Η παράνοια της ιδιοκτησίας στο ελληνικό κράτος

Θα έχετε ακούσει βέβαια, εκείνη την απλοϊκή φωνή στα μίντια να λέει το περίφημο «Ο Έλληνας θέλει να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Είναι ιερό πράγμα το σπίτι για την ελληνική οικογένεια.» . Να υποθέσω, λοιπόν, ότι κι εδώ είναι θέμα πίστης. Απλά, οι άλλοι «αφιλότιμοι» λαοί της γης δεν διαθέτουν αυτό το χάρισμα και δεν επιθυμούν κεραμίδια αλλά αντίσκηνα. Δεν έχουν ίσως, τα σπουδαία πολιτιστικά στοιχεία τα δικά μας και γι' αυτό δεν ακολουθούν τον κώδικα αξιών μας. Μένουν στο ενοίκιο, δεν έχουν δύο εξοχικά και ένα πατρικό στο χωριό και δεν αγόρασαν σπίτι με μισό εκατομμύριο, ενώ τα εισοδήματά τους ήταν κάτω από τον μέσο μισθό ενός μέσου Ευρωπαίου!

Αυτή η παράνοια της ιδιοκτησίας είναι άλλο ένα κόλπο που εφηύρε το πολιτικό σύστημα από καταβολής του ελληνικού κράτους. Και ακριβώς με την ίδια περίπου μέθοδο καπηλείας  εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και ο ανάλγητος νεοφιλελεύθερος  Πρωθυπουργός μας. Κέρδισε τις εκλογές εναντίον του βενιζελικού ΕΝΦΙΑ, όπως ακριβώς κέρδιζαν τις εκλογές τόσες  άλλες κυβερνήσεις  στα διακόσια χρόνια του μικρού πειρατικού  «Πριγκιπάτου» και μετά επέβαλε τον δικό του.

Γενικότερα, δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι οι περισσότερες φούσκες της ελληνικής οικονομίας είχαν πάντα στο επίκεντρο την ιδιοκτησία. Όπως επίσης και η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ισοπέδωση του αρχιτεκτονικού τοπίου, η  παγκόσμια αδυναμία μας να έχουμε κτηματολόγιο, το κάψιμο  των δασών, το κιτς, η πολεοδομική κακογουστιά, το μπάζωμα  των ρεμάτων και κυρίως, η εμπέδωση της αυθαιρεσίας ως τρόπου ζωής σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου. 

Όλα όμως ξεκίνησαν από τη διανομή των «εθνικών γαιών». Τα  τσιφλίκια, τα βακούφια, τα κτήματα της Εκκλησίας, τα χωράφια, τα ακίνητα, οτιδήποτε υπήρχε στην ελληνική επικράτεια  μοιράστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι και να μην δημιουργηθούν κοινωνικές εντάσεις. Δημοκρατικό; Κοινωνικά δίκαιο; Έτσι φαίνεται αλλά δεν είναι. Γιατί κατέστησε όλους τους Έλληνες μικροϊδιοκτήτες. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από  την μικροϊδιοκτησία, για την δημοκρατία. Η χώρα δεν προχώρησε στην αστικοποίησή της, τα δίκτυα εξάρτησης των αδύναμων αγροτών ενισχύθηκαν, δεν ιδρύθηκαν βιομηχανίες και πάντοτε οι κυβερνήσεις έπαιζαν με  την τεράστια επιθυμία του καταπιεσμένου Έλληνα να  απελευθερωθεί, δια μέσου της ιδιοκτησίας. 

Και τώρα; Τώρα που μετά τη φαντασίωση του τεράστιου πλούτου, έρχεται η απαξίωση της περιουσίας; Τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας ισοπεδώνει με φόρους και πλειστηριασμούς, όποιο «κεραμίδι» βρεθεί μπροστά του, τι γίνεται; Μα όλοι συναινέσαμε σ΄αυτό. Από τη μία συμμετείχαμε στην τεράστια φούσκα των ακινήτων κι από την άλλη, ξελογιαστήκαμε από τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για  απαλλαγή από κάθε υποχρέωση. 

Και το κακό είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει καθόλου τι κάνουν οι άλλοι. Δεν θέλουμε καν να μάθουμε ότι ο ΕΝΦΙΑ υπάρχει στις περισσότερες χώρες του κόσμου εδώ και δεκαετίες, ότι οι  αντικειμενικές αξίες ταυτίζονται με τις εμπορικές, ότι δεν νομιμοποιούν ούτε χτίζουν αυθαίρετα, ότι στο Βερολίνο μόνο στο 30% του πληθυσμού υπάρχει ιδιοκατοίκηση και ότι οι αξίες των ακινήτων συνδέονται πάντα με μια σχετική παραγωγικότητα, έστω και χρηματιστηριακού χρήματος. Δεν μας απασχόλησε ποτέ  ότι η Αθήνα δεν μπορεί να έχει τιμές ακινήτων Παρισιού και  Λονδίνου;

Ήρθε λοιπόν, η ώρα να αισθανθούμε για άλλη μια φορά  προδομένοι από τον φορομπήχτη μνημονιακό Τσίπρα. Αυτόν που  θέλει να εφαρμόσει τις  νεοφιλελεύθερες πολιτικές του και να μας πάρει την πρώτη κατοικία - από πότε ήταν δικιά μας, ως υποθηκευμένη, δεν έχω αντιληφθεί. Έφτασε η στιγμή να  καταλάβουμε πώς γίνεται να ξυπνάς ένα πρωί και να μην αισθάνεσαι «πλούσιος» και «βασιλιάς» επειδή αυτό το κουτοπόνηρο κράτος σε πότισε με την ψευδαίσθηση ότι είσαι  εκατομμυριούχος χωρίς υποχρεώσεις και ανταλλάγματα.

Άντε να δούμε, μπορεί αυτή τη φορά να πάρουμε επιτέλους χαμπάρι ότι ο πλούτος είναι αλλού και όχι μόνο στην ιδιοκτησία. Βρίσκεται στα πραγματικά δωρεάν σχολεία - χωρίς φροντιστήρια, στα οργανωμένα πανεπιστήμια, στις σωστές υποδομές, στο καθαρό περιβάλλον και στο περίφημο κράτος πρόνοιας που τόσο πολύ αγαπάμε αλλά ποτέ δεν στηρίζουμε. 

Αν όλα αυτά ήταν οι πραγματικές μας επιθυμίες, ίσως κανένας  Τσίπρας  δεν θα μπορούσε να μας κοροϊδέψει ποτέ, παίζοντας με τα ταπεινά μας ένστικτα. Και κυρίως, αν είχαμε επίγνωση του  προβλήματος, δεν θα αφήναμε αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη, να καταστρέφονται για χάρη των άλλων, των πολύτιμων «τροφίμων» του πελατειακού κράτους. 

Ανδρέας Ζαμπούκας 

www.protagon.com