Ρετάλια του «εκσυγχρονισμού», συνένοχοι των μνημονίων.

Η λεγόμενη μεταρρυθμιστική Αριστερά θέλει να συμβάλλει στη δημιουργία μιας νοτιοευρωπαϊκής μπανανίας 

Το τελευταίο διάστημα μέσα από διάφορες συναντήσεις, όπως ήταν εκείνη που οργανώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα και μέσα από λογής κινήσεις, ως επί το πλείστον στελεχών των μνημονιακών κυβερνήσεων, η κεντροαριστερά- όρος ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενος- υφίσταται νέους βιασμούς από διαφόρους επίδοξους “ανασυγκροτητές” της. Από πρόσωπα δηλαδή που μιλούν στο όνομά της, παρότι τόσο η είσοδος της Ελλάδας στον καπιταλισμό της φούσκας κατά τη δεκαετία του '90, όσο και τα μνημόνια της φτώχειας και του λαϊκού αδιεξόδου φέρουν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους.

Πρώην υπουργοί που διεκήρυτταν ότι η χώρα θα σωθεί με μερικές χιλιάδες ταξιτζήδων και φαρμακοποιών ακόμα ή που κατέστρεψαν τις όποιες προοδευτικές τομές επιχειρήθηκαν στην τοπική αυτοδιοίκηση, άλλοι που κατοικοέδρευαν στα κανάλια της διαπλοκής, σύμβουλοι διαφόρων πρωθυπουργών με μηδενικά αποτελέσματα, υπουργοί της περιόδου Σημίτη που εξυμνούσαν την παγκόσμια φούσκα και το ιρλανδικό μοντέλο ως μονόδρομο, σνομπ τύποι που “φτιάχτηκαν” λάθρα βιώσαντες τις δεκαετίες του '70 και του '80, που το '90 ανακάλυψαν τις χάρες του εκσυγχρονισμού και τα τελευταία τρία χρόνια την αναγκαιότητα των μνημονίων, συναγελάζονται και διαγκωνίζονται για το ποιος θα “πρωτοφτιάξει” τη νεοφιλελεύθερη ψευτό- κεντροαριστερά. Θα επρόκειτο για αδιάφορες κινήσεις υποστηρικτών μιας ηττημένης πολιτικής, που επιζητούν φύλλο συκής για να καλύψουν τη συνενοχή τους, αν δε σχετίζονταν άμεσα με τους σχεδιασμούς των μνημονιακών δυνάμεων, με τους σχεδιασμούς του κατεστημένου της χώρας.

Οι κινήσεις αυτού του είδους, όπως εκείνες που συναντήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα αποτελούν την αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια σχηματισμού του κατ' επίφαση δεξιού σοσιαλδημοκρατικού- και στην πραγματικότητα νεοφιλελεύθερου- πόλου, που είναι αναγκαίος για το σχέδιο της ενωμένης δεξιάς. Υπό τη μεταρρυθμιστική ρητορική προσπαθούν να δώσουν “κεντροαριστερό” άλλοθι στο μαζικό ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, στη διείσδυση του ξένου παράγοντα στην ανώτερη και ανώτατη γραφειοκρατία, στην πλήρη, οργανική πρόσδεση της πολιτικής ζωής στον παρασιτισμό, στη φτωχοποίηση και υποτίμηση της αξίας της μισθωτής εργασίας, στην πλήρη αποικιοποίηση της εθνικής οικονομίας. Στη δημιουργία μιας νοτιοευρωπαϊκής μπανανίας. Άλλωστε, δεν κρύβουν ιδιαιτέρως τους σχεδιασμούς τους: κατ' αυτούς για τα δεινά της χώρας φταίει το ΠΑΣΟΚ του '80 και η αριστερά. Εχθροί είναι τα συνδικάτα, οι φοιτητές, κάθε κοινωνικός χώρος που αντιδρά στη μνημονιακή πολιτική. Υπό το πρόσχημα του αντί- λαϊκισμού υπηρετούν και αναπράγουν το χυδαιότερο φολκλορισμό, ερμηνεύοντας τις εξελίξεις στην κοινωνική βάση ως κινήσεις αμαθών ιθαγενών. Κατά τους ίδιους η νέα μετά την κρίση Ελλάδα είναι η Ελλάδα των ξένων κολοσσών με τις αποικιακές προς όφελός τους συμβάσεις, της φτηνής εργασίας χωρίς δικαιώματα, του συρρικνωμένου κράτους που επιδοτεί παρασιτικές, ιδιωτικές αγορές, της διαρκούς εξάρτησης από τους διαφόρους πάτρωνες, του δημοσιονομισμού που πνίγει την πραγματική οικονομία.

Αυτοί είναι οι στόχοι το πρόγραμμα της “μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς” τους. Και γιατί όλα αυτά μας αφορούν; διότι δένουν με το σενάριο της απλής αναλογικής που διόλου τυχαία διακινούν οι κύκλοι του κατεστημένου. Στην προσπάθειά τους να δυσκολέψουν ή και να αποκλείσουν την αριστερά από την κυβέρνηση επεξεργάζονται την ιδέα της αλλαγής του εκλογικού νόμου προς την απλή αναλογική, θέλοντας να παγιδέψουν την αριστερά. Επιφανειακά δηλαδή να υλοποιήσουν ένα πάγιο αίτημα των κομμάτων της αριστεράς, ενώ παράλληλα ποντάρουν στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δε διαθέτει στο σημερινό πολιτικό σκηνικό συμμαχίες. Επιδιώκουν να διαμορφώσουν είτε διά της ένωσης κόμματος Βενιζέλου- ΔΗΜΑΡ, είτε με τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, τον αναγκαίο σύμμαχο της δεξιάς σε μια επόμενη κυβέρνηση. Ένα φορέα με νέο, κεντροαριστερό περιτύλιγμα που θα υποκαταστήσει τα σημερινά, καταρρέοντα δεκανίκια του Σαμαρά. Μια τέτοια κίνηση, εφόσον κατακτήσει ένα ευπρεπές ποσοστό στις επερχόμενες εκλογές και με τον ελεγχόμενο από το κατεστημένο “μπαμπούλα” τη χρυσής αυγής να καραδοκεί μπορεί να οδηγήσει βάσει της απλής αναλογικής ακόμα σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία εις βάρος του πρώτου κόμματος. Για άλλη μια φορά ένας όρος που ούτως ή άλλως είχε από καιρό κακοποιηθεί, ευτελίζεται προς όφελος της μνημονιακής πολιτικής, της πολιτικής του υπαρκτού νοεφιλελευθερισμού. 

Έρμη κεντροαριστερά, τι σου 'μέλε να πάθεις... 

Του Θέμη Τζήμα 

www.periodista.gr