Πόσο «Ευρωπαίοι» είμαστε;

Η σχέση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση γίνεται, μέρα με τη μέρα, όλο και πιο προβληματική. «Πάει πια η Περίκλεια αίγλη», όπως έγραψε ο μεγάλος ποιητής μας, Γιάννης Ρίτσος, οι εποχές δηλαδή όπου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνομιλούσε με τον Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν και τον Χέλμουτ Σμιντ. Τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού εγκατέλειψε το «Έξω από την ΕΟΚ και ΝΑΤΟ», την «έλεγε» στη Μάργκαρετ Θάτσερ και συμμαχούσε με τον Φρανσουά Μιτεράν για τα Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα ή ο Κώστας Σημίτης διαπραγματευόταν ισότιμα με τον Σρέντερ και τον Ζοσπέν για να διασφαλίσει την ένταξη της Κύπρου, ως ισότιμου μέλους στην Ε.Ε και την ένταξή μας στο ευρώ. Μοιάζουν στις μέρες μας γλυκιά ανάμνηση. Ο ευρωπαϊκός μας ορίζοντας σμίκρυνε από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2008 και από την είσοδο στα Μνημόνια, το 2010. Κάθε πέρσι και καλύτερα, λοιπόν.

Οι λόγοι είναι πολλοί και αφορούν, ως έναν βαθμό, την κρίση ηγεσίας στην ΕΕ και την επικράτηση συντηρητικών αντιλήψεων, αλλά πρωτίστως αφορούν εμάς τους ίδιους. Να αφήσουμε την ελληνική κουτοπονηριά και την απόπειρα να εξαπατήσουμε τους κουτόφραγκους, γιατί τέτοιοι δεν υπάρχουν. Οσο συνεχίζουμε να έχουμε τη νοοτροπία ότι η συμμετοχή μας στην Ε.Ε και το ευρώ έχει μόνο δικαιώματα κι όχι υποχρεώσεις θα είμαστε ο φτωχός συγγενής.

Οι τελευταίες εξελίξεις με την αμφισβήτηση της συμμετοχής μας στη ζώνη Σένγκεν, λόγω της εμφανούς αδυναμίας να διαχειριστούμε το Προσφυγικό πρόβλημα με σοβαρό και ολοκληρωμένο σχέδιο, καταδεικνύει την παραπάνω διαπίστωση.

Μόλις συμφωνήσαμε για τη δημιουργία των κέντρων υποδοχής και ταυτοποίησης στα ελληνικά νησιά, όχι μόνο δεν κάναμε τίποτα για να εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα, αλλά οι κυβερνητικοί ιθύνοντες του ΣΥΡΙΖΑ επεδίωξαν παρασκηνιακά να το διαπραγματευθούν με χαλάρωση στην εφαρμογή του Μνημονίου. Αλλά οι κουτόφραγκοι δεν «μάσησαν». Κι όταν μας έδειξαν πού είναι η πόρτα εξόδου από τη ζώνη Σέγκεν, κάναμε πίσω. Αποδεχθήκαμε όσα δήθεν απορρίπταμε για τη φύλαξη των συνόρων μαζί με την ευρωπαϊκή συνδρομή της FRONTEX. Και το ωραίο είναι ότι αυτή τη συνδρομή, όταν συζητείτο η συνθήκη Σέγκεν, ζητήσαμε εμείς να προβλεφθεί, απέναντι στις τουρκικές αμφισβητήσεις των θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο.

Είχε προηγηθεί αρκετούς μήνες, πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου, η ευθεία και απροκάλυπτη αμφισβήτηση της ΕΕ. Ολοι θυμόμαστε τη ρητορεία «...η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μήνυμα για όλη την Ευρώπη» ή ότι «θα αλλάξουμε τη νεοφιλελεύθερη πολιτική στην ΕΕ» ή ακόμη περισσότερο ότι «θα συγκροτήσουμε μέτωπο του Νότου εναντίον του Βορρά». Φυσικά, καμία χώρα δεν ανταποκρίθηκε στην ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ και προτίμησαν το «μακριά και αγαπημένοι». Ετσι, πήγαμε να το παίξουμε και με την περιβόητη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη με αποτέλεσμα το τρίτο Μνημόνιο.

Την ίδια κουτοπονηριά πάει ο κ. Τσίπρας να κάνει και με το Ασφαλιστικό. Δεσμεύτηκε πλήρως και τώρα που βλέπει το κόστος που τον περιμένει λέει ότι δεν μπορεί να το εφαρμόσει, ψάχνοντας είτε συναίνεση στο εσωτερικό είτε παρακαλάει για ελαστικότητα τους δανειστές.

Ακόμη πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι δεν διδάχθηκε τίποτα από τις αποτυχημένες απόπειρες πολιτικής διαπραγμάτευσης που επιχειρήθηκαν, από την κυβέρνηση Παπανδρέου, όταν ο κ. Βενιζέλος απέπεμψε την τρόικα και από την κυβέρνηση Σαμαρά όταν μετά τις Ευρωεκλογές, αντί να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις, προσπάθησε να βρει πολιτικούς συμβιβασμούς.

Οσο λοιπόν η κυβέρνηση δεν δείχνει συνέπεια στα συμφωνηθέντα χωρίς να ψάχνει δικαιολογίες και να αναζητά υστερόβουλα προσχήματα, οι σχέσεις τής χώρας με τους Ευρωπαίους εταίρους θα είναι συνεχώς προβληματική και διαταραγμένη και το ευρωπαϊκό κεκτημένο θα αμφισβητείται.

του Μιχάλη Μιχαήλ 

www.protagon.gr