Θα υπάρχουν στο μέλλον μικρομεσαίες επιχειρήσεις;

H πτώση κάποτε θα τελειώσει. Το 2014 ή το 2015. Θα βρεθούμε σε κάποιο ιστορικό χαμηλό, που θα μετρηθεί τότε. Σημασία έχει λοιπόν να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε τώρα, διαρκώς, μαζί φυσικά με την αδιάλειπτη φροντίδα για ανακούφιση των πληττομένων, πώς θα είναι η χώρα που φτιάχνουμε. Η κρίση, μαζί με όλα τα δεινά, έδειξε τουλάχιστον με ενάργεια τις αδυναμίες και τα κενά, στη διοίκηση, στην οικονομία, στη δημόσια σφαίρα, στον μακρόπνοο σχεδιασμό. Και η συντριβή έδειξε ότι δεν μπορούμε να πορευόμαστε πλέον με τυχαίες αναπηδήσεις και σκεδασμούς.

Η πανικόβλητη συρρίκνωση κρατικών δομών και λειτουργιών, ο βίαιος μετασχηματισμός του κοινωνικσού ιστού, η εξίσου βίαιη αναδιάρθρωση της οικονομίας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, όλα αυτά συμβαίνουν υπό την πίεση της χρεοκοπίας και σύμφωνα με τα μάνιουαλ των δανειστών. Οι δανειστές κάνουν σωστά τη δουλειά τους και υπηρετούν τα συμφέροντά τους. Οι Ελληνες τι κάνουν; Ποια χώρα οραματίζονται; Με ποιες δομές οικονομικές και κοινωνικές; Ποια παιδεία; Ποια συλλογική αφήγηση για το μέλλον, η οποία θα τους χωράει όλους, και θα τους κινητοποιεί;

Αυτή η έγνοια δεν φαίνεται πουθενά στις αλλεπάλληλες συρρικνώσεις, αλλαγές, αναδιαρθρώσεις και εξαρθρώσεις της δημόσιας σφαίρας που συμβαίνουν τα τελευταία τρία χρόνια. Αντιθέτως, η σπουδή, η προχειρότητα και το συχνά παράλογο των μετασχηματισμών δείχνουν ότι οι αλλεπάλληλες κυβερνήσεις εκτελούν εντολές εν πανικώ, χωρίς κανέναν μεσοπρόθεσμο ή μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Ξεσαβουρώνουν το πληγωμένο πλοίο, πετώντας στη θάλασσα ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας για το πώς το πλοίο θα ξαναταξιδέψει, με ποια πορεία, για ποιο σκοπό.

Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι ένα από τα πολλά θύματα του τυφλού ξεσαβουρώματος. Ενώ συνιστούν βασικό πυλώνα της εγχώριας οικονομίας και πηγή απασχόλησης, η μεταχείριση που τους επιφυλάσσεται θυμίζει σχέδιο εξόντωσης. Οταν η ζήτηση έχει βυθιστεί και η εικόνα της χώρας συνοψίζεται στα μυριάδες κλειστά, φαλιρισμένα μαγαζιά, και στους εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρηματίες που αδυνατούν πλέον να επιστρέψουν ΦΠΑ και να πληρώσουν ΤΕΒΕ, οποιαδήποτε καθυστέρηση ή ολιγωρία σε δρομολογημένη βοήθεια συνιστά εξόντωση. Ενα τρομακτικό παράδειγμα: η εισφορά αλληλεγγύης την οποία υποχρεώθηκαν να πληρώσουν όλοι οι φορολογούμενοι για την ανακούφιση των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, δεν έφτασε σε αυτούς. Ποτέ.

Δεύτερο παράδειγμα. Προχθές ο Ευρωπαίος Επίτροπος Περιφερειακής Πολτικής, Γιοχάνες Χαν, μετά τη συνάντησή του με τον υπουργό Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκη, είπε: «Εχουμε διαθέσει σημαντικά κοινοτικά κονδύλια για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τα οποία δεν έχουν φθάσει ακόμη στο σύνολό τους στους αποδέκτες. Αντιλαμβάνομαι τι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αλλά τα χρήματα πρέπει να πάνε στους τελικούς αποδέκτες τους». 

Δηλαδή, ο Επίτροπος ωμά και απερίφραστε είπε ότι τα κονδύλια για τις ΜΜΕ λιμνάζουν στις διαμεσολαβήτριες τράπεζες, οι οποίες κωλυσιεργούν και τα παρακρατούν για δικούς τους σκοπούς, την ώρα που η πραγματική οικονομία πεθαίνει. Ογδόντα εκατομμύρια τουλάχιστον από ένα πρόγραμμα διαφημίζει το ΕΤΕΑΝ ότι δανείζει στις ΜΜΕ με ευνοϊκούς όρους. Ποιος τα έχει δει; Οι τράπεζες ζητούν υπέρογκες εγγυήσεις ακόμη και για μικροδάνεια, εξουδετερώνοντας τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της σωστικής ρευστότητας.

Θέλει η Ελλάδα να υπάρχουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα παράγουν πλούτο και θα προσφέρουν εργασία; Δεν ξέρουμε. Οϋτε ο υπουργός το ξέρει: Ο κ. Χατζηδάκης απλώς εξέφρασε την ελπίδα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να λειτουργήσει θετικά κ.ο.κ. Σαν διπλωματικός παρατηρητής τρίτης χώρας.

www.vlemma.wordpress.com