Οι πόρνες πολυ(υπο)τελείας και ο ΣΥΡΙΖΑ

Στον ελληνικό λαό έχει απομείνει η μοναδική επιλογή που δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ: Η Αριστερά 

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα και ειδικά ο τρόπος με τον οποίο έχει δημιουργηθεί ούτε μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια στιγμή με το άγγιγμα ενός μαγικού ραβδιού αλλά και ούτε έχει την απαραίτητη δύναμη να «ενταφιάσει» οριστικά και αμετάκλητα την Δημοκρατία μας που πλέον αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης από τους ίδιους ανθρώπους που «υπηρετούν» τους θεσμούς. Η αλήθεια είναι ότι γίνονται «φιλότιμες» προσπάθειες από τη μεριά της πλειονότητας του «πολιτικού» προσωπικού της χώρας αλλά και της συντριπτικής πλειονότητας των καλοπληρωμένων διαμορφωτών της «κοινής» γνώμης. Κακά τα ψέμματα. Ώρα για αλήθειες αν και εφόσον επιζητούμε την έξοδο μέσα από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Το επιζητούμε όμως; Φαίνεται πως όχι. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Δε φτάνει να σκέφτεσαι κάτι. Πρέπει να μπορείς και να πράττεις για αυτό. Το αντίθετο δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά μόνο σε κούφιες διαπιστώσεις του τύπου «δε βαριέσαι αδελφέ, εγώ θα αλλάξω το σύστημα;». Ίσως βέβαια αυτά τα δεινά που κάνουν τη ζωή μας ακόμα δυσκολότερη καθημερινά, τείνουν να γίνουν η αιτία ώστε να ξαναδούμε οι Έλληνες την πορεία της κοινωνίας και του πολιτισμού που δημιουργήσαμε, την ίδια την πορεία των κοινωνιών γενικότερα πάνω στον πλανήτη και να καταλάβουμε επιτέλους ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος και να αλλάξουμε ζωή.

Αν θέλουμε να διασώσουμε τη φυσική μας υπόσταση, την ανθρωπιά μας, τη συνέχειά μας στο πέρασμα των αιώνων, την ίδια χαρά της ζωής που είναι αξία πρώτη όπως λέει και ο ποιητής πρέπει να καταλάβουμε ότι και η ζωή χρειάζεται την κοινωνία, η κοινωνία την πολιτική, η πολιτική την δημοκρατία, η δημοκρατία τον πολίτη αλλά και ο πολίτης να καταλάβει ότι έχει την ευθύνη όλη πάνω του. Ποια πολιτική όμως; Ποια κοινωνία; Σίγουρα όχι αυτά που έχουμε σήμερα ως δεδομένες και παγιωμένες καταστάσεις. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πρωταγωνιστήσουν στο αύριο οι ίδιοι που είναι σήμερα στα πράγματα. Όσοι έφεραν όμως την Ελλάδα σε αυτό το σημείο παρατηρούμε ότι απαιτούν να είναι και αυτοί που θα μας αλλάξουν. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να μας αλλάξουν τα φώτα. Κάτι βέβαια που ήδη με ευλαβική «συνέπεια» κάνουν εδώ και τρία χρόνια. Γιατί να μη το θέλουν; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Δεν το είπε τυχαία. Δεν ήταν τσιτάτο της στιγμής. Ο Ανδρέας είχε πει ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Επίσης καθόλου τυχαίο. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι ήταν άλλο ένα τσιτάτο με προφανείς ψηφοθηρικούς λόγους. Σήμερα μπορεί να τον αμφισβητήσει κάποιος άραγε; Μήπως είναι ψέμα ότι οι σημερινοί «σωτήρες» έβαλαν πωλητήριο στον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της χώρας; Από το 1996 και μετά η πολιτική μπήκε και επίσημα στο «ψυγείο». Σήμερα μπαίνει στο «ψυγείο» και η Δημοκρατία. Για το καλό της πατρίδας βεβαίως βεβαίως. Πραγματική θλίψη, οργή αλλά και συνάμα εκκωφαντική σιωπή. Γιατί; Ποιοι είναι οι πολιτικοί ταγοί της χώρας σήμερα; Ποιοι θέλουν να μας σώσουν; Αυτοί που έκαναν το Χρηματιστήριο, τα δομημένα ομόλογα, τις υποκλοπές, το Βατοπέδι, την Siemens, τις μίζες για τα εξοπλιστικά, τον παράνομο πλουτισμό, τις λίστες Lagarde και δεκάδες άλλες που αποκρύπτονται, τις off-shore, τα swaps, τους εθνικούς εργολάβους, τα δεκάδες σκάνδαλα, την κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Δεν πρέπει μέσα σε όλα αυτά να ξεχάσουμε και την ολιγαρχία της μιντιοκρατίας και της επιχειρηματικής ελίτ που τους στήριξε και τους στηρίζει με νύχια και με δόντια.

Τα είκοσι τελευταία χρόνια η Ελλάδα χρεώθηκε και πλήρωσε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ και χρωστάει άλλα τόσα. Γιατί έγινε αυτό; Για να ευημερεί και να προοδεύει η χώρα και ο λαός μήπως; Ας υποθέσουμε ότι έγινε έτσι. Γιατί τότε δεν είμαστε Ελβετία; Λουξεμβούργο; Γερμανία; Ολλανδία; Ας υποθέσουμε ότι τα χρήματα έπεσαν στην ελληνική οικονομία και όχι στις τσέπες κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων. Που είναι τα εργοστάσια; Οι βιομηχανίες; Η αγροτική παραγωγή; Ο σοβαρός τουρισμός και όχι το «φτηνιάρικο» all-inclusive; Που είναι όλα αυτά; Εξαφανίστηκαν με την κρίση; Ας υποθέσουμε ότι ήμασταν το τελευταίο επί γης σοβιέτ. Ποιοι κυβέρνησαν τα τελευταία είκοσι χρόνια; Η Παπαρήγα ή μήπως ο Τσίπρας; Ποιον κοροϊδεύουν; Τους πολίτες ή τον εαυτό τους; Ποιοι αγόρασαν σπίτια στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στην Νέα Υόρκη και σε άλλους trendy προορισμούς; Ο μπαρμπα – Μήτσος από το Πέραμα μήπως; Ποιοι κουνούν το δάκτυλο από τους τηλεοπτικούς δέκτες και μιλούν για φαυλότητα την ώρα που έπαιρναν με το τσουβάλι δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ κρατικής διαφήμισης; Οι σχολικές εφημερίδες τα έκαναν αυτά; Αυτές τα πήραν τα λεφτά; Αυτές ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις; Ποιοι αντάλλασαν ύβρεις και κατηγορίες και σήμερα είναι σφιχταγκαλιασμένοι στην κυβέρνηση; Που πήγε η ιδεολογία «σύντροφοι»; Το ελληνικό τραπεζιτικό σύστημα ήταν το πιο υγιές μέχρι την κρίση και είχε υπερκέρδη. Που πήγαν αυτά τα κέρδη; Ποιοι τα πήραν; Η Τράπεζα της Ελλάδας δε γνωρίζει να μας πει; Γιατί κάποιοι βιάζονται να φτιάξουν νέο «φιλοευρωπαϊκό» κόμμα; Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι «καλά» κόμματα; Ποιοι ζήτησαν ταπεινά συγγνώμη σε γερμανικό έδαφος για τις «αμαρτίες» τους; Ποιοι ζητούν να καταργηθεί η ελεύθερη βούληση και ψήφος του βουλευτή; Γιατί τρέμουν και φοβούνται ότι υπάρχει η πιθανότητα να μπουν φυλακή; Έκαναν κάτι παράνομο; Αυτή είναι η πολιτική μας σκηνή; Αυτοί θα δώσουν λύση; Ας τη δώσουν. Στην κυβέρνηση είναι άλλωστε. Ποια λύση δίνουν όμως; Την αποικιοποίηση της χώρας; Το Μνημόνιο που σκοτώνει τον λαό αλλά είναι μονόδρομος; Αλήθεια η γενοκτονία ενός λαού και το ξεπούλημα μιας ολόκληρης χώρας είναι μονόδρομος; Ποια πολιτική αλλά και οικονομική θεωρία το λέει αυτό «σύντροφοι»; Ας υποθέσουμε ότι γίνεται αποδεκτή. Ας πούμε ότι κάποιος χρωστάει σε κάποιον κάτι. Πως θα το πάρει πίσω; Σκοτώνοντάς τον; Ποιοι έφεραν τους φασίστες στο πολιτικό προσκήνιο; Η Αριστερά που πάντα πολέμησε και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος ενάντια στον φασισμό ή αυτοί με τις πολιτικές τους; Ο ελληνικός λαός στην πλειονότητά του επέλεξε για άλλη μια φορά σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις τον ρόλο της «λεκανατζούς» είτε πήγε να ψηφίσει είτε όχι. Όσοι δεν πήγαν καν να ψηφίσουν τον έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν αυτόν τον θλιβερό ρόλο.

Η λεκανατζού όμως όπως έχει αποδείξει η ίδια η ζωή στην πράξη όσο καλή, σιωπηλή και υπάκουη και αν είναι πάντα αυτή την πληρώνει όταν το «σπίτι» βάλει λουκέτο. Η κυρά του σπιτιού αλλά και οι πόρνες της το έχουν κάνει το κομπόδεμά τους και είτε εύκολα είτε δύσκολα θα την βρουν την άκρη και θα επιβιώσουν. Τον έχουν τον τρόπο τους. Έχουν ήδη προνοήσει. Ο «νταβατζής» άλλωστε τους έχει εγκαίρως προειδοποιήσει και έχει ήδη κάνει γνωστές τις απαιτήσεις του. Ως προς αυτό τουλάχιστον είναι έντιμος. Το όλο ζήτημα όμως δε βρίσκεται εκεί. Οι ισχυροί πάντα επιβιώνουν και στη θέση του παλιού «σπιτιού» πάντα ανοίγουν ένα καινούριο. Η λεκανατζού όμως μέχρι το καινούριο σπίτι να ανοίξει δε θα αντέξει. Είναι απόλυτα βέβαιο και χωρίς καμιά εξαίρεση στον κανόνα. Τούτες τις πραγματικά κρίσιμες στιγμές ο ελληνικός λαός έχει δύο επιλογές. Η μια επιλογή είναι να πορευτεί όπως η λεκανατζού τον σίγουρο δρόμο προς το «τέλος». Ο δρόμος αυτός δεν έχει φως. Είναι σκοτεινός και συνάμα πικρός. Σκοτεινός γιατί δεν υπάρχει φως στο τούνελ και έξοδος από αυτό αλλά και πικρός γιατί πίστεψε και ίσως ακόμα πιστεύει πως αν κάνει υπομονή όλο και κάποιο ξεροκόμματο θα πάρει για να τη βγάλει και σήμερα. Θα τον λυπηθούν; Πλανάται. Ξεχνά πως όταν παλεύουν τα βουβάλια αυτός που βγαίνει χαμένος είναι τα βατράχια. Η δεύτερη επιλογή του είναι να σηκώσει το ανάστημά του. Να μην είναι πια σκυφτός, πειθήνιος και χειραγωγούμενος. Να πιστέψει στον εαυτό του. Να καταλάβει πως είναι το 99% και πως αν ξυπνήσει από τον λήθαργο τότε μπορεί να κάνει πολλά και κυρίως να αποκτήσει την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του που θα του επιτρέψουν να ονειρευτεί ξανά και να μη ξεχνά πως οι άνθρωποι όταν ονειρεύονται και οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο τότε αργά ή γρήγορα θα μπορέσουν και να τον φτιάξουν έτσι όπως πραγματικά θέλουν. Μέσα σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα του έχει μείνει μια επιλογή. Είναι η μόνη που δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ. Η Αριστερά.

Όταν πολλοί από αυτούς που μας έφτασαν εδώ ρωτούν υποκριτικά ποια είναι η λύση ο λαός πρέπει να βροντοφωνάξει. Η Αριστερά. Στις τελευταίες εκλογές του Μάη και του Ιούνη ο λαός παρόλη την προπαγάνδα και τους εκβιασμούς δεν ξεγελάστηκε. Έδωσε ένα μήνυμα στον ΣΥΡΙΖΑ. Φώναξε δυνατά για να ακουστεί προς όλες τις κατευθύνσεις ότι περιμένει πολλά από αυτόν. Ξέρει πως δεν είναι σωτήρας. Ο σοφός λαός γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι και όσοι ισχυρίζονται ή και περιμένουν κάτι τέτοιο λένε εκ των προτέρων ψέμματα.ή είναι απλώς αφελείς. Ασφαλώς, με την παρούσα πολιτική που ασκείται τα βήματα που πρόκειται με λανθασμένο τρόπο να γίνουν περιέχουν ανασφάλεια και είναι σε κάθε περίπτωση άλματα στο κενό. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το καταστήσει απόλυτα σαφές στον λαό και να τον πείσει. Δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα στη διάθεσή του. Η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει με δραματικό τρόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία ότι με την Αριστερά στην εξουσία που δε δεσμεύεται από ντόπια και ξένα συμφέροντα είναι σε θέση να κάνει αυτά τα βήματα πιο ασφαλή, πιο στέρεα, πιο αληθινά. Πολλοί ρωτούν πως θα γίνει αυτό. Η απάντηση είναι μπροστά μας. Τη δίνει η ίδια η ιστορική γνώση. Τα «όπλα» που δίνει το παρελθόν στον καθορισμό των όρων της προόδου έχουν να κάνουν με τα παραδείγματα προσώπων, ομάδων και κοινωνιών που έκαναν βήματα προς τα εμπρός, προβληματίστηκαν με τους δικούς τους όρους προόδου, γεύτηκαν τους γλυκούς ή πικρούς καρπούς αυτών των βημάτων, στοχάστηκαν πάνω στα αίτια της επιτυχίας και της αποτυχίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κάνει σημαία του ότι η πραγματικότητα που ζούμε σήμερα διδάσκει ότι δε μπορείς να κάνεις βήματα προόδου χωρίς αθροισμένες δυνάμεις, ενότητα, ομαδικό πνεύμα, συνύπαρξη και ανοχή, αλληλεγγύη. Κανένα βήμα άλλωστε δεν πετυχαίνει χωρίς πρόγραμμα, οργάνωση, στρατηγικούς και τελικούς στόχους υπέρ του λαού, τόλμη και αρετή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει ακόμα πιο δυνατά μπροστά με όλες του τις δυνάμεις στην πορεία προς τον λαό που έχει ξεκινήσει και να πει ξεκάθαρα το σύνθημα που έχει ανάγκη όσο ποτέ η κοινωνία μας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είσαι εσύ»…

Του Κώστα Καπνίση

www.periodista.gr