Γράφει ο Κίτσος ο Αθαμάνας
«Το φως! Έγινε σήμερα τόσο φως που οι τυφλοί καθισμένοι στις πέτρες τ’ ακούν σαν κελάηδημα»
- 23 Αυγούστου, ημέρα Κυριακή. Άρχισαν οι προκαταρκτικές εργασίες για την αναστήλωση του γεφυριού της Πλάκας. Δηλώσεις, χαρές και πανηγύρια. Μπήκαν τα μηχανήματα στο ποτάμι.
- Πρωτόφαντα μηχανήματα. Ξέρετε από αυτά τα επιτεύγματα της σύγχρονης μηχανικής με τιτάνεια δύναμη, σχεδόν αυτόματη λειτουργία, όμως ψυχρή, χωρίς συναίσθημα, χωρίς καημό και μακριά από το μεράκι του πρωτομάστορα Μπέκα.
- (Πέτρες από το γεφύρι μαζεμένες για την αναστήλωσή του)
- Εκεί δίπλα στο χωράφι συγκεντρώθηκαν πέτρες του γεφυριού, όσες σώθηκαν από την κατεβασιά. Θα τις χρησιμοποιήσουν και πάλι στην αναστήλωση του ...
Για εμάς, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε εκεί, στο ποτάμι, που παίξαμε και μπλατσιαρίσαμε στα βάθρα της γέφυρας και νιώσαμε πάνω στο γεφύρι «κυρίαρχοι και κατακτητές», που ρακομανήσαμε με το σωροβώλιασμά του, με το μαντάτο νιώσαμε ένα ρίγος «αιχμάλωτο» του γεφυριού.
«Αιχμάλωτοι», λοιπόν, και εμείς της καταγωγής μας, του τόπου και των προγόνων μας.
Θα πει κάποιος: «Έλα μωρέ, πέτρες είναι. Τι συναίσθημα να σού δώσουν. Πέτρες εδώ, πέτρες εκεί…».
Μπορεί να είναι κι έτσι.
Ο κόσμος, όμως, δεν γράφεται μόνον με ύλη.
“Καὶ φοβᾶμαι ἀκόμη τῶν χεριῶν μου τὸ ἄγγιγμα στὶς πέτρες τοῦτες μὴν ἐπιτείνει τὴ φθορά, μὴν ἐπισπεύδει τῶν ἐρειπίων τὴν ἐρείπωση” .
Τα μνημεία είναι δημιουργήματα μιας συγκεκριμένης κοινωνίας σε μια ορισμένη εποχή εκφράζουν τις αξίες, τις αντιλήψεις, τα ιδεώδη και την αισθητική της.
Δηλαδή με αυτά καταλαβαίνουμε την κοινωνία που τα δημιούργησε και τον πολιτισμό της.
Απλά ή επιβλητικά, ταπεινά ή μεγαλοπρεπή, ακέραια ή σπαράγματα, στέκουν σιωπηλά και μας υπενθυμίζουν ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Υποβάλλουν συναισθήματα, προκαλούν συνειρμούς, προβληματίζουν και διδάσκουν όποιον μπορεί να καταλάβει καλύτερα τη «γλώσσα» τους.
Όχι, δεν πρέπει να μείνουν εκεί σωροβολιασμένες…
(Κυβερνητικό κλιμάκιο μετέβη επί τόπου…)
Από το σημείο αυτό μέχρι την ως τώρα πολιτική, συμπεριφορά και την εν γένει πρακτική μάλλον πολλά μπορούμε να πούμε. Πολλά και, δυστυχώς, όχι και τόσο ευχάριστα. Από τότε που στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας το Πολυτεχνείο παρουσίασε την προμελέτη κατασκευής της γέφυρας έγιναν πολλά. Πολλά και σημαδιακά θα έλεγα, που δείχνουν την αντιμετώπιση της ελληνικής ιστορίας, του τζουμερκιώτικου συναισθήματος και φιλότιμου, της παγερής αλλά και έντεχνης αδιαφορίας της Πολιτείας, (σχέδια για σωματεία – φορείς υλοποίησης του έργου να παραδίδονται κρυφά από τον αρμόδιο υπουργό, μακριά από την «ομήγυρη», μακριά από τους παρευρισκομένους…).
(Ο αρμόδιος υπουργός ενημερώνεται για τα αίτια της κατάρρευσης του γεφυριού …)
Δεν κατάλαβαν:
Μόνο δυὸ μάτια στὰ σκοτάδια φέγγουνε.
Ὅλα κοιμοῦνται, χάνονται, ὅλα σβοῦνε,
μόνο δυὸ μάτια μὲ κοιτάζουν ἄγρυπνα,
δὲν κλείνουνε· ποτὲ δὲ θὰ κλειστοῦνε. (Κ. Παλαμάς)
Ὅλα κοιμοῦνται, χάνονται, ὅλα σβοῦνε,
μόνο δυὸ μάτια μὲ κοιτάζουν ἄγρυπνα,
δὲν κλείνουνε· ποτὲ δὲ θὰ κλειστοῦνε. (Κ. Παλαμάς)
Κι αν το κατάλαβαν -να περάσουμε τον καιρό μας- ούτως ή άλλως περαστικοί είμαστε, να ξεφύγουμε, να τη σκαπουλάρουμε, να σκαπετίσουμε που θα έλεγαν στα Τζουμέρκα. Θα κάνουμε, θα ορίσουμε, θα πούμε, θα…
«Σύγνεφο οι ακρίδες στα σπαρτά και ροκανάν τον κάμπο» (Γ. Ρίτσος)
Λάθος! Θα τους παρασύρει η κατεβασιά του Αράχθου! Θα τους αλπουτ’νάξει και θα τους στουμπίσει στα στρογγλίθια του, ο Άραχθος χωρίς αναπαμό και χωρίς έλεος. Κι αν θεωρούν πως είναι ακόμα καιρός -μπορούν- να σταβλίζουν περισσότερους – πάμπολλους στο γουρνοστάσιον της σύγχρονης Κίρκης μπουκώνοντας με βαλανίδια και στουμπώνοντας τους Τζουμερκιώτες με χυλόπιτες της ψευτιάς, δίχως αναπαμό, ας γνωρίζουν ότι τα Προσωπεία, οι μάσκες της αυταπάτης πέφτουν ένα ένα.
«Μ’ όση τέχνη κι αν υφάνεις στο σκοτάδι το βαθύ, δεν είναι κακό που θα κάνεις και δεν θα φανερωθεί».
Ας το καταλάβουμε καλά. Όλοι μας. Άρχοντες και αρχόμενοι.
Ό,τι δημιούργησαν οι πρόγονοί μας με κόπο, πόνο, αίμα και θυσίες όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να γίνουν θυσία στον βωμό της αλλοπρόσαλλης «ουδετερότητας» και αδιαφορίας για τον εθνικό μας πλούτο.
Και εθνικός πλούτος είναι οι άνθρωποι, τα μνημεία της ιστορίας μας, η πολιτιστική μας κληρονομιά και η εθνική μας συνείδηση.
Θα το κατανοήσουμε κάποτε; ….
Έστω και τώρα, μετά το σωροβόλιασμα του γεφυριού.
Πάντως, ας γνωρίζουν οι πάντες -αρμόδιοι και μη- τα κάτωθι:
Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΝΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ…
«Όταν σωριάζεται ένας γίγαντας, όταν κείται πια νεκρός, τότε αποκαλύπτεται το μέγεθός του! Αιωνία η μνήμη του…
Και τα ανθρωπάκια -αναστηλωμένοι του κόμματος αρμόδιοι- πασχίζουν για τον πλούσιο κατά τ’ άλλα νεκρόδειπνο. Στιγμιαία η μνήμη τους.»
Ωστόσο, ο νέος υπουργός Πολιτισμού έλαβε το γράμμα – αγωνίας για την αναστήλωση του γεφυριού από τον κ. Δήμαρχο Βορείων Τζουμέρκων. Ας ελπίσουμε ότι «η επιστολή εστάλη εις ευήκοα ώτα», γιατί ως τώρα «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου