Μπορεί η εικόνα από
την Ιερπαέτρα να δείχνει άλλα από αυτά που ισχυρίζεται ο Παύλος Πολάκης στην
ανάρτησή του στο Facebook σχετικά με τα γεγονότα στην Ιεράπετρα αλλά στην
πραγματικότητα ελάχιστη σημασία έχει.
Διότι, από ό,τι φαίνεται το μοτίβο
έχει αρχίσει να παγιώνεται: ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει δημόσια εμφάνιση για
να «μιλήσει με τον λαό», κάποιοι μαζεύονται για να τον αποδοκιμάσουν, η δημόσια
εμφάνιση γίνεται ή ματαιώνεται (σ.σ.: ανάλογα με την περίπτωση), οπτικοακουστικό
υλικό με φωνές και μπινελίκια κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και παίζεται από τα
δελτία και στο τέλος βγαίνει μια ανακοίνωση από το ίδιο το στέλεχος ή το κόμμα
που μιλάει για «εγκάθετους» ή γι «ακροδεξιούς» ή για «ολιγομελείς ομάδες» (σ.σ.:
«το show από δέκα ακροδεξιούς και πέντε Λαετζήδες» κατά Πολάκη), κάποιοι
θυμούνται το «εδώ που είσαι ήμουνα.» όταν παρόμοια περιστατικά συνέβαιναν επί
αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και το θέμα ολοκληρώνεται. Μέχρι την επόμενη «επεισοδιακή
εμφάνιση όπου θα συμβεί ακριβώς το ίδιο.
Είναι δηλαδή προφανές ότι τα
«επεισόδια» αποτελούν μια νέα μορφή «λαϊκής αντιπολίτευσης» που παγιώθηκε τα
τελευταία χρόνια με μεγάλη επιτυχία, αφού ταιριάζει απόλυτα με την ιδιοσυγκρασία
όλων (σ.σ.: και αυτών που δέχονται την διαμαρτυρία και αυτών που την κάνουν).
Διότι αυτοί που μαζεύονται για να αποδοκιμάσουν ένα στέλεχος βλέπουν άμεσα τα
αποτελέσματα της διαμαρτυρίας τους καθώς μετατρέπονται ακαριαία σε τηλεοπτικό
και διαδικτυακό happening. Οσο για τα στελέχη που γίνονται στόχος των
διαμαρτυριών, έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν εκείνα τα «αντισώματα» που είναι
απαραίτητα για την συνέχιση του έργου τους: την λεγόμενη
«χοντροπετσιά».
Γι' αυτό και όταν καλούνται να
σχολιάσουν τα επεισόδια εναντίον τους (σ.σ.: ειδικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που
έχουν βρεθεί και από την «άλλη» πλευρά και έχουν χρησιμοποιήσει τα επιχειρήματα
περί «δίκαιης λαϊκής οργής») προσδίδουν στα γεγονότα μια ελαφρώς «μαρτυρική»
νότα. Βλέπουν δηλαδή τον εαυτό τους σαν «ιεραπόστολο μιας ανώτερης αλήθειας» που
δέχεται με κατανόηση τις αντιδράσεις του όχλου, επιστρατεύοντας ένα μεγαλόψυχο
«αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (σ.σ.: ή επι το συριζαϊκότερον:
«συνεχίζουμε κι άσε τα σκυλιά να ουρλιάζουν» όπως έγραψε χθες και ο
Παύλος Πολάκης για τα επεισόδια στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας).
Με άλλα λόγια, ενεργοποιώντας τις
απαραίτητες άμυνες του οργανισμού απέναντι στην πραγματικότητα (σ.σ.: η οποία ως
γνωστόν είναι μόνιμος εχθρός κάθε πολιτικού) πείθουν τους εαυτούς τους ότι
επιτελούν ένα «ιερό» έργο και ότι όσοι τους «πετροβολούν» (σ.σ.: τα σκυλιά
δηλαδή που «ουρλιάζουν») είναι κάτι σαν αυτούς που λοιδορούσαν τον Χριστό στον
Γολγοθά.
Και έτσι μπορεί να εξηγηθεί τόσο η
ανάρτηση του Παύλου Πολάκη στο Facebook όσο και η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα
γεγονότα. Που κάνει λόγο (σ.σ.: ξανά.) για «μειοψηφικές συμπεριφορές, ελάχιστων,
δήθεν «αγανακτισμένων πολιτών», που «καμιά σχέση δεν έχουν με τις κοινωνικές
διεκδικήσεις». Με άλλα λόγια: Στον ιδεατό κόσμο μας κανείς δεν μπορεί να είναι
αγανακτισμένος πραγματικά αλλά μόνο «δήθεν». Και κυρίως τέτοιες συμπεριφορές
είναι «μειοψηφικές», άρα δεν έχουν σημασία (σ.σ.: παράξενη θεώρηση για ένα κόμμα
που κάθε τρεις και λίγο πιπιλάει την καραμέλα των «κινημάτων» και των
«συλλογικοτήτων» λες και το «δίκαιο» είναι ζήτημα πλειοψηφίας).
Προφανώς διότι όταν εκπροσωπείς την
Βασιλεία των Ουρανών (σ.σ.: δηλαδή την εξουσία της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας,
όπως την αντιλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ), οι μειοψηφίες γίνονται ξαφνικά για σένα
αμελητέες ποσότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου