ο πρότερος βίος. Και οι πρότερες συμπεριφορές. Το χειρότερο είναι πως πολύ δύσκολα θα τους πιστέψουν και οι δανειστές. Ακόμη δυσκολότερα θα αισθανθούν την όποιας μορφής πίεση. Αφού έτσι τους μάθαμε. Έτσι τους συνηθίσαμε. Πολύ αργά λοιπόν για δάκρυα. Ακόμη πιο αργά για παλληκαρισμούς... 

του Βασίλη Πάικου 

www.avgi.gr