Η Αλέκα Παπαρήγα και το κόμμα της, το ΚΚΕ, επιβεβαιώνουν τη ρήση: Πολύ σκληροί για να πεθάνουν. Οι χθεσινές εικόνες στο υπουργείο Εργασίας και τη ΓΑΔΑ καθώς και τα μπλόκα του Μπούτα στη Θεσσαλία δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του Περισσού να ηγηθεί αυτό, αντί του ΣΥΡΙΖΑ, της κινηματικής αντιπολίτευσης. Εικόνες που θα δούμε και στο μέλλον. Περισσότερες και με μεγαλύτερη ένταση τόσο στις συγκρούσεις με την αστυνομία όσο και στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση.

Η στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ρεαλισμό αφήνει πεδίο ελεύθερο στο ΚΚΕ, για να εμφανιστεί αυτό ως η καθαρή αντιμνημονιακή δύναμη της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Η κυβερνητική «ωρίμαση» της Κουμουνδούρου είναι φυσιολογικό να ευνοεί τη ρητορική του ΚΚΕ περί ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ στο "σύστημα" και ένταξής του στο στρατόπεδο των «μνημόνων».
Η επίσκεψη του Τσίπρα στις ΗΠΑ, οι συζητήσεις με το ΔΝΤ, το φλερτ με τους Δημοκρατικούς του Ομπάμα, η συνάντησή του με τον Σόιμπλε, η δήλωση πίστης στο ευρώ και η αλλαγή θέσης όσον αφορά την καταγγελία του μνημονίου και τη μονομερή διαγραφή του χρέους, ήταν βούτυρο στο ψωμί της Παπαρήγα, αφού της παρείχε το προπαγανδιστικό υλικό για να κατηγορήσει την αξιωματική αντιπολίτευση ότι «τα έκανε πλακάκια με τον ταξικό εχθρό».
Μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αλίευε ψήφους και από τους σκληρούς αντιμνημονιακούς και από τους ευρωσκεπτικιστές και από τους αντιϊμπεριαλιστές, ενώ στις εκλογές του Ιουνίου κέρδισε πολλές ψήφους κομμουνιστών με το ενωτικό σύνθημα «κυβέρνηση συνεργασίας της αριστεράς». Εφεξής το ΚΚΕ θα επιχειρήσει να εμφανιστεί, και θα έχει δίκαιο, ότι είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα της αριστεράς που παραμένει πιστό στις παραδόσεις του πούρου κομμουνισμού. Είναι ενάντια στους (φονιάδες των λαών) Αμερικάνους, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ, την κατάργηση των μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Ο Περισσός θα διεκδικήσει να είναι ο μοναδικός φερέγγυος εκφραστής αυτών των συνθημάτων, και κατ' επέκτασιν το μόνο «καθαρό» κόμμα, που δικαιούται να λάβει τις ψήφους όσων ενστερνίζονται αυτές τις θέσεις. Και πιθανότατα, σε μεγάλο βαθμό, θα τα καταφέρει, στερώντας έτσι κρίσιμες ψήφους και δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθειά του να αναδειχθεί στις επόμενες εκλογές κυβέρνηση.
Η εξ αριστερών, κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ για «συμβιβασμό», ο αντισυστημικός λαϊκισμός στην καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, και ταυτόχρονα η υποδαύλιση, με αδιάλλακτες θέσεις, του κοινωνικού πολέμου, δίνει τη δυνατότητα στο κόμμα της κυρίας Παπαρήγα να επιστρέψει δυναμικά στο πολιτικό παιχνίδι. Αυτό, εκτός των άλλων, θα οξύνει και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι κομμουνιστογενείς συνιστώσες του, με πρώτη και καλύτερη το «Αριστερό Ρεύμα», θα προσπαθήσουν να ανακόψουν τη στροφή Τσίπρα προς τον «ρεαλισμό της διακυβέρνησης» για να αποκρούσουν την επίθεση του Περισσού.
Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα, ο Λαφαζάνης, ο Ρινάλντι, ο Νταβανέλλος και αρκετά άλλα κεντρικά στελέχη, περισσότερο ενδιαφέρονται για την καθαρότητα του μετώπου απέναντι στο ΚΚΕ ή ακόμη και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά για τη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι διαφορετικές οι προτεραιότητες που έχουν. Ανάλωσαν τη ζωή τους και την πολιτική τους δράση στο μικρόκοσμο της Αριστεράς και τους είναι δύσκολο να συνηθίσουν τη μεγάλη εικόνα της διακυβέρνησης της χώρας. Ίσως και να μη θέλουν ή να μην μπορούν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη.
Εκ παραλλήλου, μια τέτοια εξέλιξη αντικειμενικά βοηθά και την τρικομματική κυβέρνηση. Η ενίσχυση του ΚΚΕ και η εσωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ ευνοεί τον Σαμαρά για δύο λόγους. Πρώτον, το ΚΚΕ είναι «νομοταγές κόμμα», υπό την έννοια ότι έχει ανοιχτό μέτωπο με τον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο, άρα η κοινωνική ένταση μπορεί να κινηθεί εντός των ορίων του συστήματος. Και δεύτερον, αν η εικαζόμενη εσωστρέφεια του ΣΥΡΙΖΑ τον οδηγήσει σε «ανώριμες» κυβερνητικές θέσεις και συμπεριφορές θα είναι πιο εύκολο να συκοφαντηθεί, με συνέπεια να παγώσει τον κεντροαριστερό κόσμο και τους «νοικοκυραίους» στους οποίους αναφέρθηκε προσφάτως και ο Αλ. Τσίπρας, και οι οποίοι αποτελούν κρίσιμη μάζα για να γίνει κάποιος κυβέρνηση.
Εν κατακλείδι, το επόμενο διάστημα η πολιτική μάχη από δικομματική θα γίνει τρικομματική. Μια τέτοια εξέλιξη ευνοεί και την κυβέρνηση και είναι λογικό να την «πριμοδοτήσει» πολώνοντας το παιχνίδι με το ΚΚΕ. Δεν θα ήταν λάθος να εκτιμήσουμε πως Σαμαράς και Παπαρήγα θα επιχειρήσουν, συνειδητά, να κάνουν .σάντουιτς τον Τσίπρα. Από κάτι τέτοιο ευνοούνται και οι δύο. Είναι η ώρα των σκληρών παιχτών και των μηχανισμών τους. Και δεν ξέρω πόσο προπονημένη, για να τους κερδίσει, είναι η περί τον Αλέξη Τσίπρα πρωτόβγαλτη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.