Από το ξεκίνημα της κρίσης χρέους στην
ευρωζώνη, μια εμπεριστατωμένη αμερικανική εκτίμηση έλεγε ότι το μπαλάκι
βρίσκεται στην πλευρά της Γερμανίας. Σύμφωνα με αυτήν την εκτίμηση οι Γερμανοί
θα πρέπει να αποφασίσουν τι τους συμφέρει: Να πληρώσουν το κόστος που
συνεπάγεται η διάλυση της ευρωζώνης; Ή μήπως να πληρώσουν για να κρατήσουν την
ηγεμονία τους στην Ευρώπη; Απ' ό,τι φαίνεται το Βερολίνο δεν έχει ακόμη
απαντήσει σε αυτό το δίλημμα.
Συνεπώς, υπ' αυτήν την έννοια, δύσκολα μπορεί
να κατανοήσει κάποιος την προθυμία που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση των
«τριών προθύμων» να ακολουθήσει σιωπηλά και πρόθυμα τις εντολές του Βερολίνου.
Με άλλα λόγια, δύσκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος τον αγώνα των τριών
συγκυβερνητών (Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη) υπέρ μιας υπόθεσης (παραμονή της
χώρας «πάση θυσία» στο ευρώ) η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι
εξασφαλισμένη.
Όχι μόνο επειδή η Ελλάδα δεν μπορεί να
εκπληρώσει τις απαιτήσεις των πιστωτών της, αλλά κυρίως επειδή οι ίδιοι οι
πιστωτές της δεν φαίνεται να συμμερίζονται ότι η υπόθεση του ευρώ είναι μια
δεδομένη κατάσταση.
Έχει λοιπόν ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς στον
γερμανικό Τύπο (Der Spiegel) απόψεις που διατυπώθηκαν μετά τις πανηγυρικές
χειραψίες του Σαμαρά με τη Μέρκελ, σύμφωνα με τις οποίες οι αγορές είναι
«έτοιμες για όλα», αφού επενδυτές, τραπεζίτες αλλά και επιχειρήσεις
προετοιμάζονται για κατάρρευση του ευρώ.
Σύμφωνα με το Spiegel, «παράλληλα με το
χρηματιστήριο της Φραγκφούρτης, και στα άλλα οικονομικά κέντρα του κόσμου πολλοί
άνθρωποι πιστεύουν πλέον ανοιχτά ότι η προφητεία του Mίλτον Φρίντμαν περί
κατάρρευσης του ευρώ θα εκπληρωθεί σύντομα. Τράπεζες, επενδυτές και επιχειρήσεις
θωρακίζονται γι' αυτή την περίπτωση - και αυτό πάλι αυξάνει την πιθανότητα να
συμβεί».
Με αυτό το σενάριο οικονομικής «Αποκάλυψης»
αρχίζει το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού, το οποίο μιλά ανοικτά για
κατάρρευση της ευρωζώνης, την οποία αναμένουν τα οικονομικά κέντρα του
πλανήτη.
«Η νευρικότητα οφείλεται και στους πολιτικούς,
που δεν καταφέρνουν να τιθασεύσουν την κρίση. Παρ' όλες τις προσπάθειές τους η
κατάσταση στην Ελλάδα φαίνεται χωρίς προοπτική. Η Ισπανία σκοντάφτει. Και κανείς
δεν μπορεί να προβλέψει τι θέση θα πάρει το γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό
Δικαστήριο τον Σεπτέμβριο σχετικά με τη συνταγματικότητα του ευρωπαϊκού
μηχανισμού διάσωσης ESM.
Στις χώρες που δίνουν βοήθεια, όπως και σε
εκείνες που τη λαμβάνουν, αυξάνουν οι δυσθυμίες - κάτι που, ειδικά για τη
Γερμανία, περιέγραψε η ίδια η Μέρκελ στις συνεντεύξεις της πριν και μετά τη
συνάντηση με τον Σαμαρά.
Γερμανοί πολιτικοί, όπως ο Βαυαρός υπουργός
Οικονομικών Μάρκους Σέντερ, ζητούν ανοιχτά την έξοδο της Ελλάδας από την
ευρωζώνη, ενώ στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος ο επικεφαλής των
Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ συνηγορεί υπέρ μιας κοινής ευθύνης των χωρών
της ευρωζώνης για τα εθνικά χρέη. Στις χρηματαγορές η πολιτική διαμάχη για τον
σωστό δρόμο εξόδου από την κρίση προκαλεί ένα πράγμα: Φόβο για την κατάρρευση
του ευρώ».
Όλα αυτά, με πολύ απλά λόγια, σημαίνουν ένα και
μόνο πράγμα: Η ελληνική πολιτική τάξη, τα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα και τα
μιντιακά τους ξόανα χορεύουν στον ρυθμό που σφυρίζουν όσοι (οι Γερμανοί κατά
κύριο λόγο) διαχειρίζονται το ευρωπαϊκό χρήμα. Και χορεύουν έναν χορό ο οποίος
καταπίνει με εξουθενωτικούς ρυθμούς τις τελευταίες πολιτικές - οικονομικές -
κοινωνικές ικμάδες. Έναν χορό του Ζαλόγγου...
Του Δημήτρη Μυ
Του Δημήτρη Μυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου