Η εκδίκηση της απολιτίκ μάζας.

Τα κόμματα είναι εργαλεία της Δημοκρατίας. Ο λαός θα πρέπει να δείξει τον δρόμο της αλλαγής βάζοντας στο περιθώριο όσους τον πλήγωσαν.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατηρείται ένα καινούριο(σε ότι αφορά την έξαρσή του) φαινόμενο στο βασίλειο της τραγικής τηλεοπτικής κυρίως «δημοκρατίας» για το οποίο πολλά θα έγραφε ο αείμνηστος Ρασούλης παραφράζοντας ένα από τα σπουδαιότερα και συνάμα διαχρονικά έργα που είχε γράψει. Για την «εκδίκηση της γυφτιάς» ο λόγος.

Πολλά έχουν γραφτεί για την απολιτίκ γενιά η οποία προφανώς και δε γνωρίζει σύνορα ούτε ασφαλώς και ηλικίες. Κάνοντας ένα γρήγορο πέρασμα από τα περισσότερα κανάλια είτε μεγάλα είτε μικρά σε οποιαδήποτε ζώνη της ημέρας βλέπουμε και ακούμε προσκεκλημένους «απλούς» κατά τα άλλα πολίτες να «κοντράρονται» με πολιτικά πρόσωπα της χώρας. Όλα αυτά στα πλαίσια ενός «πλουραλιστικού» και «δημοκρατικού» κατά τα άλλα διαλόγου. Μάλιστα. «Το μικρόφωνο στους πολίτες». Θα μπορούσε να είναι και τίτλος εκπομπής ή ακόμα και καινούριο πολιτικό κόμμα ή κίνημα. Ενδιαφέρον ακούγεται αλλά όχι αθώο. Το όλο εγχείρημα πηγαίνει «πακέτο» με τις «δημοσκοπήσεις» που βλέπουν κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας. Στη Δημοκρατία βέβαια όλες οι απόψεις είναι σεβαστές και αυτό δε μπαίνει ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε καν να μπαίνει σε οποιοδήποτε τραπέζι διαλόγου. Τούτες οι μέρες βέβαια είναι αρκετά περίεργες και καλό θα ήταν να προσέχει ο καθένας τι σκέπτεται αλλά κυρίως το τι λέει ειδικά όταν το κάνει από δημόσιο βήμα. Το να μπει κάποιος στη διαδικασία να εξηγήσει το γιατί είναι μάταιος κόπος. Μια και μιλάμε για ποσοστά καλό είναι να αναφερθεί ότι αυτό το «κίνημα» προσεγγίζει το 30% της ελληνικής κοινωνίας αν δεν το ξεπερνά κιόλας.Παραβιάζονται ανοικτές θύρες όταν αυτοί οι άνθρωποι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους σχετικά με τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά τεκταινόμενα.

Το σύστημα γενικότερα έχει αποσταθεροποιηθεί και ακόμα και οι ίδιοι οι κρατούντες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους γιατί ακόμα και αν μας έφεραν σε αυτό το σημείο σίγουρα δε θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η κοινωνική «ανωμαλία». Ο λόγος πολύ απλός. Βλέπουν ότι η πολιτική τους επιβίωση μέσα σε μια τέτοια κατάσταση δε μπορεί να επιτευχθεί παρόλα τα συνεχή τεχνάσματα που κάνουν εξαπατώντας ενσυνείδητα τον ελληνικό λαό. Το πρόβλημά μας βέβαια εκτός από το πολιτικό σύστημα είναι και η παθογένεια ενός πολύ σημαντικού κομματιού της νεοελληνικής κοινωνίας. Αυτή την παθογένεια τη συναντάμε στις καθημερινές μας συναναστροφές όλοι μας. Εμείς οι κατά τα άλλα απλοί πολίτες. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που προσπαθούν να μας κάνουν τον βίο αβίωτο. Καθρέφτης είναι άλλωστε και αυτοί του εκάστοτε κοινωνικού συνόλου. Έχει ειπωθεί και γραφτεί άπειρες φορές κάτι στο οποίο δε δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία. Η νοοτροπία μας. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, πράττουμε και επηρεάζουμε και τις δικές μας ζωές αλλά και αυτές των άλλων. Όλοι έχουν δικαίωμα άποψης. Σωστό. Ουδείς διαφωνεί. Η άποψη όμως δεν πρέπει να συμβαδίζει και με την πράξη; Είναι κάτι αντίστοιχο της θεωρίας και της πράξης. Καμιά θεωρία άλλωστε δεν είναι καλή αν στην πράξη κρίνεται αναποτελεσματική. Η ζωή μας είναι διανθισμένη με κοινωνικούς ρόλους. Δε ζούμε στο κενό. Έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία. Το φαινόμενο ενός απολιτικ μέρους του συνόλου ούτε καινούριο είναι ούτε και μόδα όπως κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν. Δεν είναι κάτι αόριστο. Εκπροσωπείται και μάλιστα στις μέρες μας τείνει να πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Τέτοιες που είναι πολύ πιθανό να δώσουν τη χαριστική βολή σε μια κοινωνία που ήδη υποφέρει και έχει χάσει εδώ και αρκετό καιρό τον προσανατολισμό της. Στις πρόσφατες εθνικές εκλογές το ποσοστό της αποχής άγγιξε το 39%. Κι όμως καμιά ουσιαστική κουβέντα ή ανησυχία δεν έγινε ή διατυπώθηκε αντίστοιχα. Τουναντίον. Από κάποιους πανηγυρίστηκε κιόλας. Για να κατακτηθεί βέβαια η Δημοκρατία χύθηκε πολύ αίμα στο πέρασμα των αιώνων από αρκετούς λαούς. Δεν είναι εύκολο πολίτευμα. Δεν είναι στατικό αγαθό. Δεν κατακτάται και μετά ξεμπερδεύουμε με αυτό. Θέλει διαρκή και δύσκολο αγώνα για να την έχεις και να είσαι υπερήφανος για αυτή. Μεγαλύτερος εχθρός της είναι η αδιαφορία. Η σιγουριά του κεκτημένου.

Ξεχνούν αρκετοί ότι στις εποχές που τα υλικά αγαθά δεν είναι σίγουρα για κανέναν τα πνευματικά αγαθά καθίστανται ακόμα πιο εύκολο στο να χαθούν. Αυτό το 39% χωρίς αμφιβολία είναι επικίνδυνο για μια κοινωνία που θέλει να προοδεύσει, να πάει ένα βήμα παραπέρα, να εξελιχθεί και να ευημερεί όχι μόνο ένα μέρος αλλά το όλον. Στην αρχαία Ελλάδα, οι πρόγονοί μας, θεωρούσαν μιαρό όποιον δεν έστελνε τα παιδιά του στον πόλεμο και του αφαιρούσαν οποιοδήποτε πολιτικό δικαίωμα. Στη σημερινή Ελλάδα ένα μέρος του κοινωνικού συνόλου θέλει να απολαμβάνει τα αγαθά για τα οποία δουλεύει και κοπιάζει το σύνολο αλλά όταν τα πράγματα δυσκολεύουν τότε αυτό το μέρος κρατά αποστάσεις. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στις δουλειές τους παριστάνουν τον «καλό» υπάλληλο στον εργοδότη και στα διαλείμματα πίσω από την πλάτη του τον «καταχεριάζουν» είτε γιατί τους μίλησε άσχημα είτε γιατί δεν τους έδωσε αύξηση είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Είναι οι ίδιοι που αν τους πλησιάσει μια δημοσκοπική εταιρεία για να τους ρωτήσει αν έχουν ψηφίσει μεγάλο κόμμα απαντούν πάντα όχι αφού πρώτα βέβαια έχουν εξασφαλίσει μια θέση ξεροσταλιάζοντας έξω από τα γραφεία όχι μόνο ενός κόμματος. Είναι οι ίδιοι που περιμένοντας στην αποβάθρα του μετρό μόλις φτάσει το βαγόνι στέκονται μπροστά στην πόρτα και δεν αφήνουν τους συνανθρώπους τους να βγουν έξω. Είναι αυτοί που πάντα στις ουρές προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να μπουν πιο μπροστά. Είναι αυτοί που τα ξέρουν όλα αλλά δεν αντέχουν στα επιχειρήματα του άλλου. Είναι αυτοί που όταν δουν έναν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες του φράζουν το πεζοδρόμιο παρκάροντας το αυτοκίνητό τους στον ζωτικό τους χώρο και τον κοροϊδεύουν κιόλας. Είναι πολλοί από αυτούς που ψελλίζουν το αποκρουστικό «Ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται». Για ποιους αλήθεια; Ποιον εξυπηρετούν; Εκατοντάδες άλλα παραδείγματα μπορούν να ειπωθούν. Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει ή τουλάχιστον δε φαίνεται να αλλάζει. Το αντίθετο μάλιστα. Μοιάζει να χειροτερεύει.

Κακά τα ψέματα. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι την ίδια στιγμή που βάλλεται από πολλές μεριές. Αναμφισβήτητα βρισκόμαστε σε «διασταυρούμενα πυρά» είτε αυτά προέρχονται από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό περιβάλλον. Δεν πρόκειται μόνο για μια μεγάλη μάχη που θα δοθεί και θα κριθεί ο «πόλεμος» αλλά για πολλές μικρές. Μάχες της καθημερινότητας. Αυτές είναι οι πιο δύσκολες και αυτές θα κρίνουν και την θετική η μη έκβαση. Για να μπορέσει μια κοινωνία να τις κερδίσει πρέπει να είναι ενωμένη απέναντι στον εχθρό. Θα πρέπει να είναι απόλυτα πολιτικοποιημένη και όχι κομματικοποιημένη. Τα κόμματα είναι εργαλεία της Δημοκρατίας. Ο λαός θα πρέπει να δείξει τον δρόμο της αλλαγής βάζοντας στο περιθώριο όσους τον πλήγωσαν. Όσους του στέρησαν την ίδια του τη ζωή. Όσους προκλητικά βγαίνουν και λένε ότι «εμείς που σε καταστρέψαμε εμείς και θα σε σώσουμε». Δεν υπάρχουν σωτήρες στις μέρες μας. Όσοι διεκδικούν αυτόν τον τίτλο λένε για άλλη μια φορά ψέματα. Η απάντηση και η λύση της εξίσωσης είναι η συμμετοχή και όχι η αποχή από την κοινή προσπάθεια. Για να γίνει βέβαια αυτό πρέπει να παραμεριστούν αυτοί που βρώμισαν την πολιτική ζωή του τόπου και όχι να επιβραβεύονται με την παραμονή τους στην εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμετοχή του συνόλου. Μόνο τότε θα μπορούν να γίνουν αυστηροί κριτές των πάντων. Μόνο τότε θα μπορούν να απαιτούν έχοντας ήδη συνεισφέρει στην ανασυγκρότηση της κοινωνίας και όχι ως απλοί παρατηρητές. Μόνο τότε θα έχουμε αληθινή Δημοκρατία που κανείς δε θα μπορεί να αδικεί τον διπλανό του χωρίς παραδειγματική τιμωρία είτε βρίσκεται χαμηλά είτε ψηλά. Μόνο τότε.

Του Κώστα Καπνίση 

www.periodista.g