Σπύρος Γιαννιώτης. Ο Ελληνας ...Ποσειδώνας με την ατσάλινη ψυχή.

Μια ζωή μέσα στο... στοιχείο του. Στο υγρό στοιχείο. Από παιδί πέντε χρονών. Πρώτα στις πισίνες, εδώ και επτά χρόνια στις ανοιχτές θάλασσες ζει ο σύγχρονος Ποσειδώνας, ο Σπύρος Γιαννιώτης. Να κολυμπάει ατέλειωτες ώρες, να προσπαθεί να υπερνικά τον εαυτό του, να βάζει συνεχώς νέους στόχους. Κι όταν καμιά φορά δεν τα καταφέρνει, πεισμώνει ακόμα περισσότερο. Με την αποτυχία ποτέ του δεν είχε καλές σχέσεις. Τουναντίον, τη μισεί. Γι' αυτό και μετά την αδυναμία του να διακριθεί στους Αγώνες του Πεκίνου το 2008, όπου τερμάτισε 16ος στα 10.000μ. ανοιχτής θάλασσας, επέστρεψε πιο δυνατός.

Γύρισε 2ος στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ρώμης (2009) και παγκόσμιος πρωταθλητής το 2011 στη Σαγκάη. «Είχαν περάσει σκέψεις από το μυαλό μου μήπως δεν μπορώ ή δεν θέλω να συνεχίσω, ωστόσο το ασημένιο μετάλλιο στη Ρώμη με βοήθησε να αλλάξω σκέψεις», θυμάται το «άλμπατρος» της ελληνικής κολύμβησης.

Πέρυσι, μπορεί ο αθλητής του Ολυμπιακού για λίγα μέτρα και χρόνο πέντε δευτερολέπτων να μην κατάφερε ν' ανεβεί στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, όμως φέτος, στη Βαρκελώνη, απέδειξε ότι είναι φτιαγμένος από σκληρό μέταλλο. Και από χρυσό μετάλλιο.

Επαθε κι έμαθε, όπως παραδέχεται ο 33χρονος δαμαστής της (ανοιχτής) θάλασσας: «Μετά την απώλεια της τρίτης θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου αποφάσισα να αλλάξω τακτική. Εμεινα, λοιπόν, για μεγάλο διάστημα μακριά από την κορυφή ώστε να αποφύγω τη σωματική επαφή με τους αντιπάλους μου που καταπονούν το κορμί κάθε αθλητή. Αυτό δηλαδή που έπαθε ο Τυνήσιος Μελούλι. Εχασε ενέργεια, την οποία είχα εγώ», υπογραμμίζει ο Κερκυραίος υπεραθλητής, ο οποίος το 2006, με την προτροπή του προπονητή, φίλου του και κουμπάρου του, Νίκου Γέμελου, και την έγκριση της μητέρας του, που ήταν επίσης κολυμβήτρια, αποφάσισε να βγει στα... ανοιχτά. Να αφήσει τις πισίνες και τις κούρσες των 400μ., 800μ. και 1.500μ., παρά το γεγονός ότι είχε καταγράψει σπουδαίες επιτυχίες, καθώς το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, έγινε ο πρώτος Ελληνας κολυμβητής μετά το 1896 που είχε συμμετάσχει σε δύο τελικούς (400μ. και 1.500μ.), ενώ η πέμπτη θέση που κατέλαβε στα 1.500μ. ελεύθερο είναι η κορυφαία, στην κολύμβηση, για τη χώρα μας στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων μετά το 1896.

Ο κάτοχος 15 μεταλλίων (έξι χρυσά, πέντε αργυρά και τέσσερα χάλκινα) ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια του χάλκινου μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου: «Αποτελούσε όνειρο ζωής το Ολυμπιακό μετάλλιο. Κι έφτασα τόσο κοντά... Σχεδόν το ακούμπησα. Οχι, όχι, προς Θεού δεν ήταν αποτυχία η 4η θέση στο Λονδίνο, ήταν αποτυχία γι' αυτό που ήθελα εγώ πραγματικά», τονίζει. Και ουδόλως μετανιώνει για τα δάκρυα απογοήτευσης που κύλισαν στο πρόσωπό του μετά τον τερματισμό πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες: «Εγώ ξέρω μέσα μου ότι τα έδωσα όλα. Συγγνώμη. Είμαι 32 χρονών και μεγάλος, αλλά εγώ νιώθω μικρός», πρόλαβε να πει, πριν τον πνίξουν οι λυγμοί.

Τότε αισθάνθηκε ότι έτρεχε και για την Ελλάδα. «Την ώρα που τερμάτισα ένιωσα πως είχα απογοητεύσει μία ολόκληρη χώρα. Θα προτιμούσα αντί να μου έλεγαν ''δεν πειράζει'', να μου έδιναν συγχαρητήρια». Συγχαρητήρια που πήρε έναν χρόνο αργότερα. Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελώνη, όπου αναδείχθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά παγκόσμιος πρωταθλητής στα 10.000μ., κάτι που δεν έχει πετύχει κανείς άλλος στον κόσμο.

Ανατριχίλα

Κι αν δεν φώναξε «για την Ελλάδα, ρε γαμώ το», σίγουρα το εννοεί: «Οταν ανεβαίνεις στο πρώτο σκαλί του βάθρου και ακούς τον Εθνικό σου ύμνο, είναι απερίγραπτο συναίσθημα, σου προκαλεί ανατριχίλα», δηλώνει ο ανθυποπλοίαρχος στο Ναυτικό, Σπ. Γιαννιώτης, ο οποίος ομολογεί πως «αν δεν είχα βοήθεια και συμπαράσταση από την υπηρεσία μου, δεν θα ήμουν τώρα εδώ».

Ο Σπύρος, ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας Γιαννιώτη, από ηλικία 5 ετών είναι μέσα στο νερό. Πριν από 28 χρόνια επείσθη από την Αγγλίδα μητέρα του, κολυμβήτρια στα νιάτα της, να στραφεί στην κολύμβηση. Πάντως, λίγο αργότερα σκέφτηκε να τα παρατήσει. «Ναι, ήταν την περίοδο που το κολυμβητήριο της Κέρκυρας είχε κλείσει, λόγω εργασιών τοποθέτησης στεγάστρου. Ημουν 12, 14 ετών και αναγκαζόμουν να πηγαίνω για προπόνηση στις 5 το πρωί. Τρέχαμε για προπόνηση όπου βρίσκαμε. Σε ξενοδοχεία, στη θάλασσα, όπου δη...».

Κι αν η Ισμήνη Καλαντζή είναι η σύζυγός του, η θάλασσα είναι η ερωμένη του. «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου μακριά από την κολύμβηση. Είναι η αγάπη μου, όλη μου η ύπαρξη», εξομολογείται ο Σπ. Γιαννιώτης, ο οποίος θυμάται τον εαυτό του να ξεχνιέται ατέλειωτες ώρες μέσα στη θάλασσα: «Καθόμουν 4-5 ώρες... Κολυμπούσα, ψάρευα, γενικώς αφιέρωνα πολλές ώρες στη θάλασσα. Ναι, βέβαια, είχα τρέλα με το ψάρεμα». Πέραν του Σπύρου και οι μικρότεροι αδελφοί του στράφηκαν στα υγρά σπορ. Ο 31χρονος, σήμερα, Αλέξης και ο 23χρονος Μπένι ασχολήθηκαν με το πόλο, ο 29χρονος Λέανδρος με το κολύμπι και το τρίαθλο.

Υπάρχουν μέρες που ο Σπ. Γιαννιώτης διανύει, για να προπονηθεί, περίπου 21-22 χιλιόμετρα. Για να είναι έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο. Εκείνο που του λείπει, όμως, είναι το Ολυμπιακό μετάλλιο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, το 2016, ο πεισματάρης Κερκυραίος πρωταθλητής θα είναι 36 ετών. Από το μυαλό του η συμμετοχή ενυπάρχει. Κι ας λέει ότι «μέχρι το Ρίο θα με έχει πιάσει η πλάτη μου. Είμαι και φρεσκοπαντρεμένος, κι αν κάνω και κάνα κουτσούβελο...».

«Βαμμένος» Ολυμπιακός και Λίβερπουλ. Οπαδός των μεγάλων... λιμανιών

Ο... δαίμων του διαδικτύου «χτύπησε» τον Σπύρο Γιαννιώτη. Μόλις τον πληροφορήσαμε ότι στη σελίδα του στο Wikipedia λίγα λεπτά μετά την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου, κάποιος είχε συμπληρώσει το βιογραφικό του, συμπληρώνοντας το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βαρκελώνης, με την υποσημείωση ότι πέραν της ελληνικής σημαίας επιδείκνυε και το νέο του τατουάζ με το σήμα του ΠΑΟΚ, αναφώνησε: «Αμάν παραπληροφόρηση. Καμία σχέση με δικέφαλο. Πρόκειται για ένα έργο του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Είναι ένα κράνος με διάφορα άλλα στοιχεία. Αλλωστε όλοι το ξέρουν ότι είμαι Ολυμπιακός».

Ο Ελληνας υπερπρωταθλητής ποτέ του δεν έχει κρύψει τα αισθήματά του για δύο ομάδες, οι οποίες, όλως τυχαίως (;) φορούν κόκκινα: Τον Ολυμπιακό και τη Λίβερπουλ.

«Από μικρό παιδί είμαι Ολυμπιακός. Ευτυχώς όλοι στην οικογένειά μου υποστηρίζουμε τον Ολυμπιακό. Για την ακρίβεια είμαστε βαμμένοι Ολυμπιακοί», διευκρινίζει ο Σπ. Γιαννιώτης. Προφανώς γι' αυτό και η σύζυγός του, Ισμήνη Καλαντζή, που κατάγεται από τα Τρίκαλα, την οποία... αποκατέστησε στις 22 του περασμένου Σεπτεμβρίου, σε τελετή που έγινε στη Βαρυμπόμπη, του αφιέρωσε, μέσω facebook, για την τελευταία μέχρι την επόμενη επιτυχία του, ένα σύνθημα του Ολυμπιακού: «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό». Η σύντροφος επί μία οκταετία του Σπύρου Γιαννιώτη, κατ' ομολογίαν του ιδίου, είναι το άλλο του μισό. Κι αν τη γνώρισε το 2005 υπό τους ήχους ασμάτων του Γιώργου Μαζωνάκη, σίγουρα θα του λένε πολλά τα τραγούδια «Μεσάνυχτα και κάτι», «Με τα μάτια να το λες». Την Ισμήνη την είχε φέρει εκείνο το βράδυ στα μπουζούκια, που δεν αποτελεί και την καλύτερη διασκέδαση για τον Σπύρο, μια φίλη της κολυμβήτρια. Είχαν πάει όλοι μαζί ύστερα από κάποια κολυμβητική διοργάνωση: «Ηταν κύπελλο Acropolis, ήταν κάτι άλλο, δεν θυμάμαι. Πάντως καλοκαίρι ήταν», το μόνο που θυμάται.

Κολλημένος... με τη θάλασσα

Για τα μετάλλια και τη... θάλασσα, δικαιούται να ισχυριστεί ότι του ανήκουν. Μακριά της (της θάλασσας εννοούμε), δεν μπορεί να ζήσει. «Μόλις βλέπω νερό, ξεφεύγω. Οταν είμαι με τη γυναίκα μου, σκόπιμα δεν μου βάζει τα γυαλιά θαλάσσης στα πράγματα για την παραλία, γιατί αν τα δω, ξέρει ότι θα μπω να κολυμπήσω και θα ξεχάσω να γυρίσω. Εκείνη αγχώνεται μη με χτυπήσει κανένα σκάφος», λέει ο Σπ. Γιαννιώτης για την Ισμήνη, απόφοιτη του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, η οποία αφιερώνει τον χρόνο της στο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ του συζύγου της στην Πειραϊκή.

Ο κορυφαίος Ελληνας κολυμβητής, που γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, παραμένει πιστός, παρά το γεγονός ότι εκείνη τον πληγώνει τα τελευταία χρόνια. Για χάρη της, μάλιστα, έχει κάνει μία ακόμα δερματοστιξία. Εστω κι αν χρειάστηκε να... παραχαράξει ελαφρώς το μότο της Λίβερπουλ που λέει «You 'll never walk alone», βάζοντας αντί του ρήματος walk το ρήμα swim για να τον καλύπτει απολύτως.

Οπως, βέβαια, τον εκφράζουν απολύτως και άλλα δύο «tattoo» που έχει «χτυπήσει» στο σώμα του: Το ένα γράφει «endurance» και το άλλο «free style».

www.ethnos.gr