«Εις μνήμην»

Για πολλά χρόνια –εκατονταετίες ολόκληρες- ίσχυε και στη χώρα μας η άποψη ότι οι συγγραφείς χτίζουν πύργους, οι αναγνώστες μένουν σ’ αυτούς και οι εκδότες εισπράττουν το ενοίκιο. Κι έτσι-κουτσά στραβά- θα έλεγε κάποιος λειτούργησαν γνωστά βιβλιοπωλεία και μετατράπηκαν σε πνευματικά στέκια, όπου διακινούνταν το πνεύμα και η ανησυχία για τα πνευματικά τεκταινόμενα του τόπου. Και όχι μόνο. Πνευματικοί θεσμοί θα έλεγε κάποιος.

Ένα τέτοιος θεσμός ήταν και το βιβλιοπωλείο της Εστίας, το ιστορικότερο βιβλιοπωλείο της Αθήνας και όλης της Ελλάδας. Ήταν, γιατί μετά από εκατόν είκοσι οκτώ 128 χρόνια λειτουργίας έκλεισε. Τόσο απλά. Σαρώθηκε από τον κατακλυσμό της αγραμματοσύνης και την ψηφιακή λαίλαπα.

«Γαιαν έχει ελαφράν». Ανακαλώ πάραυτα. Κουβέντα για γη. Μην το μάθουν οι ιθύνοντες, τροϊκανοί, συνοδοιπόροι κλπ. και πιστέψουν ότι υπάρχει πράγματι εδαφική έκταση κατάλληλη για φορολόγηση. Τους έχω ικανούς…

Μετά Τιμής

Από τα περήφανα και αδούλωτα Τζουμέρκα

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Αγναντίτης - Τζουμερκιώτης