Την περασμένη Δευτέρα βρέθηκα στο κοινό της εκπομπής
«στον ενικό» του Νίκου Χατζηνικολάου και έθεσα μια ερώτηση στον Αλέξη Τσίπρα, η
οποία δεν απαντήθηκε (η εκπομπή εδώ, η ερώτηση στο Α' μέρος μετά το 52′).
Οι αντιδράσεις των επομένων ημερών αποκάλυψαν μια
άγνοια, πάνω στην οποία ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι βασίζει την λαϊκίστικη
προπαγάνδα του: η κοινή γνώμη δείχνει να πιστεύει ότι οι σημερινοί συνταξιούχοι
έχουν πληρώσει με τις εισφορές τους τις συντάξεις τους (παράδειγμα εδώ), ενώ
αυτό είναι χαρακτηριστικό του κεφαλαιοποιητικού συστήματος, το οποίο όμως ο κ.
Τσίπρας χαρακτήρισε «νεοφιλελεύθερο» και απέρριψε μετά βδελυγμίας. Αυτό που στην
πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι οι τότε εργαζόμενοι πλήρωναν με τις εισφορές
τους τις συντάξεις των τότε συνταξιούχων, παίρνοντας απλά την υπόσχεση ότι όταν
έρθει η ώρα της δικής τους σύνταξης, θα υπάρχουν επαρκείς άλλοι εργαζόμενοι, να
πληρώνουν με τις δικές τους εισφορές τις συντάξεις τους. Η Αριστερά ανέκαθεν
(και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) υποστήριζε αυτό, το λεγόμενο αναδιανεμητικό
σύστημα, διότι θεωρούσε ότι αυτό βασίζεται στην «αλληλεγγύη των
γενεών».
Όπως συνήθως συμβαίνει, η Αριστερά είναι καλή στα
συνθήματα, αλλά τα κάνει θάλασσα στην επίλυση προβλημάτων. Έτσι, σήμερα που δεν
υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι να πληρώνουν εισφορές, πρέπει να περικοπούν οι
συντάξεις. Και παρά τις περικοπές, το έλλειμμα μεταξύ καταβαλλομένων εισφορών
και συντάξεων καλύπτεται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, δηλαδή από το
φορολογούμενο με τεράστια ποσά (πέρυσι 18δις). Πού κατέληξε λοιπόν η περίφημη
«αλληλεγγύη των γενεών» της Αριστεράς; Μικροί μισθοί, μεγάλες ασφαλιστικές
εισφορές, μικρές συντάξεις και επιπρόσθετη επιδότηση από τη
φορολογία.
Πώς θα μπορούσε να λυθεί το πρόβλημα; Η πιο καθαρή λύση
είναι ένας συνδυασμός των δύο συστημάτων: Το κράτος να διαθέτει αυτά τα 18 δις
ισομερώς σε όλους τους πολίτες άνω των 65 (αυτό καταλήγει σε Εθνική Σύνταξη €600
ευρώ σε όλους, χωρίς εισφορές, δουλέψεις-δεν δουλέψεις). Από εκεί και πέρα, ο
καθένας να έχει έναν προσωπικό συνταξιοδοτικό λογαριασμό, στον οποίο να
καταλήγουν όλες οι εισφορές που καταβάλλει κατά τη διάρκεια της εργασιακής του
ζωής, και οι οποίες θα μετατραπούν σε εφάπαξ ή σύνταξη όποτε το θελήσει (περίπου
όπως γίνεται σήμερα με τα ιδιωτικά συνταξιοδοτικά συστήματα). Ένα τέτοιο σύστημα
θα κατέληγε σε μεγαλύτερες συντάξεις για το 95% των
συνταξιούχων.
Γιατί λοιπόν απέρριψε ο Αλέξης ένα τέτοιο σύστημα;
Αφενός γιατί δεν το καταλαβαίνει. Αφετέρου γιατί πλήττει τους κερδισμένους του
σημερινού συστήματος, τους συνταξιούχους των πρώην ΔΕΚΟ, οι οποίοι έχουν
εξασφαλίσει παράλογα και μη διατηρήσιμα προνόμια, και των οποίων οι
συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν προσχωρήσει στο ΣΥΡΙΖΑ και προσδοκούν μέσω αυτού
τη διατήρηση των μη βιώσιμων προνομίων τους εις βάρος της υπόλοιπης
κοινωνίας.
Εγώ λοιπόν έκανα μια ερώτηση για ένα περίπλοκο πρόβλημα
που πρέπει να λυθεί γρήγορα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς ιδεοληψίες και
συνθηματολογία. Και ο Αλέξης δεν απάντησε, διότι ο σκοπός του δεν είναι να
λυθούν τα προβλήματα, αλλά να κυβερνήσει το κόμμα του πάση θυσία. Και για να
γίνει αυτό, δεν πρέπει να θίξουμε κανέναν.
Κάπως έτσι καταστραφήκαμε.
Κωστής Λυμπουρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου