Κατερίνα Σχισμένου. Γιατί δεν μπορώ να γίνω ήρωας...

Η συνεργάτης μας Κατερίνα Σχισμένου με εξαιρετική προσφορά στα πολιτιστικά δρώμενα της Άρτας. Πάντοτε προφητική. Σε ανύποπτο χρόνο έγραψε το άρθρο «Γιατί δεν μπορώ να γίνω ήρωας..». Ένα άρθρο με περιεχόμενο  διαρκούς επικαιρότητας. Σαν να γράφτηκε σήμερα

Γιατί δεν μπορώ να γίνω ήρωας...

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.

Γιατί δεν μπορώ να γίνω ήρωας ή ηρωίδα και να τιμήσω τον τόπο μου όπως θα έπρεπε  να κάνει ο κάθε αγωνιστής και μονομάχος της σύντομης αυτής ζωής μας; Γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι το μεγαλειώδες και τόσο ελεύθερο σαν του Καραΐσκάκη που εκκολάφθηκε στα εδάφη μας, του Μάρκου Μπότσαρη  και των Σουλιωτών που πλησιάζει ο εορτασμός του Σέλστου, του Μακρυγιάννη και τόσων άλλων αγωνιστών;

Γιατί δεν μπορώ να γίνω προτομή σαν αυτή του Κρυστάλλη και να γράψω ηρωικούς στίχους σαν του Κοτζιούλα και του Σολωμού να βγεί έστω ένας εμπνευσμένος στίχος σαν «το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός  ευθύς εγιόμισε άνθια», ή σαν αυτόν «μην είδατε την ομορφιά που την κοιλάδα αγιάζει»;

Γιατί δεν μπορώ να διατυπώσω κάτι το τόσο μεγαλειώδες που να μείνει σαν εμπνευσμένη έκφραση και να φωτίζει τη σκέψη του λαού μου και την εφυία της σύλληψης αλλά και πρωτοτυπία της έκφρασής μου; Γιατί καμία πράξη μου δε γίνεται μεγάλη αλλά μικρή σπασμωδική κίνηση ελάχιστης έως μηδενικής εμβέλειας;

Γιατί δεν έχω διαβάσει μήπως ούτε τον Επιτάφιο του Θουκυδίδη ενώ κυβερνώ; Μήπως επειδή δεν ξέρω να μιλώ όχι μόνο μια ξένη γλώσσα αλλά ούτε να κατέχω και τη δική μου που δίνει ροή και ρυθμό στη σκέψη και έτσι μπορεί να πάρει φόρμα το μεγαλειώδες μου ηρωικό αν τελικά γεννηθεί;

Και από την άλλη πού να γεννηθεί; Απ΄όσο γνωρίζω το μεγαλειώδες δε γεννιέται σε χορτασμένα στομάχια και νυσταγμένα κεφάλια. Το ηρωικό δε ξεκίνησε από κανένα γραφείο και δημόσια υπηρεσία βραδείας καύσεως. Από καμιά γρατσουνίτσα από προσωπικό παραπάτημα που την βαφτίσαμε πληγή. Από καμία εσωτερικής φύσεως τάξη παρακμιακής σκέψης λόγω βαρεμάρας και σκοτώματος του χρόνου που περίσσευε πληρωμένος ή προπληρωμένος.

Το ηρωικό ή έστω το μεγαλειώδες δε συμπαθεί τα κόμματα αλλά τις τελείες, ούτε το στόμφο αλλά τον ελλειπτικό λόγο. Και φυσικά όχι το πιρούνι αλλά το μαχαίρι. Προτιμά την πληγή από το κοψιματάκι, το αίμα από το μελάνι, το σύννεφο από το χώμα, το χάος από την γραμμική νεκρική σιγή του τίποτα απολύτως. Την τρέλλα του μεσημεριού από την χαύνωση της πρωινής ραθυμίας στα πουπουλένια κρεβάτια μας. Την αγρυπνία των σκοτεινών ωρών της αβύσσου απ΄την ροδοδάκτυλη αυγή.

Τότε γράφονται οι ηρωικές αποφάσεις , τότε δολοφονείται ο Καποδίστριας και τότε στρέφει ο Καρυωτάκης το πιστόλι στον κρόταφο αφού όλο του το βράδυ έκανε πρόβες θαλάσσιου θανάτου στ΄ακρογιάλια της Πρέβεζας. Έτσι ξημέρωνε ο Μποντλέρ και έτσι τελείωνε τη σιωπή του ο Παπαδιαμάντης με το σταθερό χέρι της ψυχής του Χαλεπά.

Όλοι ήρωες κι άλλοι ακόμη πολύ μεγαλύτεροι και πιο καθημερινοί και αφανείς που ούτε τολμώ από σεβασμό και ντροπή να κοιτάξω στα μάτια συναντώντας τους στην καθημερινή μου πορεία εδώ μαζί σας..αφανείς και σκοτεινοί. Ίσως γιατί όπως έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής...οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά....