Η κρίση στη Συρία, η Τουρκία και οι ευρωπαίοι σύμμαχοι.

Πώς αλλάζουν οι καιροί! Αυτό βέβαια το ερώτημα, δεν απασχολεί κανέναν που έχει κατανοήσει σε βάθος τον καιροσκοπικό χαρακτήρα της τουρκικής πολιτικής, ιδίως όσον αφορά τις σχέσεις της με άλλες χώρες. Θα έπρεπε βέβαια να προβληματίσει σοβαρά κάποτε, αυτούς που σκέφτονται να την εμπιστευτούν σε ρόλο στρατηγικών ισορροπιών, παραβλέποντας τις τακτικές της.

Αλίμονο, αν η Τουρκία που έχει κερδίσει επάξια τον τίτλο του διεθνούς ταραξία, επιλέγεται για εξισορρόπηση ταραγμένων περιοχών, ποιός έχει δικαίωμα να παραπονείται για τον πολλαπλασιασμό εντάσεων;

Είπαμε όμως, ότι οι καιροί αλλάζουν απότομα έως αιφνιδιαστικά κυρίως για τις αποφάσεις της Τουρκίας στα εξωτερικά ζητήματα. Ενα παράδειγμα που το έχει καταδείξει αυτό, είναι η περίπτωση της περίφημης "ελληνοτουρκικής φιλίας", πράγμα το οποίο διαφώτισε προ μηνών με τις δηλώσεις του ο ίδιος ο Γιλμάζ. Απειρες συγκυρίες όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα πλαίσια της πολιτικής κατευνασμού, την οποία-όπως φαίνεται- πίστευε μονομερώς η Ελλάδα, μιλάνε από μόνες τους για τις τουρκικές προθέσεις. Δυστυχώς η χώρα μας, παραμένοντας σχεδόν παθητικός αποδέκτης και αποφεύγοντας να κάνει χρήση κατοχυρωμένων δικαιωμάτων της στους διεθνείς οργανισμούς και το ΝΑΤΟ, εν τέλει αποθράσσυνε την γείτονα. Το αποκορύφωμα της κατάστασης αυτής, ήταν η ατυχής δήλωση του προ διετίας Υπ.Εξ μας, για το "κοινό μας σπίτι" προς τον Τούρκο Υπ.Εξ κ. Νταβούτογλου.". Και έτσι, η ελληνική αντίδραση περιοριζόταν σε μερικές παρατηρήσεις της Αθήνας προς την Αγκυρα, η οποία τις έγραφε κατά την συνήθειά της, στα παλαιότερα των υποδημάτων της, ενώ κανείς δεν την ενοχλούσε για το μονόπλευρο της "ελληνοτουρκικής φιλίας και της πολιτικής κατευνασμού".

Ενα άλλο παράδειγμα που δείχνει πόσο καιροσκοπικά ξέρει να κινείται η γείτων, συνιστά την μεταστροφή σχέσεων του Ερντογάν με τον Ασαντ της Συρίας. Εδώ και ένα περίπου χρόνο, παρακολουθούμε την εξέλιξη της "άνοιξης" της Συρίας, και την πολιορκία του Ασαντ από αντικαθεστωτικούς, παράλληλα με την στάση της Τουρκίας. Θα έχουμε διαπιστώσει για πόσο διάστημα ο Ερντογάν δήλωνε φίλος του Ασαντ, πότε άρχισαν να διαφαίνονται σημάδια μεταστροφής του (χωρίς να ανοίγει όμως ξεκάθαρα τα χαρτιά του), και πότε εμφανίστηκαν οι πρώτες (έστω αθέατες) κινήσεις συμπαράστασής του προς τους ανατροπείς του τέως "φίλου" Ασαντ. Αυτή η περίπτωση εκτός του ότι συνιστά τις μεγάλες φιλοδοξίες του Νταβούτογλου περί επικράτησης του νεο-οθωμανισμού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά και την έννοια της τουρκικής "φιλίας" στις εξωτερικές της σχέσεις.

Οποιος έχει λοιπόν μάτια, ας δεί και ας κανονίσει την πορεία του, χωρίς όμως μετά να κλαίγεται για τουρκικούς αιφνιδιασμούς και εντάσεις...Απόδειξη αυτών, αποτελεί η πρόσφατη κίνηση της Τουρκίας με το φωτογραφικό αεροσκάφος που κατέρριψε η Συρία. Οι αναλυτές τέτοιων θεμάτων, που έχουν αναφερθεί διεξοδικά ως προς τις δυνάμεις που ερίζουν για τον έλεγχο της Συρίας και τον ρόλο τους, γνωρίζουν πολλά και ίσως περίμεναν από καιρό ένα τέτοιο περιστατικό. Εχουν επίσης αναφερθεί αρκετά για τον ρόλο που διεκδικούσε από καιρό η Τουρκία ως προς αυτό το θέμα, προβάλλοντας εαυτόν ως "σταθεροποιητικό παράγοντα" μιας περιοχής που έχει ήδη τυλιχτεί στις φλόγες.

Το πόσο "σταθεροποιητής" θα είναι η Τουρκία, μάλλον πρέπει να προβληματίσει έντονα, μετά από το προχτεσινό συμβάν. Η ίδια ισχυρίζεται βέβαια ότι το αεροσκάφος εκτελούσε εκπαιδευτική αποστολή, αλλά πώς έγινε αυτό χωρίς προειδοποίηση κινούμενο σε διεθνή εναέριο χώρο; Και γιατί έσπευσε αμέσως να κάνει μέγα θέμα στο ΝΑΤΟ, σαν τον ένοχο που τρέχει να πεί πρώτος στην Αστυνομία ότι είδε ένα σπίτι παραβιασμένο; Μήπως βιάζεται να καλυφθεί από το σχετικό άρθρο του Βορειατλαντικού Συμφώνου, ανοίγοντας έτσι κύκλο διαβουλεύσεων, ως χώρα που απειλείται η εδαφική της ακεραιότητα και ασφάλεια; Διότι είναι η δεύτερη φορά μετά το επεισόδιο του Μάβη Μαρμαρά, που η Τουρκία προσπαθεί να αναδειχτεί σαν θύμα απειλούμενο, για να βρεθεί πάλι στην σέντρα των συζητήσεων με τους συμμάχους του ΝΑΤΟ. Και βεβαίως, όχι μόνο για να την ...παρηγορήσουν, αλλά για ν΄αναζητήσει και κάποια ανάθεση δράσης. Αλίμονο, στη βράση κολλάει το σίδερο και ποιός άλλος το ξέρει αυτό καλύτερα από την Τουρκία; 

Ηδη ο Βρεττανός υπουργός Εξωτερικών, χαρακτήρισε την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους "απαράδεκτη", δηλώνοντας υποστήριξη προς δράσεις κατά της Συρίας στον ΟΗΕ, ενώ οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ, αρχίζουν συνομιλίες για το θέμα στο Λουξεμβούργο... Η κρίση στη Συρία είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλων, αλλά και η βιασύνη των συμμάχων να στήσουν πάλι ευήκοον ούς προς την Τουρκία, επιβεβαιώνει αυτό που έλεγαν κάποιοι μετά την Μικρασιατική καταστροφή. "Η Τουρκία ήταν πάντα το enfant gate (κακομαθημένο παιδί) της Ευρώπης"...

της Ελίνας Γαληνού

www.ifognomonpoliticks.gr