Είμαι ο 36ος στη λίστα! Τα σκουπίδια μας δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να διαχειριστούμε σωστά, γιατί να τα καταφέρουμε στην διαχείριση της διαφθοράς μας;

Πως θα μπορούσε ναταν αλλιώς; Τα σκουπίδια μας δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να διαχειριστούμε σωστά, γιατί να τα καταφέρουμε στην διαχείριση της διαφθοράς μας; Ανοιχτές χωματερές, κι από δω, κι από κει. Δυσοσμία, που μάθαμε να ανεχόμαστε.

Και να λοιπόν, που δημοσιεύονται τώρα και ονόματα. Αυτά που θέλει ο κόσμος. To αίμα που λαχταρά ο όχλος. Το πλήθος, που δεν είναι καθαρό, αλλά απαιτεί την κάθαρση των άλλων, των πιο ισχυρών, για να καλύψει και την δική του βρωμιά, ή την δική του ενοχή. Διαβάστε μόνο τα σχόλια κάτω από τις λίστες που δημοσιεύονται στη ζούγκλα της ενημέρωσης και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Δεν του αρκεί, του πλήθους, ο πρώτος «ληστής» που ρίχνεται στην αρένα με τα λιοντάρια. Δεν του φτάνει ούτε και ο 35ος - τόσους, τουλάχιστον, μέτρησα στην black-list που υποτίθεται διέρρευσε από το ΣΔΟΕ, που και αυτό το Σώμα είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της σάπιας, ανεπαρκούς, και δύσοσμης σημερινής Ελλάδας. Ο μαινόμενος θεατής, απαιτεί να μπει στη λίστα και ο «χι πολιτικός». Τι έγινε, λέει, ο «χι»; Γιατί λείπει αυτός από την λίστα; Ποιός τον καλύπτει; Που βρήκε τα λεφτά και σπούδασε την κόρη του στα ακριβότερα πανεπιστήμια της Αγγλίας; Ωρύεται.

Ωραία! Και που ξέρει ότι η κόρη του «χί» σπούδασε όντως εκεί; Και με ποια κρίση (αφού η κρίση απαιτεί σκέψη, που απαιτεί μυαλό), αξιολογεί «τα ακριβότερα πανεπιστήμια»; Που ξέρει ο λυσσασμένος μπλογκερ αν το Κίνγκς Κόλετζ είναι ακριβότερο από το Μπρίστολ ή το Κεντ από το Εδιμβούργο;

Ξέρω τι θα λέτε τώρα. «Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από σένα, δημοσιογραφίσκε, που τους καλύπτατε όλους αυτούς τόσα χρόνια». Πιθανώς μάλιστα, να απορείτε πως δεν είμαι και εγώ στην λίστα.

ΟΚ. Σας λέω, λοιπόν, πως είμαι! Κάποιος πολίτης, μαθαίνοντας (συνήθως από τρίτο και τέταρτο χέρι) που μένω και πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μου, έχοντας πληροφορηθεί (μάλλον από δέκατο χέρι) τι αυτοκίνητο διαθέτω και πόσο αυτό κοστίζει και έχοντας μεταφράσει, προφανώς, την σιωπή μου τόσο καιρό ως απόδειξη ενοχής, πήρε ένα τηλέφωνο τον ΣΔΟΕ ή έστειλε ένα ανώνυμο ραπόρτο, «για ψάξτε τον κι αυτόν», και έτσι μπήκε το όνομά μου στη λίστα. Είμαι, λοιπόν, ο ύποπτος αρ.36!

Κι αν θέλετε ακόμα, αφαιρέστε από την ιστορία το «κάρφωμα» από τον ανώνυμο πολίτη. Πείτε ότι όντως υπάρχουν στοιχεία για μένα που δικαιολογούν την διενέργεια έρευνας. Κι ακόμα, ότι ο πρότερος βίος μου, τέτοιος που εκ πρώτης όψεως να μην δικαιολογεί το δηλωθέν εισόδημά μου, συνηγορεί προς αυτό.

Τι γίνεται, λοιπόν, από εδώ και πέρα;

Συνέχιση της ανεξάρτητης έρευνας, με ταχείς ρυθμούς και, εφ όσον προκύψουν αρκετά στοιχεία, άμεση απαγγελία κατηγορίας.

Και μέχρι τότε;

Αν μιλάμε για πολιτισμένες χώρες, τίποτα. Κατηγορείσαι για όποιο αδίκημα, αλλά είσαι αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή σου. Έτσι πρέπει να σε αντιμετωπίζουν όλοι, πρωτίστως τα μέσα ενημέρωσης που υποτίθεται ότι, και σε ορισμένες περιστάσεις είναι η «φωνή του λαού».

Του λαού που, ευτυχώς, εδώ και μια-δυο δεκαετίες, έχει αποκτήσει μέσω των κοινωνικών δικτύων την πραγματικά δική του φωνή. Που σημαίνει ότι είναι μια φωνή που δεν ελέγχεται, που δεν καθοδηγείται, που δεν εξυπηρετεί συμφέροντα, που. χίλια δυο άλλα τέτοια, ωραία πράγματα.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι μία φωνή που μπορεί να ακούγεται ως άποψη, ως γνώμη, αλλά όχι ως φωνή ειδικού, ακόμα και αν αυτοί οι «ειδικοί» (ας πούμε οι πλείστοι εκ των δημοσιογράφων) δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους - και ο βασικός λόγος, σας διαβεβαιώ, δεν είναι επειδή είναι διαπλεκόμενοι, αλλά επειδή δεν είναι ούτε ικανοί, ούτε ειδικοί, κι ας πιστεύουν ότι είναι και τα δύο.

Η αλήθεια είναι πως το νομικό και πολιτικό μας σύστημα δεν καθησυχάζει τον πολίτη ότι δύναται να αποδώσει αυτό που ονομάζουμε «δίκαιον». Οι υποθέσεις που αναβάλλονται συνεχώς, μέχρι να παραγραφούν. Οι υποθέσεις που δικάζονται με έναν τρόπο που κρατάει κρυμμένη την αλήθεια αντί να την αποκαλύπτει. Οι παραβάτες που δεν έχουν ενοχληθεί ποτέ από καμία έρευνα. Όλα αυτά, στην λειψή Ελλάδα που ζούμε (και που, όμως, έχει βολέψει πάρα πολλούς από εμάς), έχουν φέρει τον κόσμο στη σημερινή οργίλη κατάστασή του, που πολλές φορές είναι εντελώς εκτός ελέγχου.

Η οικονομική κρίση επιτείνει αυτήν την οργή. Το «γιατί να πληρώνω μόνο εγώ, και να μην πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν;», είναι καθημερινή επωδός. Θέλουμε τιμωρία, εδώ και τώρα. Για εγκλήματα που πιστεύουμε ότι έγιναν, αλλά που χρειάζονται αποδείξεις (δεν γίνεται αλλιώς) για να τα πιστοποιήσουμε και να τα τιμωρήσουμε. Η ενοχοποίηση έστω ενός ανθρώπου που το όνομά του είναι στη λίστα των 35, και που δεν έχει διαπράξει αυτό που πιστεύουμε όλοι, είναι μεγαλύτερο έγκλημα από εκείνο που θα θέλαμε να είχε για αυτόν αποδειχθεί. Ο άδικος στιγματισμός είναι ισόβια καταδίκη!

Νομίζω πως ο μόνος δρόμος για να καθαριστεί το βρώμικο τοπίο, είναι να κατευθύνουμε την απαίτησή μας όχι στο «να πάνε αμέσως στη φυλακή όλοι οι πολιτικοί που έκλεψαν δημόσιο χρήμα», αλλά στο να αποδοθεί πραγματική Δικαιοσύνη δίχως χρονοτριβή, από ικανούς, έντιμους, δίκαιους και αποφασισμένους λειτουργούς, εδώ και τώρα.

Αυτή η πραγματική Δικαιοσύνη, δεν μπορεί να απεικονίζεται στο πρόσωπο μιας ΣΔΟΕ που θα μοιάζει και θα συμπεριφέρεται ως ερασιτέχνης Ράμπο του κακού καιρού, ούτε και σε εκείνο μιας ενημέρωσης (έντυπης και ηλεκτρονικής) που θα βασίζεται σε διαρροές, κραυγές και ψιθύρους.

Είναι εύκολο να κλείσεις «μια λίστα» στη φυλακή. Τόσο εύκολο όσο να μαζέψεις 35 κλέφτες στην Αρχαία Ρώμη και να τους ρίξεις στην αρένα με τα λιοντάρια. «Κλέφτες» τους ονόμασε ο όχλος. «Κλέφτες» τους πιστοποίησε το δικαστήριο που άγεται και φέρεται από τον όχλο.

Το δύσκολο είναι να φτιάξουμε εξαρχής ένα καινούργιο, υγιές Δικαστήριο. Ή μάλλον, να βγάλουμε από τον αναπνευστήρα το παλιό!.

Γράφει ο Χρήστος Μιχαηλίδης

www.press-gr.blogspot.gr