Η «νύχτα των βαρώνων» και οι ανάξιοι κληρονόμοι

Η νύχτα της 19ης Φεβρουαρίου του 1997 ήταν καθοριστική για τη συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας και κατ΄ επέκταση για το μέλλον της χώρας. Εκείνη λοιπόν την παράξενη «νύχτα των βαρώνων», όπως ονομάστηκε, συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του «αρχιβαρώνου» Γιάννη Βαρβιτσιώτη 31 βουλευτές της Ν.Δ. για να επιλέξουν τον Κώστα Καραμανλή, τον νεώτερο, στη θέση του αρχηγού της παράταξης.

Η κατάσταση ήταν ομολογουμένως δύσκολη για το κόμμα, που έψαχνε τον δρόμο της ενότητας, μετά από μία νέα εκλογική αποτυχία. Ήταν η ώρα των αποφάσεων και γι' αυτό θα έπρεπε να επιλεγεί ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής, καθαγιασμένο, χωρίς δυνατότητα αμφισβήτησης από κανέναν. Κι αφού εξέλιπε η σεβάσμια περσόνα, το μόνο που απέμεινε ήταν ένα ηχηρό όνομα, μια βαριά σκιά που θα έσερνε πίσω της το φως του «γενάρχη» της. Κι έτσι, χωρίς άλλες επιλογές, κατέληξαν σε έναν ανεπάγγελτο, άπειρο και νεαρό βουλευτή που απλά ο μπαμπάς του είχε φροντίσει να του δώσει το κατάλληλο όνομα!

Το εγχείρημα πέτυχε. Η βάση προσκύνησε το νέο είδωλο και η χώρα διπλασίασε το χρέος της. Τα χρόνια πέρασαν και έτυχε, κάπως σαν φάρσα, η βόμβα του αδιεξόδου να σκάσει στα χέρια ενός άλλου ανάξιου κληρονόμου, «εκλεγμένου» περίπου όπως και ο προηγούμενος γόνος.

Σήμερα, όμως, κοντεύοντας δύο δεκαετίες από τη μοιραία εκείνη νύχτα στο Παλαιό Ψυχικό, ο σπουδαίος «εκλεκτός» από σπόντα συνεχίζει τη μεσσιανιστική επιρροή του, όχι μόνο στο κόμμα αλλά σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και το κακό είναι ότι δεν μιλάει ο ίδιος ποτέ. Μόνο οι κύκλοι του! Και δεν απευθύνεται μόνο στο διαλυμένο κόμμα του, αλλά στηρίζει και κυβερνήσεις (οι χθεσινές δηλώσεις θαυμασμού Ρουσόπουλου για τον Τσίπρα δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας)!

Πραγματικά, είναι τρομακτικό να διαισθάνεται κανείς πόσο εύκολα γεννιούνται «μυθικά ασπόνδυλα τέρατα» στο υποσυνείδητο της μάζας! Πόσο «αναγκαίο» κρίθηκε τότε, το ΄97, από τον Βαρβιτσιώτη να προκριθεί ένα «είδωλο» και να κατασκευαστεί ένας ανάξιος «μεσσίας», προκειμένου να μη χαθεί η «περιουσία» του κόμματος χωρίς «κληρονόμους»! Περιούσια από την οποία σιτίζονται μέχρι σήμερα στρατιές «παροικούντων», μαζί με τις φαμίλιες και τα τεράστια δίκτυά τους.

Αναρωτιέμαι τι νόημα έχει πια να αναζητά κανείς λύσεις σε πρόσωπα και διατάξεις. Τι νόημα έχει να ονειρεύεσαι ρήξεις, όταν στην ίδια πολιτική σειρά με σένα βρίσκονται άνθρωποι (;) που θα έκλαιγαν γοερά, αν αποφάσιζε ο Κωνσταντίνος ο νεώτερος, «ο εργασιομανής», να ξαναδιαλύσει τη χώρα. Αν έπαιρνε, ας πούμε, αργότερα, τη σκυτάλη από τον νέο «εθνάρχη»... τον Τσίπρα!

Τι ζούμε θεέ μου! Δεν είναι μόνο ότι βιώνουμε τις μικρές «δικτατορίες» των απανταχού ανάξιων «κληρονόμων». Είναι που δεν αντέχει πια η λογική μας τον εμπαιγμό και την αλητεία, μπροστά στα μάτια μας.

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

www.liberal.gr