Απάντηση στον λαϊκισμό ο ριζοσπαστικός ρεαλισμός.

Τίποτα δεν μπορεί να γίνει με μια κοινωνία εξαθλιωμένη, μια κοινωνία τυφλωμένη από οργή και μίσος.

Τo εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου σάρωσε τη μεταπολιτευτική παρακαταθήκη πάνω στην οποία η ελληνική κοινωνία επένδυσε προσδοκίες και ελπίδες. Το βάθος της κρίσης είναι σήμερα τέτοιο που καθιστά την εδώ και μία δεκαετία οξύτατη κρίση της αξιοπιστίας της πολιτικής και των κομμάτων εκρηκτική, επηρεάζοντας υπαρξιακά πλέον το ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Υπαρξιακή όμως είναι σήμερα και η μάχη που δίνει η χώρα παλεύοντας με άδηλο προσανατολισμό σε ένα συντηρητικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, που παρά τη βελτίωση των συσχετισμών, παραμένει εχθρικό και απρόθυμο για τις μεγάλες υπερβάσεις, που απαιτούνται.

Με αυτά τα δεδομένα, η χώρα έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη τη στάση ευθύνης της Κεντροαριστεράς, την κυβερνητική της πρόταση, τον πολιτικό και στρατηγικό της σχεδιασμό για την ασφαλή υπέρβαση της κρίσης εντός του ευρωπαϊκού μας κεκτημένου.

Η περιπέτεια της υπαγωγής της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης και η υπογραφή των μνημονίων έχει μετατοπίσει τους ιδεολογικούς και πολιτικούς διαχωρισμούς από το δίπολο Αριστερά-Δεξιά ή πρόοδος-συντήρηση στο μανιχαϊστικό και κατά την άποψή μου προδήλως αποπροσανατολιστικό μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Η καθαρή σκέψη δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ένα σαφές συμπέρασμα: Οι συντηρητικές και ακραία φιλελεύθερες πολιτικές που υπερίσχυσαν στην Ευρώπη συνοψίζουν το αποτύπωμά τους στα μνημόνια, με τα μέτρα που σαρώνουν τον ευρωπαϊκό Νότο. Την ίδια στιγμή, η απουσία μεταρρυθμιστικών τομών και μετασχηματισμών που θα έπρεπε από χρόνια να έχουν υλοποιηθεί στη χώρα μας, αποτελώντας την αφετηρία ενός νέου αναπτυξιακού σχεδιασμού καθώς επίσης και το τέλος του σαθρού πελατειακού και κρατικίστικου μοντέλου λειτουργίας και ανάπτυξης συνέβαλε στη δική μας υστέρηση και αποτυχία. Συγκεκριμένα, συνιστά τη μεγάλη μαύρη τρύπα στη διακυβέρνηση της χώρας από τη δημοκρατική παράταξη που δεν κατάφερε μετά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να προχωρήσει δέσμη κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, πάνω στις οποίες βασίζεται σήμερα η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.

Αναφέρομαι σε ένα μικρό, ευέλικτο και επιτελικό κράτος με δείκτες αποδοτικότητας και επιβράβευση της παραγωγικότητας. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με αυτοτέλεια, επαρκή χρηματοδότηση, που προάγει την ακαδημαϊκή ανταγωνιστικότητα. Σε ένα εθνικό σύστημα υγείας με αυστηρό δημοσιονομικό έλεγχο. Eνα προνοιακό σύστημα με αυστηρά κοινωνικά κριτήρια καθώς επίσης και μια αγορά που λειτουργεί χωρίς αγκυλώσεις. Η υλοποίηση αυτών των στόχων προϋποθέτει καταρχήν ένα συγκροτημένο διαπραγματευτικό μέτωπο που εγγυάται την ασφαλή παραμονή της χώρας στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη. Είναι όμως εξίσου σημαντικό ότι τίποτα δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με μια κοινωνία εξαθλιωμένη, μια κοινωνία τυφλωμένη από οργή και μίσος. Οι αντοχές της κοινωνίας είναι η ασφαλιστική δικλίδα της προσπάθειας. Oταν αυτές εξαντλούνται ο κίνδυνος είναι μεγάλος.

Oσο προφανή όμως είναι τα παραπάνω για μια υπεύθυνη μεταρρυθμιστική Κεντροαριστερά που είναι έτοιμη να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες άλλο τόσο προφανές θα έπρεπε να είναι ότι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός το κλείσιμο του ματιού που τόσο ανακουφίζει απελπισμένους και δοκιμαζόμενους πολίτες είναι όχι μόνο κατώτερα των περιπτώσεων αλλά αποτελούν μία επικίνδυνα συντηρητική συνταγή με την κλασική έννοια του όρου.

Η συλλογική ανόρθωση που έχει ανάγκη η χώρα απαιτεί έναν ριζοσπαστικό ρεαλισμό που θα καταστήσει τη χώρα σοβαρό διαπραγματευτή και όχι γραφικό παρία.

Το ΠΑΣΟΚ έδωσε μόνο του πολλές μάχες και είναι βέβαιο ότι δεν τις κέρδισε. Κατάφερε παρ' όλα αυτά να κρατήσει τη χώρα όρθια αποτρέποντας το χειρότερο. Σήμερα μετά την ήττα και στον δρόμο για την ανασύνταξή μας ,οφείλουμε να αγωνιστούμε μαζί και με άλλες δυνάμεις που ανήκουν στο χώρο της υπεύθυνης Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, να εκφράσουμε την αγωνία των πολιτών αλλά και να δώσουμε περιεχόμενο στην απαίτησή τους για την κεντροαριστερή αλλαγή πορείας που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.

Γράφει η ΜΙΛΕΝΑ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ

www.ethnos.gr