Άρθρο του Ξενοφώντα Καραβίδα
O Καλλικράτης ήταν και είναι μια μεγάλη τομή στη λειτουργία και διοίκηση του κράτους. Ωστόσο μετά το πέρας των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών του 2010 , θα ήταν αδόκιμο να χαρακτηρίσουμε τις συγκεκριμένες εκλογές ως Δημοτικές, διότι οδηγήθηκαν να είναι καθαρά «πολιτικές».
Κατόπιν των εκλογικών αποτελεσμάτων όπου κρίθηκαν θεσμοί, τα κόμματα χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους κερδισμένους, το κάθε ένα κάτω από μία ιδιαίτερα περιπτωσιακή λογική. Στην κρίση αυτών των θεσμών, θαρρώ ότι είδαν το δέντρο και όχι το δάσος, ξεσπώντας σε ικανοποίηση για τα αποτελέσματα, ενώ προφανώς θα έπρεπε να ανασκουμπωθούν.
Στις εκλογές του 2010, για πρώτη φορά η αποχή και το άκυρο – λευκό ορίστηκαν ως οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνες πολιτικές πράξεις, αφού ο κόσμος έστειλε μήνυμα ότι δίνει περίοδο ανοχής αλλά και την αρμόζουσα απόσταση από συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές. Η σκληρή πραγματικότητα ότι ο ένας στους δύο Έλληνες δεν πήγε στις κάλπες ερμηνεύεται ορθά πως το μισό εκλογικό σώμα έχει γυρίσει την πλάτη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Με τα μέτρα της τρόικας, σαφέστατα τα σημάδια στο κοινωνικό τοπίο δεν είναι καλά. Έως τώρα έχουν αποφευχθεί σημαντικές κοινωνικές εντάσεις, όμως αυτό δεν οφείλεται στην κοινωνική συναίνεση και κατανόηση της κατάστασης αλλά στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας και στην αναζήτηση ενόχων για την παρούσα κατάσταση.
Συνέπεια αυτού του σκεπτικού είναι ότι σε αυτές τις εκλογές για πρώτη φορά η πολιτική τέθηκε με την πλάτη στον τοίχο , έτοιμη να ανοίξει ή να ολοκληρώσει τον κύκλο της από τον κόσμο που έχει γνώση και κριτήριο και συγχρόνως ξέρει να περιμένει. Είναι από τις λίγες φορές που η πολιτική και οι πολιτικοί λόγω της αποχής βρίσκονται απέναντι στη Δημοκρατία. Για αυτό το λόγο, οι μικροπολιτικοί αντί να βγαίνουν στα κανάλια και να λένε αερολογίες για τα αίτια της ήττας, θα έπρεπε να ανησυχούν που η λέξη πολιτική ευθύνη επιτέλους αρχίζει να αποκτά νόημα. Για πρώτη φορά στα χρόνια της μεταπολίτευσης , η Δημοκρατία δεν τίθεται στο περιθώριο, αλλά αναζητά την υπεύθυνη και δόκιμη πολιτική στάση των πολιτικών της.
Ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου πολύ σοφά μνημονεύει ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ο εκβιασμός της αντιμνημονιακής ψήφου δεν πέρασε αφού εκ του αποτελέσματος των εκλογών προέκυψε ότι για πρώτη φορά στα νεότερα χρόνια η Δημοκρατία λειτούργησε δόκιμα αφού έπαιξε με την πολιτική το πολιτικό της παιχνίδι. Αποδείχθηκε ότι η Δημοκρατία δεν φαλκιδεύεται, στην κρίση των θεσμών από ένα άλλο σύστημα εξαναγκασμού και πολιτικής σκοπιμότητας και έστειλε σαφέστατο μήνυμα στους πάτρονες ότι αναμένει, ξέρει να αναμένει.
Πέρα από αυτές τις διαπιστώσεις, οι συγκεκριμένες εκλογές προσδιόρισαν την πολιτική αβεβαιότητα στο εσωτερικό, αφού και τα δύο μεγάλα κόμματα φαίνεται να απώλεσαν τη δυνατότητα αυτοδυναμίας σε περίπτωση εκλογών. Επιπρόσθετα με την κρίση του χρέους, η επικείμενη σωστή προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να αποσπάσει συναινέσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης μάλλον θα πέσει στο κενό, αφού αυτά ακολουθούν στρατηγική επιβίωσης κι όχι διάσωσης της χώρας όπως ο ίδιος.
Το κεντρικό ζήτημα στην ουσία όμως δεν είναι η πολιτική τακτική της Κυβέρνησης αλλά η θετική στάση της ελληνικής κοινωνίας να δεχτεί αλλαγές που θα προκαλέσουν μείζονες μεταβολές στο μέχρι τώρα τρόπο ζωής και ανατροπές στις σταθερές που θεωρούσαμε ως δεδομένες , και μάλιστα χωρίς άμεσο και ορατό αποτέλεσμα.
Το ζήτημα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας δεν είναι μόνο ζήτημα μείωσης των μισθών ή της γενικής αύξησης των φορολογικών συντελεστών, όπου οι πολίτες δεν μπορούν να διαπραγματευθούν αλλά απλώς μπορούν να αντιδρούν ή να διαμαρτύρονται. Η διάσωση απαιτεί από τους πολίτες να αλλάξουν τρόπο σκέψης και αντίληψης για την οικονομία. Είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα για να επανέλθει στο δρόμο της υγιούς ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης οφείλει να μεταλλαχθεί σε χώρα -επιχειρηματία και να σταματήσει να είναι χώρα-δημόσιος υπάλληλος /συνταξιούχος.
Συνολικά μπορεί να ειπωθεί ότι η κρίση της πολιτικής είναι το μήνυμα αυτών των εκλογών, με τη Δημοκρατία να έχει φτάσει στα όρια της ανοχής της. Επιπλέον υπάρχουν ορατά μηνύματα, ότι ο κάθε πολιτικός πολίτης οφείλει να ανακαλύψει ότι πίσω από την έννοια της αποχής, η αστική τάξη που αγγίζει τα όρια της απόγνωσης προετοιμάζεται για ένα νέο περιβάλλον στο οποίο θα κληθούμε να ανταποκριθούμε όλοι μας σε ένα τιτάνιο αγώνα εγκαθίδρυσης νέων αντιλήψεων και πρακτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου