Έφυγε ο Απόστολος Πετρίδης. Ο Μεγάλος Παργινός εικαστικός. Ποιός ήταν.

"Η Μητέρα" (Ενιαίο σύρμα αλουμινίου, 55 Χ 74 εκ.).

Το γεγονός Α.Π. είναι ένα σύνολον άλλων τυχαίων γεγονότων.

Βεβαίως, όπως για κάθε άνθρωπο, το πρώτο τυχαίο γεγονός είναι το φύλο του, από το οποίο ο Α.Π. είναι πολύ ευχαριστημένος.

Το δεύτερο είναι ο τόπος γεννήσεως η Πάργα (το τρίτο η γειτονιά του, ένα από τα ωραιότερα τοπία της Μεσογείου) όπου οι γονείς του, (πρόσφυγες από την Τραπεζούντα του Πόντου, τυχαία συναντήθηκαν εκεί και έτσι στις 27- 2- 1934 προέκυψε ο Απόστολος.

Από μικρός παρατηρούσε και εξερευνούσε τα πάντα και ήθελε να κάνει ό,τι έβλεπε τους άλλους να κάνουν. Τα πρώτα υλικά με τα οποία εξοικειώθηκε ήταν κλωστές, ο πυλός και τα κάρβουνα (τα μολύβια και το χαρτί τότε ήταν δυσεύρετα.) Η πιο ευτυχισμένη χρονιά της ζωής του, το 1939 στο Νηπιαγωγείο -με μπλε ποδιά- ένα καρεκλάκι στα μέτρα του και ένας μεγάλος πάγκος , ένα συρτάρι δικό του και η Κυρία Ελένη ένας άγγελος. Γνώρισε καινούργια γοητευτικότατα υλικά, χρωματιστά μολύβια, γυαλιστερά χαρτιά, πλαστελίνη. Με αδημονία περίμενε να πάει στην Πρώτη (τάξη) για να μάθει να γράφει και να διαβάζει. Πήγε στην πρώτη αλλά μετά από λίγες εβδομάδες κηρύχτηκε ο πόλεμος και το σχολείο έκλεισε.

Όταν τελείωσε το Δημοτικό, ο πατέρας του αγόρασε -από την Κέρκυρα!- χρώματα και πινέλα ζωγραφικής.

Αυτοδίδακτος ζωγράφος. Στα 18 του μπορούσε να μιμείται το ύφος γνωστών ζωγράφων.

Από τα θετικά τυχαία γεγονότα της ζωής του το σπουδαιότερο είναι : Ο Κύριος Γεώργιος Ζούμπος (Δημοδιδάσκαλος) τον δίδαξε -κατ ιδίαν- τα μαθήματα των δύο πρώτων τάξεων του Γυμνασίου. Η Γραμματική Τζαρτζάνου και η Γεωμετρία Μπαρμπαστάθη, μετά την ζωγραφική ήταν ένας άλλος έρωτας. Ήταν πάντα άριστος μαθητής. Με δανική μηχανή ασχολήθηκε και με την φωτογραφία. Τυχαία βρήκε ένα κομμάτι σύρμα αλουμινίου και αυτός έμεινε ο μεγάλος έρωτας.

1954. Τυχαία βρέθηκε στην Αθήνα και έμεινε. Γράφτηκε σε νυκτερινό Γυμνάσιο και έδωσε εξετάσεις στην σχολή Καλών Τεχνών, όπου όλοι οι συνεξεταζόμενοι περίμεναν να είναι ο πρώτος, αλλά οι Κριτές διέγνωσαν ότι είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως και τον απέρριψαν. Τι σύμπτωση, πέρασε ένας (άσχετος) διπλανός του που ήθελε να πάρει αναβολή από τον στρατό. Βεβαίως δεν «τα έβαψε μαύρα», κατετάγη στον στρατό και υπηρέτησε 24 μήνες, ως γραφεύς Μηχανικού, όπου διαβάζοντας μόνος του πήρε το απολυτήριο Γυμασίου από το πρώτο Γυμνάσιο της Ελλάδας (στο Ναύπλιο).

1959. Και πάλι στην Αθήνα. Νεοαθηναίος (δική του έκφραση, καλούνται όσοι μετά το 1950 εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα). Έκανε παρακαλλιτεχνικές εργασίες, γράφτηκε στην σχολή Σταυράκου (για να κάνει κινούμενη ζωγραφική) και μελέτησε την μονιστική αντίληψη της ινδικής φιλοσοφίας.

1963. Με το πρώτο διαβατήριο και την πρώτη του EXΑCTA άρχισε από τη Ιταλία το πρώτο ταξίδι στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου επισκέφτηκε τα Μουσεία και τόπους λατρείας.

Στα σαράντα του αφοσιώθηκε στα αγάλματα από ενιαίο σύρμα και στην «Θεωρία του Ενιαίου Σύρματος» την οποία θεωρεί μια από τις σημαντικότερες θεωρίες του 20ου αιώνα και ίσως όλων των εποχών.

Το 2005 δημιούργησε την ιστοσελίδα www.teleacademy.grγια την ελληνική αντίληψη του ανδρικού σώματος

Έργα του εκτέθηκαν και πουλήθηκαν από τις μεγαλύτερες γκαλερί του κόσμου και είχε συνομιλητές και φίλους τους μεγαλύτερους σύγχρονους εικαστικούς.

Τα πρόσφατα θετικά τυχαία γεγονότα : 1) Η «αυτοαποκάλυψη» του αλγόριθμου της κατά βούληση ανάκλησης ευχάριστων προγονικών εμπειριών.
2) Η «αυτοαποκάλυψη» της ιερότητας του ιερού οστού.
3) Η «αυτοαποκάλυψη» του αριθμού των προγόνων κάθε ανθρώπου.

Είναι προφανές ότι κάθε άνθρωπος έχει μία μητέρα και ένα πατέρα, 2 γιαγιάδες και 2 παππούδες, 4 προ-γιαγιάδες και 4 προ- παππούδες, 8 προ-προγιαγιαδες και 8 προ-προ παππούδες και αυτή η γεωμετρική πρόοδος, χωρίς διακοπή, δηλ. ενιαία όπως το σύρμα στα αγάλματα του Πετρίδη , για τους θρησκευόμενους φτάνει στον Αδάμ και την Εύα και για τους άθεους στο πρώτο κύτταρο που επανέλαβε τον εαυτό του.

Κάποιος διανοούμενος ψηφοφόρος (οπαδός της επερχόμενης παγκοσμιοποίησης) μπορεί να ρωτήσει: Σε τι θα χρησιμεύσει σε ένα σύγχρονο ψηφοφόρο η γνώση του αριθμού των προγόνων του, που υπήρχαν στην ζωή, ας πούμε πριν χίλια χρόνια δηλ. το έτος 1010;

Αυτό είναι πολύ εύστοχο ερώτημα.

2009. Η μεγάλη έκπληξη:

Το Ελληνικό Κράτος εκτιμώντας την προσφορά του Απόστολου Πετρίδη στις Εικαστικές Τέχνες του εξέδωσε τιμητική σύνταξη.

Αναλυτικό βιογραφικό

1. ΑΠΟΣΤΟΛ0Σ ΠΕΤΡ1ΔΗΣ του Γρηγορίου και της Σοφίας εγγεγραμμένος στο μητρώο αρένων του Δήμου Πάργας με αρ. 20/1934. Το τρίτο παιδί του τρίτου γάμου (το δεύτερο επιζόν ) του Γρηγορίου, βαπτίστηκε με το όνομα του παππού Απόστολου (επειδή το πρώτο ήρθε με το όνομά του, Γεώργιος, γεννήθηκε στις 23 Απριλίου και το δεύτερο απεβίωσε σε βρεφική ηλικία).

Ο Γρηγόριος (γεννήθηκε στην Τραπεζούντα του Πόντου, όμως η απώτερη καταγωγή της οικογενείας του ήταν από την Αθήνα, από όπου τον τρίτο αιώνα ακολούθησαν την εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισας που με τον γνωστό θαυματουργό τρόπο μεταφέρθηκε στο όρος Μελά του Πόντου-αυτή η μετανάστευση δεν έχει ερμηνευτεί ακόμη- η μετέπειτα Παναγία Σουμελά) ήρθε στην Πάργα το 1922 από την Ρωσία με την δεύτερη σύζυγο και δύο παιδιά (απεβίωσαν στην Πάργα) και αρκετές αποσκευές, (υπάρχουν ακόμη τα πουπουλένια στρώματα).

Η Σοφία ήρθε από την Σαμψούντα του Πόντου με την νύφη της Δέσποινα (Δεσίλλα) 20 χρονών χήρες, με τα ρούχα που φορούσαν.

1.2 Ο Τόλης (και Τολίτσης) από μικρός είχε μεγάλη δεξιοτεχνία, ήθελε να κάνει ότι έβλεπε τους άλλους να κάνουν. Στο Νηπιαγωγείο με την Κυρία Ελένη διακρίθηκε οτην χειροτεχνία, χαρτονένια σπιτάκια, χτενοθήκες, χαρτοκολλητική, έγνεθε, κεντούσε, ψάρευε στο Κρέμασμα, έστηνε παγίδες για πουλιά, μάζευε λάχανα, έπλαθε πηλό και κυρίως ζωγράφιζε. Στο Κάστρο είχε βρεί ενα κομμάτι σύρμα αλουμινίου που τον μάγεψε. Στο σχολείο έπαιρνε πάντα 10 αλλά πήρε το απολυτήριο με 8. (Πρώτη σημαδιακή σύμπτωση: άκουσε και είδε την μαμά κάποιας συμμαθήτριας να απειλεί την κυρία Βιργινία ότι «αν βάλει μεγαλύτερο βαθμό στο παιδί αυτής της πρόσφυγας», δεν θα ψηφίσουν τον άντρα της για πρόεδρο της Κοινότητας. Αλλη σύμπτωση, το ίδιο συνέβη και με τον βαθμό του αδελφού του).

Το γεγονός που σημάδεψε την παιδεία του ήταν τα -κατ`ιδίαν-μαθήματα των δύο τάξεων του Γυμνασίου με τον Κύριο Ζούμπο, ο οποίος του έμαθε γραμματική και συντακτικό.

Για την τρίτη Γυμνασίου πήγε στην Παραμυθιά αλλά μπήκαν οι αντάρτες, γλίτωσε (άλλη σύμπτωση) και γύρισε στην Πάργα. Ζωγράφιζε, διάβαζε ότι βιβλία κυκλοφορούσαν εκεί και ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά άνευ διδασκάλου και δήλωσε ότι θέλει να γίνει φιλόσοφος. Ο πατέρας του εξήγησε ότι σαν φιλόσοφος πρέπει να έχει και κάποιο επάγγελμα για να βιοπορίζεται και έμαθε την ραπτική. Το 1949 τον έπιασαν οι αντάρτεςστην Πάργα, αλλά τον άφησαν (ήταν αδύνατος).

1.3 Στα μακρόσυρτα σκοταδερά χρόνια της εφηβείας πέρασε την μεγάλη κρίση και σκέφτηκε να φύγει, δια παντός, στον βυθό της θάλασσας, σε κάποιο μοναστήρι,,,ήταν τέλος καλοκαιριού, πρωτοβρόχια, κάτω από τις ελιές φύτρωναν παντού κυκλάμινα -το χρώμα τους- οι πρώτες αφροδίσιες εμπειρίες ...

Και αποφάσισε να μείνει στον Κόσμο, υπό έναν όρο: Να μην γράψει ποτέ ποιήματα (αργότερα προσπάθησε να τον αναθεωρήσει αλλά...προς το παρόν χάθηκε ένας ακόμη ποιητής).

Το 1952 λειτούργησε στην Πάργα τριτάξιο Γυμνάσιο και έβγαλε την τρίτη τάξη. Εποχή της μαύρης απελπισίας της εφηβείας. Σωτήρια λύση οι αγγελίες: "ζητούν αλληλογραφία" της "Εκλογής".

Κάποιες αναπάντεχες Γαλλίδες παραθερίστριες αγόρασαν κάποιες "ελαιογραφίες" του και με εκείνα τα χρήματα και μια σειρά συμπτώσεων το 1955 ήρθε στην Αθήνα.

Πρώτη δουλειά, πλασιέ λογοτεχνικών βιβλίων και σχέδια κεντημάτων για το περιοδικό "Εργόχειρο" και τις κλωστές DMC.

Γράφτηκε σε νυκτερινό γυμνάσιο και έδωσε εξετάσεις στην Στολή Καλών Τεxνών, αλλά εκεί διαπίστωσαν ότι ήταν ανεπίδεκτος μαθήσεως και δεν τον πέρασαν (άλλη σύμπτωση, πέρασε ο διπλανός του που ήθελε να πάρει αναβολή από τον στρατό).

1.4 Το 1957-58 υπηρέτησε την θητεία του στο Μηχανικό ως σκαπανεύς -γραφεύς όπου, ως στρατεύσιμος, διάβαζε και πήρε το απολυτήριο του Γυμνασίου στο Ναύπλιο.

1.5 Και πάλι στην Αθήνα, νεαθηναίος, σπούδασε κινηματογράφο στην Σχολή Σταυράκου (για να κάνει "Συμφωνική Ζωγραφική") και ασχολήθηκε με την Ινδική Φιλοσοφία.

Εργαζόταν ως (αυτοδίδακτος) διακοσμητής και το 1963 έκανε το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό και επισκεύτηκε τα Μουσεία της Ευρώπης.

Με την πρώτη του αγάπη, την ζωγραφική, είχε μια σχέση τρυφερής κατανόησης. Η "Συμφωνική Ζωγραφική" που είχε φανταστεί και για αυτήν σπούδασε κινηματογράφο, απεδείχθει ακατόρθωτη, (στα γεράματα -όπως στον "Αγαπητικό της βοσκοπούλας"- ξαναβρεθήκανε, στο βίντεο) αλλά πάντα ζωγράφιζε, τα νεοελληνιστικά, τα νεοβυζαντινά και τα νεομοντέρνα και κυρίως έκανε ζωγραφικές "πλάκες" ( πάντα για "πλάκα" όμως ) μιμούμενος το στυλ γνωστών ζωγράφων (ένα Πελοποννησιακό τοπίο του Βαν Γκογκ έφτασε μέχρι τους Σόθμπις αλλά στην εργαστηριακή ανάλυση διαπίστωσαν ότι ήταν επιζωγραφισμένο πάνω σε ένα αποτυχημένο πορτρέτο του Μοντιλιάνι, εκλάπη και αγνοείται η τύχη του).
Ένα πορτρέτο του Βαν Γκογκ από τον Σεζάν , μια Σταύρωση του Γκρέκο με φόντο τον Παρθενώνα με μιναρέ.

Το (πρωταπριλιάτικο) οχταχίλιαρο του Τσαρούχη και του Φασιανού στην "Ελευθεροτυπία" και διάφορα άλλα.

"Φιλοκαλούμεν άνευ ευτελείας και φιλοσοφούμεν μετά μαλακίας"

(Ο αείμνηστος δεν του το συγχώρησε ποτέ)

Κατοικούσε σε μεγάλα νεοκλασικά σπίτια, τα διακοσμούσε σε στυλ "παπάρα- νεομπαρόκ", σκηνικό διασκέδασης και χαράς, γεγονός που έκανε κάποιους φιλοξενηθέντες "φίλους" εύπορους και με "κύρος" να τον φθονήσουν και ίσως να είναι κάποιοι από αυτούς που με το "κύρος" και τα λεφτά τους συνέβαλαν στην λεηλασία του σπιτιού και των έργων του -εν ονόματι του Νόμου και του ελληνικού Λαού-τον Ιούλιο του 1983, όταν αυτός παραθέριζε στην Πάργα. Και παρ`όλο που κάποιοι απ`αυτούς απεβίωσαν, η ζωή συνεχίστηκε.

Έκανε πολλά ταξίδια σε αρχαίους τόπους λατρείας, της ελληνιστικής επικράτειας και εξωτικούς, πάντα με την exacta του, γυρεύοντας να βρει και να φωτογραφήσει ζωντανά τα σώματα των αρχαίων αγαλμάτων (αρκετές χιλιάδες απ`αυτές τις φωτογραφίες και αρνητικά "χάθηκαν" στην λεηλασία του σπιτιού του-ευτυχώς διασώθηκαν αρκετά αντίγραφα ασφαλείας).

"Ματαιότης τα πάντα"...αλλά δεν έχει σημασία." το έμβλημά του.

Μνημείο για τα γαλάζια όνειρα των συντελεστών της Αναγεννήσεως του ελληνικού πολιτισμού στην Ευρώπη.

Παρ`όλο που η εποχή των προσευχών είχε περάσει, προσευχήθηκε στην Δωδώνη, στους Δελφούς, στην έρημο της Αιγύπτου, στο όρος Σινά, στα Ιμαλάια, (ο Θεός ήταν πολύ Κύριος μαζί του, ανταποκρίθηκε σε όλες τις προσευχές του, όμως εκ των υστέρων διαπίστωσε ότι μερικές ήταν λάθος διατυπωμένες), πάντα ελπίζοντας να συναντήσει κάποιον ή τον Θεό.

Κάποτε πίστεψε πως τον συνάντησε αλλά δεν είχε καμιά σχέση με τις γνωστές απεικονίσεις του.

Έμοιαζε ένα πρόσωπο ταλαίπωρο,τέως ωραίο, παραιτημένο που έβριζε σαν ημιμεθυσμένος λιμενεργάτης, (τι σκατά το ήθελα εκείνο το "γενηθήτω φως" εγώ ο μαλάκας...).

Τον κέρασε, τα είπανε και του είπε, "ρε Μάστορα, τι το πήρες έτσι κατάκαρδα, είναι γνωστό ότι όλους τους δημιουργούς καμιά φορά το δημιούργημά τους τούς πάει εκεί που θέλει αυτό, το είπε και ο Τσαρούχης. Και του πρότεινε να παίξουν κάνα παιχνίδι, να ευθυμήσουν.

Το παιγνίδι ήταν απ`αυτά που αρχίζει ο νεώτερος. Παίρνει επτά τραπουλόχαρτα, από τον άσσο μέχρι το επτά, τα ανακατεύει, τα βάζει στη σειρά (κλειστά) και ο Θεός έπρεπε να βρει τον επταψήφιο αριθμό που σχημάτιζαν.

Και ο Θεός βεβαίως τον βρήκε τον επταψήφιο αριθμό που σχημάτιζαν (αν κάποιος θέλει να το παίξουμε ευχαρίστως). Σειρά του Θεού να παίξει. Ο εικαστικός καλλιτέχνης λέει να το κάνουν λίγο πιο δύσκολο - πάντα του αρέσουν τα δύσκολα, προτιμάει παιχνίδια (τουλάχιστον) με δύο πιθανότητες να χάσει και μία να κερδίσει . Ο Θεός συμφώνησε και πήρε εννέα τραπουλόχαρτα, τα ανακατεύει, τα βάζει στην σειρά (κλειστά) και ο εικαστικός καλλιτέχνης έπρεπε να βρει τον εννεαψήφιο αριθμό που σχημάτιζαν.

Ήταν κάπου κοντά στην Δαμασκό, εκεί που λένε ότι ο Σαούλ έγινε Παύλος. Κι από τότε του ήρθε η ιδέα να γράψει την ιστορία ενός αυτοπαγιδευμένου Θεού .

1.6 Σε κάποια φάση, στο μοιραίο, λεηλατηθέν, σκηνικό της οδού Τσακάλωφ 34, μιλώντας για θεούς, ο Αλέξανδρος Ιόλας (σε μοντεράτο) εκνευρισμένος ανεφώνησε: "Μα επι τέλους, φτιάξε ένα Θεό και άσε μας ήσυχους" .

Ίσως να ήταν αυτή η αφορμή, ίσως να είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, συνέχισε να ψάχνει για τον θεό. Αλλά τώρα με άλλη στρατηγική που θυμίζει το παραμύθι της Σταχτοπούτας και τον Πρίγκιπα που την έψαχνε με το γυάλινο γοβάκι στο χέρι.

Το ερώτημα: « πώς θα ήθελα να είναι ο θεός μου;» ίσως να είναι το σημαντικότερο ερώτημα που διανοήθηκε μετά το αρχικό: "Γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει" που γέννησε την Φιλοσοφία. Έφτιαξε, με πολλή προσοχή αυτή την φορά, το "γυάλινο υπόδημα "του επιθυμητού θεού και πήρε ξανά τους δρόμους και τα βουνά. Η περιπλάνηση ήταν συναρπαστική.

Θα τα ξαναπούμε.

2.1 Στα σαράντα του αφοσιώθηκε στα αγάλματα από ενιαίο σύρμα (ο Αλεξανδρος Ιόλας: "Μα τι σημασία έχει αν είναι από ενιαίο σύρμα;") τα οποία παρουσίασε για πρώτη φορά το 1982 στην Πάργα, στην γεννέτειρά του, στην μετ`έπειτα Ακαδημία Π.

2.2 Το 1983 τυχαία βρέθηκε στο Υπουργείο Πολιτισμού όπου συνάντησε κάποιον κύριο ο οποίος θεώρησε τα έργα του πολύ σημαντικά και τον συνεβούλευσε να υποβάλει ένα σχετικό υπόμνημα. Και υπέβαλε το σχετικό υπόμνημα.

Το Υπουργείο του απήντησε ότι "τα στοιχεία του θα καταχωρηθούν στο Μητρώο Καλλιτεχνών της Υπηρεσίας τους και θα τεθούν υπόψη της αρμόδιας επιτροπής που ασχολείται με την "αξιοποίηση του καλλιτεχνικού δυναμικού της χώρας."

Πάνε είκοσι χρόνια και δεν μπόρεσε να καταλάβει αν αυτή η επιτροπή αποφάσισε μια ακατανόητη σειρά συμφορών που ακολούθησαν:

Εν ονόματι του Νόμου και του Ελληνικού Λαού-το 1983- λεηλατήθηκαν το σπίτι και τα έργα του (το είπαν Διοικητική αποβολή).

Πριν λεηλατήσουν το σπίτι του, τον έκλεισαν στις φυλακές του Κορυδαλλού για (δήθεν) οφειλή προς το Δημόσιο, επειδή -κατά την άποψή τους- είχαν επαρκή στοιχεία για το νομότυπο του γεγονότος και του απαγόρευσαν την έξοδο στο εξωτερικό. (Για να παραστεί σε έκθεση έργων του στην Ιταλία απαίτησαν εγγυητή της επιστροφής).

Δεν δέχτηκαν την συμμετοχή του σε καμία έκθεση .

Όταν επινόησαν την Πολιτιστική Πρωτεύουσα τη Ευρώπης, υπέβαλε κάποιες προτάσεις για μία "Τρομωδία" (σύγχρονη εκδοχή της αρχαίας τραγωδίας, ελέω και τρόμω περαίνουσα...), ένα μνημείο για τους συντελεστές της Αναγέννησης και ένα διαγωνισμό χοροδράματος με θέμα τα αγάλματα του Παρθενώνος, όπου μια παρέα νέων διασκεδάζει στην Πλάκα, όπου κάποιος προτείνει να πάνε περπατώντας στο Λονδίνο να ζητήσουν την επιστροφή τους, όπου καθ`οδόν προστίθενται κι άλλες παρέες, φτάνουν στο Λονδίνο, όπου πείθουν τους ψηφοφόρους και την Βασίλισσα του Ηνωμένου Βασιλείου και επιστρέφουν μαζί με τα αγάλματα.

Αλλά η αρμόδια επιτροπή, σαν ακατάδεχτη χαρχαλογκόνενα, σνομπάροντας και κείνο το ρημάδι άρθρο του Συντάγματος, απάξιωσε να του απαντήσει.

Όταν, για λόγους Εφορίας, ζήτησε να γίνει μέλος του Επιμελητηρίου αρνήθηκαν να τον δεχτούν (τελικά με την δυναμική μεσολάβηση μιας τέως Κνίτισας γλύπτριας, μια δευτεροβάθμια επιτροπή ενέκρινε την εγγραφή του) .

2.3 Και η τοπική αυτοδιοίκηση της Πάργας με σειρά από αναίσχυντους τρόπους παρεμπόδιζε τις δραστηριότητες της Ακαδημίας Π. στην Πάργα. Και αυτή αποπειράθηκε να τον κλείσει στην Φυλακή για ανύπαρκτο (μη βεβαιωμένο) χρέος 5 000 δρχ. προς το Δημόσιο, το οποίο αυτός αρνήθηκε να το πληρώσει αλλά δεν τον συνέλαβαν γιατί διαπιστώθηκε ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν κλείνει στην Φυλακή τους πολίτες για, έστω και βεβαιωμένο, χρέος τέτοιου ποσού.

3.1 Το 1983 η αείμνηστη Νόρα Σταματιάδου (της Athenaeoum Intercontinental gallery) απετόλμησε την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα και "πήγε καλά" (ο Κύριος Πιερίδης αγόρασε μία καθιστή κόρη σε φυσικό μέγεθος και την τοποθέτησε δίπλα στην πισσίνα της Πινακοθήκης του στην Γλυφάδα).

Ήταν Χριστουγεννιάτικη περίοδος, η εθνική τηλεόραση ετοίμαζε το πρώτο σοσιαλιστικό ρεβεγιόν και οι αρμόδιοι επέλεξαν τους χώρους του Ιντερκοντινένταλ (ηταν φρέσκο τότε), του οποίου την μόνιμη συλλογή αποτελούσαν παγκοσμίως πρωτοκλασάτοι εικαστικοί καλλιτέχνες. Ο σκηνοθέτης, βράδυ "μπήκε μεσ` στ`αμπέλι σαν νοικοκυρά", μετακίνησε τα έργα όπως τον εβόλευαν (σκηνικό στο τζάμπα και ) και με κάποιες χορεύτριες "γύρισε" κατί χορευτικά τζιβιτζιλίκια με τα μεγάλα αγάλματα από ενιαίο σύρμα ( χωρίς καν να αναφέρει το όνομα του καλλιτέχνη ).

Ο καλλιτέχνης πήγε στην Αγία Παρασκευή, ο τότε αρμόδιος διευθυντής -ποικιλομορφώτατος διάσημος συγγραφεύς- το απέδωσε σε " ατυχή παράλειψη "και του έταξε δέκα λεπτά σε μια εκπομπή για τα εικαστικά. Συναντήθηκε με τον αρμόδιο σκηνοθέτη για λαντς και τα πουρ παρλέ, πλήρωσε τον λογαριασμό ο καλλιτέχνης (ήταν τρείς μήνες μετά την λεηλασία του σπιτιού του), αλλά δεν...

Ακολούθησαν άλλες 12 ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, στηνΘεσσαλονίκη, στην Κύπρο και ομαδικές στην Φλωρεντία, στο Τόντι και στο Λονδίνο.

Για τρεις χρονιές τα Χριστούγεννα τοποθέτησε (δωρεάν ) στην Αθήνα χριστουγεννιάτικο δέντρο από σύρμα αλουμινίου ύψους 7 μέτρων.

To 1998 με δικά του έξοδα έκανε μια μεγάλη έκθεση έργων του στο Δρομοκαϊτειο Θεραπευτήριο.

3.2 Για την 10η επέτειο της Ακαδημίας Π. στην Πάργα εξέδωσε τρία δήθεν χαρτονομίσματα, ( The ArtBank of Academy P.)των 3, 13 και 33 doll-arts, με την ελπίδα να τα καταστήσει τα πλέον αντιπληθωριστικά χρήματα της συγχρονης οικονομίας (η ελπίδα ακόμη παίζει) .

Όταν γίνει της Μόδας οι ξανα-φιλοκαλούντες μετ`ευτελείας Ευρωψηφοφόροι στα τέκνα και τους αναδεκτούς τους να δωρίζουν για μποναμά DollArts... ίσως βελτοιωθεί το μπάτζετ της Ακαδημίας Π.

Και "δηλώνοντας μεν ότι έχω καβαλήσει το καλάμι, πλην όμως καλάμι με αριθμό μονό, γεγονός που με αντιδιαστέλει από όσους έχουν καβαλήσει το καλάμι με αριθμό ζυγό και, κυρίως, από όσους δεν γνωρίζουν τι καλάμι έχουν καβαλήσει" , μετά τιμής.

Υπαινιγμοί για μια νεοειδωλολατρική αντίληψη της Τέχνης, κοινή συναινέσει της θρησκείας και της επιστήμης και ερήμην της πολιτικής.

3 Το 1989 απέκτησε την πρώτη του (VHS) βιντεοκάμερα και πάλι τον γύρο της Ευρώπης και του τέως Ελληνιστικού Κόσμου να μαγνητοσκοπήσει, αυτή την φορά σε κίνηση, ποιά αρχαία αγάλματα κυκλοφορούν ζωντανά εκεί. Και το 2000 απέκτησε την πρώτη ψηφιακή βιντεοκάμερα. Μερικές από αυτές τις εικόνες βλέπετε σ`αυτές τις σελίδες.

Πάντα διάβαζε. Μετά την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, του Βιβεκάναντα τα περί γκνάνα γιόγκα, περί κβαντικής ηλεκτροδυναμικής και όλα τα εκλαϊκευμένα βιβλία περί των συγχρόνων επιστημών. Παρακολουθεί τις διαλέξεις του Τμηματος Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών κ.ά. όπου συνέβη να συναντήσει σπουδαίους Επιστήμονες που τον δέχτηκαν, γιατί έκανε "ωραίες ερωτήσεις".

4.1 Αυτό που θεωρούσε επιτακτικό τότε -και τώρα-ήταν να εκθέσει τις ιδέες του για την « θεωρία του ενιαίου σύρματος» όχι σε ιστορικούς της Τέχνης ή επιμελητές Μουσείων αλλά σε επιστήμονες με σχετικές γνώσεις.

Το 1999 υπέβαλε γραπτή αίτηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για μια πολλαπλή έκθεση αγαλμάτων από ενιαίο σύρμα στα προπύλαια για όλον τον κόσμο, σε μια αυλή για τους διδασκομένους και σε μία αίθουσα για τους διδάσκοντας -με έξοδα του καλλιτέχνη- και ανάλογες ομιλίες αλλά και το Πανεπιστήμιο, όπως και οι Δημόσιες Υπηρεσίες γενικώς λειτουργούν με νοοτροπία « ακατάδεχτης χαρχαλογκόμενας » παρακάμπτοντας εκείνο το ρημάδι άρθρο του Συντάγματος για την γραπτή απάντηση που δικαιούται κάθε πολίτης και δεν του απάντησαν.

Kαι το 2001 με στόχο "να ξανασυμπεθεριάσουμε την Τέχνη με την Επιστήμη" έκανε στο Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών "Δημόκριτος" μια μικρή παρουσίαση έργων από ενιαίο σύρμα με ομιλία για την "θεωρία του ενιαίου σύρματος" όπου ο κ. Μανώλης Φλωράτος, Διευθυντής του Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής, διεπίστωσε ότι υπάρχει μια θεμελιακή σχέση μεταξύ του τρόπου που αντιλαμβάνεται τον Κόσμο ο εικαστικός καλλιτέχνης και του τρόπου που τον αντιλαμβάνεται ο φυσικός επιστήμων.

Από το 2000 συνεργάζεται με την Rarity gallery στην Μύκονο όπου πολύς κόσμος είδαν τα έργα του από κοντά.

Μία από τις επιθυμίες του είναι να επιχειρήσει την "αναδιαπλαση των τέως παίδων"

Παρ`όλα αυτά ο αυτοαποκαλούμενος ανεξάρτητος διανοούμενος εικαστικώς, ελληνολόγος και ερασιτέχνης προφήτης , απτόητος, συνεχίζει το έργο του.

''Η Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος το 2008 βράβευσε τον Απόστολο Πετρίδη για την πλούσια εικαστική δημιουργία του και την μέσω αυτής προβολή της Πάργας. Στη φωτογραφία ο Αντιπρόεδρος της ΠΣΕ Κώστας Κωνής απονέμει το βραβείο στον Απόστολο Πετρίδη''.

Και η ζωή συνεχίζεται.

Στα εβδομήντα του ίδρυσε ιστοσελίδα, ένα διαδραστικό χάπενινγκ με την οποία-θεού θέλοντος- θα τηλεκοινωνούμε "καθαρά τη καρδία".

Καί κάποτε, άλλοτε μακριά προς κάποιο τόξο, κάποιου ορίζοντα, άλλοτε πολύ κοντά, στο κέντρο του κύκλου του μεγάλου ορίζοντα, αμυδρά διακρίνεται ένα ερώτημα "προς τι όλα αυτά;"

Και ανάμεσα σε ερωτηματικές και αόριστες αντωνυμίες, μεταβατικά και αυτοπαθή ρήματα, τριτόκλιτα και δικατάληκτα επίθετα, ένα αφηρημένο ουσιαστικό:

Έ κ σ τ α σ ι ς ...........

... Ναί !

Το τελευταίο σκηνικό...

www.romiazirou.blogspot.gr