Κατσιαρτίστε για τα Τζουμέρκα.

(φωτο Θανάσης Νικολός)

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος

«Το άγιο χώμα που πατάς, τα δάση που διαβαίνεις
τα μαύρα μάτια που κοιτάς, τ' αγέρι π' ανασαίνεις
τους ποταμούς, τα κρύα νερά, τα πλάγια τ' ανθισμένα
και τα βουνά μας τα ισκερά χαιρέτα κι' απο μένα»

Κώστας Κρυστάλλης 

Ετοιμότητα ή κινητικότητα, όπως  και να το πει κάποιος, το ίδιο είναι. Κατσιάρτισμα  το λέει η Τζουμερκιώτικη λαλιά. Ζω και αναπνέω, πότε θα φέξ’ πασχαλιά για  την πραγματοποίηση του περιπόθητου κατσιαρτίσματος. Θα αφήσω λάσπ’ στην Αθήνα και θα κόψω απάν’ κατά Τζουμέρκα. Θα σταματήσω να στήνω μνημούρια σ΄ όλα τα πανηγύρια που οργανώνουν  οι Ηπειρώτες, εδώ στην Αττική και να θρηνολογάω με το Ηπειρώτικο κλαρίνο. Να ανηφορίζω τα δασωμένα ζάβατα και να χαιρετώ-σαν πέφτει το σκοτάδι- τ’ αστέρια με την έκφραση της περήφανης Τζουμερκιώτικης φτώχειας και του γενναίου πλην όμως αποφασιστικού Ηπειρώτικου-Τζουμερκιώτικου ανασασμού ευωδιασμένου φυσικά, από την λουλουδιασμένη ιτιά, όπως την περιγράφουν τα κλαρίνα και την τραγουδούν οι Ηπειρώτες.   Όχι, όχι, στον τόπο μου. Στο Τζουμέρκο. Πονουκαρδάω ο έρμος!!!

(φωτο Θανάσης Νικολός)  ( «πονοκαρδάω για ένα διπλοκάγκελο»)

Βαρέθηκα να στέλνω από το άστυ, και ειδικά από την πρωτεύουσα  χαιρετίσματα στην πατρίδα.
Απηύδησα από την καθημερινή πρωτευουσιάνικη μονοτονία.
Απόκαμα απ' το λιοπύρ' της Αθήνας και απ' το στριμωξίδ' στα Λεωφορεία...
Αποκάρωσα από την πρωτευουσιάνικη καθημερινότητα...
Τσουρουφλίστηκα στο πρωτευουσιάνικο «τηγάνι».
Μπαϊλντισα από τον καθημερινό βομβαρδισμό (σωρηδόν οι ρουκέτες) με ψέματα και φιστούρες, απ' όλα τα οργανέτα, τους κολαούζους και τα υποπόδια.Φεύγω για την Ήπειρο, για το Τζουμέρκο, για να χαρώ τον αέρα και να νιώσω την ύπαρξη και τη δημιουργία. Άλλωστε, τι θέλει ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το πολύ περισσότερο μαζί με το λιγότερο μια φέτα αέρα και μια φέτα χώμα. Πουμουθήκαμε από καυσαέριο και φολτάκιασαν τα ποδάρια μας από την άσφαλτο.

(Φωτο Θανάσης Νικολός)  («Νερά καθάρια δροσερά διαβαίνουν τα φαράγγια»)

Είναι άλλο να τσουρουφλιάζεσαι στο πρωτευουσιάν’κο «τ’γάνι» κι άλλο να βρίσκεσαι στα Τζουμέρκα. Χαρά θεού. Άχ, πόσο πονουκαρδάει η ψ’χούλα μ’. Πριτσιαλίστηκα εδώ στ’ν πρωτεύουσα. Ζιματίστ’κα και λαμπάδιασα απ’ τ’ν ζέστα. Τζουμέρκο και πάλι Τζουμέρκο. Φλουκαράει η ψ’χούλα μ’. Κάτω σου γκρεμοί, χαράδρες, πλατάνια, τσερμιτζέλες, πουρνάρια, ρίκια και τσιοπόρες. Κι ανάμεσα ο Άραχθος. Ο Άραχθος με τα κρύα νερά του και τα παραποτάμια του, που περιμαζεύει το νερό τους και διαβαίνει περήφανος και τροπαιούχος για να «αδειάσει» στο φράγμα του Πουρναρίου. Κάθε τόπο, κάθε όχτο του Αράχθου  και κάθε απόσκιο του οι Τζουμερκιώτες το πότισαν με αίμα και το ανάστησαν με ιδρώτα. Ποτάμια ο ιδρώτας. 

Εκεί, να μπλατσιαράς και να θαραπαύεται η ψ’χούλα σ’ και μετά στης ρεματιάς τη χλωρασιά να πέφτεις να πλαγιάζεις. Ασιουμπέιαστος να σελαγίζεις τα ζωντανά και να βγάζεις για βοσκή τα μανάρια.  

Πάνω σου, πιάνοντας τα έλατα να νομίζεις πως πιάνεις τον ουρανό! Χαίρεσαι τον αέρα, νιώθεις την ύπαρξη και τη δημιουργία!

Ο άνεμος πάντα γλυκός  χαϊδεύει τα χρυσοπράσινα έλατα και μια ατέλειωτη δροσιά κοιμίζει τα τζουμερκιώτικα φαράγγια.

Κι αν λάβει κάποιος υπόψη του την καλοκαιρινή ραστώνη, τα πανηγυριάτικα

ακούσματα, το αχολόγημα της κλαρινόπληκτης λουλουδιασμένης ιτιάς, τα απίστευτα τσιμπούσια, τις μοναδικές τζουμερκιώτικες πίτες, τις ατέλειωτες συζητήσεις κάτω απ’ τα Πλατάνια, την  τσιπουροκατάνυξη, ΟΛΑ ΑΥΤΑ, τέλος πάντων, μας κάνουν να πιστεύουμε και να διαλαλούμε το αξίωμα: Τα Τζουμέρκα δεν τελειώνουν! Είναι μοναδικά! Γι’ αυτό το καλοκαίρ’ ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΕΙΤΕ στα Τζουμέρκα.

Σας κρένω, κόψτε απάν’ κατά Τζουμέρκο μεριά. Θα μοσχοπεράσετε. Λαρώστε.

Δεν ακούω τίποτις για π’θενά αλλού. Τζουμέρκο και πάλι Τζουμέρκο…

Θα μοσχοπεράσετε!

Χρήστος Α.Τούμπουρος