Η
Μπιγιονσέ σε show, σε στάση αντίστοιχη της ιδέας Μάρδα.
Και εγώ είμαι
η Ρέα
Μπαίνεις σε μια ταβέρνα την ώρα που είναι άδεια. Έχεις να
επιλέξεις ελεύθερα απ' όλα τα τραπέζια σε ποιο θα καθίσεις. Είναι σίγουρο ότι θ'
αλλάξεις 3-4 θέσεις. Και σ' αυτή, που εν τέλει θα βολευτείς, θα διατηρείς την
αμφιβολία ότι δεν επέλεξες την καταλληλότερη. Ταβέρνα η χώρα μας. «Μεσ' στην
υπόγεια την ταβέρνα μεσ' σε καπνούς και σε βρισιές». Διαχρονικά. Δεν μας φτάνουν
τα εκατοντάδες της νησιά. Νησιά με τουριστικές υποδομές. Όχι! Θα αναγεννήσουμε
ένα. Αιγιλεία. Ως νησί τεχνών και φιλοσοφίας, να παίξει ρόλο σύγχρονου
παγκόσμιου πολιτιστικού κέντρου. Όλους αυτούς τους τίτλους θα τους απονείμουμε
εμείς στους εαυτούς μας. Με τη μία. Όπως οι Έλληνες ξενοδόχοι τραβάνε κάτι
πεντάστερα στους εαυτούς τους. Από λεφτά; Υπάρχουν. Τι είναι ν' αναστήσεις ένα
νησάκι; Αν είναι να υποδεχτείς τα θερινά του Νταβός! Στο ζήτησε κανείς; Θα με
ρωτήσεις. Άκουσες στα διεθνή ότι οι των χειμερινών Νταβός κόπτονται πού θα
ξεκαλοκαιριάζουν; Όχι! Αλλά τι σημασία έχει; Ρίχνε ιδέες στην ανθρωπότητα. Από
ιδέες! Να φάνε και οι διεθνείς κότες!
Θέλω να μείνει μεταξύ μας αυτό που θα
σας πω. Δεν πάμε καλά. Εγκεφαλικά εννοώ. Έρχομαι στη θέση των ξένων. Διαβάζω το
μυαλό τους. «Πες μου τι πίνεις και δεν μας δίνεις». Μπάφος ο ελληνικός, ο
κυβερνητικός. Κι είναι μην αμοληθεί το μυαλό του ανθρώπου στα λιβάδια του
παραλόγου! Βγήκε ο Μάρδας, πρώην Υπουργός Οικονομικών (διαχειρίστηκε την
οικονομική μας μοίρα) και περπάτησε την ιδέα παραπέρα. Κατασκεύασε και σκηνή.
Ανέβασε και την Μπιγιονσέ. Και τη Σίρλεϊ Μπάσι (έτσι την είπε). Λίγο βέβαια με
στεναχώρησε. Θα ήθελα και Βασίλη Καρρά με το άσμα «Χρέωσέ το σε μένα».
Εξυπακούεται ότι οι μεγάλες διεθνείς
καλλιτέχνιδες θα συμμετάσχουν δωρεάν. Καθώς εδώ γεννήθηκε φιλοσοφία και Σωκράτης
και Πλάτωνας και «δώσαμε τα φώτα στην ανθρωπότητα» και σουβλάκι τζατζίκι
μουσάκας, ΟΠΑ! Έβαλε και θόλο ο Μάρδας πάνω από τη σκηνή! Άκουσε τον σε
παρακαλώ. Θολούρα που την έχει στο μυαλό! Και μια ταμπέλα να! Να αναβοσβήνει,
λέει, «Καλωσορίσατε στην Ελλάδα». Και πήρε μια χαρά με την ιδέα του! Και μεις
μια τρομάρα. Πάλι καλά που στη σκηνοθετική του άποψη δεν μας ανέβασε και όλους
εμάς να χορεύουμε συρτάκι γύρω από την Μπιγιονσέ και την Μπάσι. Και μετά να το
γυρνάμε στο μοντέρνο με την Μαρία Ιωαννίδου και τον Βαγγέλη Σειλινό (θα τον
αναστήσουμε για την εκδήλωση) ώστε να δείξουμε ότι είμαστε κοντά και στους
μοντέρνους.
Θεέ μου! Ζούμε ανάμεσά τους ή ζούνε ανάμεσά μας; Πόσο πιο χαμηλά;
Πού έχουμε παραδώσει τις τύχες μας και παρατηρούμε με τόση στωικότητα; Γιατί δεν
δείξαμε ποτέ την αντίστοιχη υπομονή και στωικότητα για το καλό του τόπου; Δώσε
μου σε ικετεύω ένα σινιάλο ότι έχεις τρομάξει και συ όσο και εγώ. Δώσε μου ένα
σινιάλο ότι καταλαβαίνεις ότι αυτό που ζούμε οδηγεί στο χάος. Δώσε μου ένα
σινιάλο ότι καταλαβαίνεις πια, ότι βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας.
Ξέρεις πώς νιώθω; Σαν να μπαίνω σ΄ ένα τρελοκομείο. Είμαι ο Μέγας Ναπολέων, μου
λέει ο ένας. Είναι η Μαρία Αντουαννέτα μου λέει, μία. Είμαι ο Θεός, μου λέει
κάποιος άλλος. Είμαι η Κλεοπάτρα της Αιγύπτου, προσθέτει μια άλλη. Είμαι
αυτοπροσώπως η Παναγία. Και εγώ λέω ότι είμαι η Ρέα. Και γελάνε όλοι μαζί με
μένα. Και λένε: «Η κακομοίρα δεν στέκει στα καλά της. Λέει ότι είναι η Ρέα». Σε
ικετεύω δώσε μου ένα σινιάλο! Αναγνώστη, αναγνώστρια. Είμαι η Ρέα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου