Με πλήθος κόσμου η παρουσίαση του βιβλίου «Με αφορμή ένα κακόηθες μελάνωμα» του Αλέξανδρου Γεωργίου στην Φιλιππιάδα

Το Σάββατο 16 Απριλίου 2016 έγινε στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Ζηρού, παρουσία πλήθους κόσμου, η παρουσίαση του βιβλίου «Με αφορμή ένα κακόηθες μελάνωμα» του Αλέξανδρου Γεωργίου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ.

Για το βιβλίο μίλησαν ο Ιωάννης Τσιμογιάννης, Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής Νοσοκομείου Χατζηκώστα Ιωαννίνων και ο Δημήτριος Βλαχοπάνος, φιλόλογος και συγγραφέας. Την εκδήλωση συντόνισε η Αθηνά Γκόρου, ενώ αποσπάσματα από το βιβλίο διάβασαν η φιλόλογος Ευγενία Μάστορα και ο φιλόλογος και συγγραφέας Νίκος Καρατζένης.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Ζηρού Νίκος Καλαντζής, ο Περιφερειακός Σύμβουλος Γιώργος Ζάψας, ο πρώην Νομάρχης Βασίλης Ιωάννου, οι πρώην Δήμαρχοι Φιλιππιάδας Βησσάρης Χήτας, Μιχαήλ Κατραχούρας και Δημήτρης Γιολδάσης, ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Χρήστος Χασίδης, Δημοτικοί Σύμβουλοι κ.α.

Ομιλία Ιωάννη Τσιμογιάννη

Διευθυντή Χειρουργικής Κλινικής Νοσοκομείου Χατζηκώστα Ιωαννίνων

Με αφορμή ένα κακόηθες μελάνωμα. Είναι απλά τα πράγματα. Ο Γιατρός είναι ένα ένας υπέρ-εξειδικευμένος τεχνίτης.

Στο βιβλίο υπάρχουν προβληματισμοί ψυχολογίας, κοινωνικής οργάνωσης, οικονομικής οργάνωσης, πολιτικής. Πολιτική πρόληψης, πολιτική θεραπείας. Προβληματισμοί ασθενών, απαραίτητα γνωστοί στους γιατρούς για τη διαχείρισή τους. Οι γιατροί-θεραπευτές, ως υπέρ-εξειδικευμένοι τεχνικοί, αποτέλεσμα και πιράνχας, καθότι διαμεσολαβητές των ελίτ εξουσίας και των κάτω (πλειοψηφίας).

Τα κεφάλαια του βιβλίου για το μελάνωμα χαρακτηρίζονται περιεκτικότατα εγκυκλοπαιδικά, ακόμη και τους εξειδικευμένους. Στο σήμερα, στην χώρα μας με την πληθώρα κατασκευασμένων, κατευθυνόμενων πληροφοριών από τους από πάνω που ξέρουν και μπορούν με όλους τους τρόπους να καθοδηγούν τους από κάτω. Οι κάτω χωρίς εφόδια γνώσης πείθονται ότι πρέπει να είναι από κάτω.

Πόσο πρωτόγονα ερεθίσματα δημιουργούνται στη σχέση μάνας-παιδιού και πως διαπαιδαγωγούν τους μετέχοντες στη φυσική αυτή συνέχεια όταν κυριαρχούν ερεθίσματά της. Και πόση μελάνη έπεσε και πέφτει για το φυσικό επακόλουθο της ζωής, τον θάνατο. Ενασχόληση των θρησκειών, των φιλοσόφων, των επιστημόνων, πότε να αγγίξουν, πότε να παραποιήσουν τον πόνο, αλλά ο πόνος, ο δικός σου πόνος ο εσωτερικός, είναι πόνος.

Η ανατομία και η φυσιολογία της γένεσης, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο, θα μπορούσα να πω ότι αποτελούν σημαντικό εγχειρίδιο ακόμη και για τους ειδικούς.

Ο καθένας μπορεί να βρει απαντήσεις σε πολλά γιατί. Όπως απαντήσεις έγκυρες και θα έλεγα συνταγμένες με σωστό επιστημονικό τρόπο δίνονται στο φυσικό ερώτημα κάθε ατόμου: Τι είναι αυτός ο κόσμος; Πότε και πως δημιουργήθηκε; Τι είναι ο άνθρωπος;

Τις θεωρίες, μυθικές, θρησκευτικές ή επιστημονικές, για την προέλευση του Σύμπαντος, πόσες ζωές θα χρειαζόταν για να τις ψηλαφίσει; Στο βιβλίο δίδονται ολοκληρωμένες, επιστημονικά τεκμηριωμένες, προσιτές στον καθένα μας για συμμετοχή στην απάντηση πως και γιατί. Γίνεσαι ακροατής στην ελίτ της γνώσης. Σιγά-σιγά και κριτής. Και θα μπορείς να ξεχωρίσεις την κατευθυνόμενη γνώση και τους σκοπούς της κυρίαρχης ελίτ. Που οι πάνω χρησιμοποιούν για να εκμεταλλεύονται τους κάτω. Η εξέλιξη των κοινωνιών δεν υπάγεται σε φυσικούς νόμους, παρά μόνο σε τεχνικούς φραγμούς κατευθυνόμενης γνώσης, κατευθυνόμενης εξέλιξης, με σκοπό την εκμετάλλευση της πλειοψηφίας από τη μειοψηφία. Η μειοψηφία έχει τα μέσα και βρίσκει τους τρόπους με τους κάθε λογής διαμεσολαβητές να επιβάλλεται. Λύση η γνώση, η αυτομόρφωση, η κριτική σκέψη που δεν βρέθηκαν, ούτε θα βρεθούν στις «οργανωμένες» κοινωνίες για να βοηθήσουν αυτού του είδους τις διαδικασίες.

Γι’ αυτό συγχαίρω απόψε τους φίλους του Βιβλίου της Φιλιππιάδας. Βέβαια η γνώση θα σε θέσει απέναντι από θρησκευτικές ηγεσίες, επιστημονικές ηγεσίες, πολιτικές (διαμεσολαβητικές) ηγεσίες. Θα ξέρεις όμως ότι πολλοί θυσιάστηκαν για τις γνώσεις τους, λοιδορήθηκαν. Και όταν εκ των πραγμάτων αναγνωρίστηκαν, τέθηκαν στα αρχεία σαν αρχειακό υλικό και στα βιβλία της επικρατούσας εκπαίδευσης θα βρεις τσελεμεντέδες και διάφορες αντιεπιστημονικές, σκοταδιστικές, κατευθυνόμενες ιστοριούλες για να δώσουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις τους εκπαιδευόμενους. Και οι από πάνω όλο πασχίζουν για καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα και παίρνουν τον χαρακτηρισμό από τις κοινωνίες σαν ανίκανοι. Εκτελούν όμως τους σκοπούς των άνω. Επιλογές κάνουν. Δεν είναι βλάκες. Οι υπάλληλοι της κρατούσας ελίτ είναι.

Στο κεφάλαιο Κοσμογονία και Ανθρωπογονία. Τι συμπύκνωση εγκυκλοπαιδικών γνώσεων! Πόσα γιατί εξηγούνται και πόσα αναδύονται! Όλοι περάσαμε τη βασική εκπαίδευση σε διάφορες περιόδους. Παρατηρήθηκε καμιά προσπάθεια για λύση διαφόρων γιατί με λογική; Ή δημιουργήθηκαν άλλα με άγγιγμα για λύση; Εκτός του φόβου μπροστά στην ελεύθερη σκέψη που σου προκαλούσε το ερέθισμά τους; Παρατηρώντας τους φυσικούς νόμους σαν άτομο, δεν σε φέρνουν σε ρήξη με την παρεχόμενη μόρφωση; Την λύση πρέπει ο καθένας μας να την ψάχνει σεβόμενος την ελευθερία της φύσης που έτσι κι αλλιώς υπάρχει.

Τι είναι ο καρκίνος; Δίδονται καίριες απαντήσεις. Εγώ ανασκάλεψα τις γνώσεις μου. Η τεχνολογία βοήθησε σημαντικά και βοηθάει στην κατανόηση του θέματος. Στην αντιμετώπιση, η τεχνολογία παρεμβαίνει στη θεραπεία.

Ερωτήματα που μπαίνουν άμεσα και έμμεσα: Η πολιτική του σήμερα ποια είναι; Να θεραπευτεί ολοκληρωτικά και μόνιμα ο καρκίνος; Ή να βρίσκεται σε μόνιμη εξάρτηση από διάφορες θεραπείες; Σχεδόν όλα τα αντικαρκινικά κέντρα είναι ιδιωτικά. Έσοδα τεράστια. Ποιος να πει όχι σε έσοδα για τον καρκίνο και έσοδα για τα κέντρα!!! Τα ερευνητικά πρωτόκολλα όλων των κέντρων σκοπό έχουν αν ελέγχουν το πρόβλημα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Φαιά ουσία αρκετή σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό φαίνεται καθαρά σε εξειδικευμένες περιπτώσεις. Διαμεσολαβητές στην κατεύθυνση αυτή όλοι μας (οι γιατροί). Αλλιώς αιρετικοί (παράδειγμα Κρεμαστινού). Εναλλακτικές μορφές θεραπείας κυρίως αιρετικές και πολλές φορές όμως επικίνδυνες (τσαρλατανισμός). Επιχειρούν κατά καιρούς διάφορες

 κοινωνίες να στρέψουν την έρευνα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά η παγκοσμιοποίηση τους προσγειώνει!!! Φυσικοί νόμοι παρεμβαίνουν στην γένεση. Φυσικοί νόμοι πρέπει να παρεμβαίνουν και στην αντιμετώπιση. Επικίνδυνη άποψη αλλά και εξωπραγματική.

Θάνατος-Ψυχή. Προβληματισμοί κάθε ανθρώπου. Τα συγκεκριμένα κεφάλαια του βιβλίου προσγειώνουν τον καθένα μας σημαντικά.

Τέλος, στο κεφάλαιο του βιβλίου «Επιστροφή», μας επιστρέφει στην πραγματικότητα. Αν το ανθρώπινο είδος δεν αποκτήσει γνώση ανθρώπινης κοσμοθεωρίας, θα είναι σύμβολο αιώνιο σαν θύμα, σαν ψώνιο.

 ΟΜΙΛΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΛΑΧΟΠΑΝΟΥ

Απλά τα πράγματα

Είναι απλά τα πράγματα…Πολύ απλά. Μα πόσοι ανάμεσά μας έχουν τη διάθεση αλλά και την πνευματική διαύγεια για να καταλάβουν και να ομολογήσουν αυτά τα απλά πράγματα που συναντά κανείς διατρέχοντας τις σελίδες του βιβλίου «Με αφορμή ένα κακόηθες μελάνωμα»; Φοβάμαι πως είναι λίγοι. Κι ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο στοχαστής στέκει παρέκει μετέωρος σε μιαν άκρη της γης και ψιθυρίζει με απόγνωση συνομιλώντας με τον εαυτό του: κι εσύ κηρύχνεις μόνος σου μες το βουητό του ανέμου. Γιατί εντέλει «ο καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο».

Ο Αλέξανδρος Γεωργίου το γνωρίζει αυτό. Γι’ αυτό και, σαν έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, αναμετριέται μόνος του με τη ζωή και το θάνατο. Αναμετριέται με την ιστορία και τον κόσμο. Αναμετριέται με το σύστημα: το κοινωνικό, το πολιτικό το θρησκευτικό, το κατεστημένο, το συμπαντικό. Και με άγρυπνη τη συνείδησή του περιπλανιέται στις γειτονιές του κόσμου. Και γίνεται η ύπαρξή του ένα μ’ αυτόν: μ’ αυτόν τον κόσμο το μικρό, το μέγα. Και βάζει το χέρι του ψηλαφώντας τις ανοιχτές πληγές: τις πληγές του δικού του κορμιού, της δικής του ψυχής. Μα και τις πληγές της μικρής και μεγάλης πατρίδας που του ’λαχε να ζήσει. Της χθεσινής, της σημερινής, της αυριανής.

Αλλά γενικώς είναι απλή και ωραία η ζωή. Και δε σου γυρεύει πολλά για να τη νοιώσεις και να τη ζήσεις όπως της πρέπει και όπως σου πρέπει. Μα οι άνθρωποι την κάνουμε περίπλοκη και την ασχημίζουμε. Και το τραγούδι της «το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά-σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα στο πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά». Και θέλει αγώνα σκληρό για να μπορέσεις να ξεφλουδίσεις το περιτύλιγμά της πετώντας πέρα μαλάματα και στολίδια και κρατώντας στην παλάμη σου εν τέλει τον αληθινό της καρπό, το κουκούτσι της, την ουσία της, τη συνέχειά της.

Και ανατρεπτικά

Παίρνοντας στα χέρια σου το βιβλίο «Με αφορμή ένα κακόηθες μελάνωμα», δοκιμάζεις μια πρώτη αμηχανία και σηκώνεις τα φρύδια ψηλά. Τι σημαίνει αυτός ο αινιγματικός τίτλος; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για καμιά ερωτική περιπέτεια που ξεκίνησε σε κάποιο νοσοκομείο ή σε καμιά φιλική συντροφιά και εξελίχθηκε μετά σε κάτι πολύ σοβαρό και μεγάλο. Ή για κάποια κοινωνική και πολιτική ιστορία που ξεπηδά απ’ την ανάγκη να μιλήσεις απλά και σταράτα στις δύσκολες ώρες της ζωής σου. Ή για έναν προσωπικό αγώνα που δίνει το άτομο για να κατανικήσει τα διάφορα μελανώματα που η μοίρα του στέλνει ή να συνυπάρξει μαζί τους ειρηνικά και ανεπαίσθητα.

Καμιά σχέση. Μέσα σε μιαν εναγώνια εκκρεμότητα που δημιουργεί το κακόηθες μελάνωμα, ο Αλέξανδρος Γεωργίου αναποδογυρίζει τα πράγματα γύρω και μέσα του και περνά στην απέναντι όχθη του κόσμου. Πρόκειται για μια ανατροπή, για μια γραφή αιρετική, για μια σύλληψη και σύνοψη της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού. Διαβάζοντας έχεις την αίσθηση πως το ανθρώπινο σώμα είναι το σύμπαν ολόκληρο. Το ανεξερεύνητο σύμπαν. Και το ανεξερεύνητο. Και μέσα του το μυστήριο του πνεύματος και της ψυχής.

Σαφώς και δεν πρόκειται απλά για έναν απολογισμό ζωής, για μιαν ανασκόπηση των περασμένων και χωμένων συμβάντων στους βυθούς της μυθολογίας και της ιστορίας. Πρόκειται για μια βασανιστική διαδρομή μέσα στην πολυδαίδαλη κατασκευή της γης, του ανθρώπου, του σύμπαντος, της ιστορίας και του μύθου. Και συχνά για την καταγραφή της σκληρής μεταμέλειας: «Ομολογώ. Ομολογώ ότι άφησα το χρόνο μου να κυλήσει με εγκληματική αδιαφορία. Ότι άφησα το χρόνο μου να κυλήσει με εγκληματική αδιαφορία. Ότι άφησα τις ώρες μου, τις μέρες του, τους μήνες μου να φεύγουν, να χάνονται». Ο συγγραφέας έχει εντρυφήσει στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και έχει αποθηκεύσει μέσα του την ηρακλείτεια αρχή: «Ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ», είναι αδύνατο να βρεθείς δυο φορές στα ίδια νερά του ποταμού. Η κάθε στιγμή της ζωής μας είναι μοναδική και αναντικατάστατη. Κι ούτε μια στάλα στα πίσω δε γυρνά, παραφράζει, παραφράζει ο Μπέρτολντ Μπρέχτ.

Με κέντρο τον άνθρωπο

Το βιβλίο «Με αφορμή ένα κακόηθες μελάνωμα» δεν είναι ένα εγχειρίδιο κοσμολογίας. Είναι ένα εγχειρίδιο ανθρωπολογίας. Στο κέντρο του στοχασμού και της γραφής βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο διαχρονικός και συμπαντικός άνθρωπος. Με την εξελικτική του πορεία και τις φοβερές αντιθέσεις και τις αντινομίες του. «Ο ίδιος άνθρωπος», σημειώνει ο συγγραφέας, «ο δίκαιος, ο μυαλωμένος, ο καλλιεργημένος, ο ανώτερος, ο ικανός, ο αγαθός, ο ελεύθερος, που δημιούργησε τις Επιστήμες, τις Τέχνες, τη Φιλοσοφία, είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο άδικος, ο κακός, ο κατώτερος, ο κτηνώδης άνθρωπος που ασέλγησε και ασελγεί πάνω στον άνθρωπο και στη Φύση. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο Homo Sapiens, άκου Homo Sapiens, που σκότωσε και σκοτώνει τον άνθρωπο, που έκανε απείρους πολέμους, αμέτρητες γενοκτονίες και άλλα πολλά εγκλήματα, ων ουκ έστιν αριθμός». Πάνω σ’ αυτή την αγωνία, πάνω σ’ αυτή τη διαμαρτυρία θεωρώ πως θεμελιώνεται η σκέψη του Αλέξανδρου Γεωργίου.

Ο συγγραφέας μάχεται ν’ αναμερίσει τα σύννεφα που σκεπάζουν και κρύβουν επιμελώς την αλήθεια. Μάχεται ν’ απομυθοποιήσει και να αποκαθάρει με το νυστέρι της γραφίδας στο χέρι τα μεγάλα κεφάλαια της ιστορίας που του κληροδοτήθηκε. Μαζί με τον συγγραφέα ο αναγνώστης κάνει συχνά μικρές στάσεις για να αναρωτηθεί με έκπληξη και αυτοκριτική: είμαστε στα καλά μας με όλα αυτά που πιστέψαμε και πιστεύουμε ως αληθινά; Τόσο αίμα, τόσες θυσίες, τόσος πόνος κύλησε στον τροχό της μακραίωνης πάλης για να πεθάνει το ψέμα και να λάμψει η αλήθεια. Κι ακόμα επιμένει το παραμύθι να θολώνει το νου μας και να τεμαχίζει την ψυχή μας;

Και ποιοι είναι αυτοί που πλάθουν τα παραμύθια και χειραγωγούν μ’ αυτά τον άνθρωπο; Υπάρχει απάντηση; Φυσικά και υπάρχει. Αρκεί ο άνθρωπος, ο διαβασμένος και μορφωμένος ιδίως, να ’χει «ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του». Και να ’χει καταχωρήσει στα βάθη του τούτα τα απλά λόγια του ποιητή: «Εντολή σου» είπε «αυτός ο κόσμος/ και γραμμένος μες στα σπλάχνα σου είναι/ Διάβασε και προσπάθησε/ και πολέμησε» είπε/ «Ο καθείς και τα όπλα του» είπε.

Και υπόβαθρο τον ελληνισμό

Ο καθείς και τα όπλα του. Αλλά ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά ελεύθερος όταν μείνει πια μόνος του. Όταν κατορθώσει να γκρεμίσει τα πνιγηρά του τείχη και να αναπνεύσει έξω απ’ αυτά το οξυγόνο που βρίσκει ο ίδιος στη δική του ατμόσφαιρα. Κι όταν εγκαταλείψει όλες τις συμβατικές ατμόσφαιρες που έχουν φτιάξει γι’ αυτόν χωρίς αυτόν οι άλλοι: οι ζωντανοί ανά τους αιώνες φελλοί. Που δεν είναι και λίγοι. Πρέπει να βρεις την απόσταση απ’ τους άλλους κι απ’ τ’ άλλα, πρέπει να βρεις τη σιωπή και τον ήχο της, για να καθαρίσεις τη σκέψη σου και να γίνουν «τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.

Ο Αλέξανδρος Γεωργίου είναι ένας συγγραφέας που το πονά αυτό που αποφασίζει να γράψει. Και προσθέτει πάνω του κάτι από την προσωπική του μυθολογία. Βάζει τη δική του σφραγίδα, καθώς καταπιάνεται με τα δύσκολα και στριφνά φιλοδοξώντας να τα κάνει απλά και κατανοητά. Έχει συναίσθηση πως το έργο αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Γι’ αυτό και επικοινωνώντας με τον εαυτό του, τον πρώτο του αναγνώστη, αισθάνεται συχνά την ανάγκη να του εξομολογηθεί αποδίδοντας αυτό που του εκμυστηρεύεται με μια λεπτή ειρωνεία, η οποία διαπερνά σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο.

Αλλά ο Αλέξανδρος Γεωργίου έχει ένα ισχυρό υπόβαθρο: την ελληνοπρέπεια και την ελληνολατρία. Την εκπληκτική και πανέμορφη κληρονομιά της γλώσσας μας, της μυθολογίας μας, της ποίησής μας. Τη διαχρονική υπερήφανη και απαστράπτουσα φιλοσοφία μας, τον Ιερό Λόγο του Ορφέως που μεταγγίστηκε στις φλέβες του ελληνισμού και έγινε η Ψυχή της Ελλάδας. Και τούτος ο ελληνικός ιερός λόγος είναι που συχνά μας κάνει ν’ αναφωνήσουμε σαν τον ποιητή Νίκο Εγγονόπουλο, όταν στο σκοτάδι της τριπλής κατοχής της χώρας μας, γράφοντας το ποίημα «Μπολιβάρ», εμπνευσμένο από τον επαναστάτη της Νότιας Αμερικής Σιμόν Μπολιβάρ, κατέληγε πλημμυρισμένος από ελληνισμό και: «Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας».

Δημήτρης Βλαχοπάνος

Δημαρχείο Ζηρού

Φιλιππιάδα Σάββατο 16 Απριλίου 2016

romiazirou.blogspot.gr