Όταν δεν εκτιμούν αυτό που δίνεις, μάθε να φεύγεις

Κάποιες φορές οι άνθρωποι δεν χρειάζονται τις συμβουλές σου. Χρειάζονται την κατανόησή σου. Χρειάζονται απλά να τους ακούσεις. Να μην βιαστείς να κρίνεις και να αποφανθείς υπέρ κάποιου πορίσματος εξαιτίας μιας δικής σου εμπειρίας.

Η ενσυναίσθηση αποτελεί σημαντική ένδειξη υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης. Δεν σημαίνει ταύτιση, αν και πολλοί έχουν παρεξηγήσει τις δύο αυτές έννοιες. Η διαφορά τους είναι πως η ενσυναίσθηση σε αντίθεση με την ταύτιση, αφήνει απ’ έξω την προσωπική συναισθηματική φόρτιση του αποδέκτη εξαιτίας ενός παρόμοιου βιώματος.

Κατανοείς και συναισθάνεσαι την θέση του άλλου διατηρώντας την προσωπικότητά σου. Είναι σημαντικό να κατανοήσεις την διαφορά, μιας και η προσωπική σου συναισθηματική φόρτιση σε συνδυασμό με την έλλειψη αυθεντικότητας πάνω σε ένα ζήτημα, μπορεί να βγάλει συμπεράσματα που είναι ανυπόστατα απέναντι στο πρόσωπο που θα σου μοιραστεί τους προβληματισμούς του.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να λειτουργούν με ενσυναίσθηση, ωστόσο οι κοινωνικές καταστάσεις, η κουλτούρα, οι προσωπικές απογοητεύσεις, τα αρνητικά συναισθήματα, η πίεση της επιβίωσης, η έλλειψη μοναχικότητας και η ασθένεια της μοναξιάς, οδηγούν τον άνθρωπο στο να χτίζει τοίχους εναντίον της ίδιας του της ψυχής. Χωρίς ενσυναίσθηση βιώνουμε τον κόσμο εγωκεντρικά και μικροαστικά. Οι κοινωνίες παραπαίουν ηθικά με τον αφανισμό της.

Θα έλεγε λοιπόν κανείς πως η ενσυναίσθηση είναι μια υπερδύναμη στα χέρια ενός ατόμου. Οι ενσυναισθητικοί άνθρωποι είναι οι πνευματικοί θεραπευτές αυτού του κόσμου. Οι αισθήσεις τους έχουν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται όλες τις διαφορετικές ενέργειες. Μπορούν να αντιληφθούν από που πηγάζει ο πόνος του άλλου. Αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύονται να θυμώσουν. Κατανοούν.

Αυτό το υπέροχο δώρο κάνει πολλούς ανθρώπους να ανοίγονται απέναντι στα άτομα που λειτουργούν με ενσυναίσθηση. Οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια και εμπιστοσύνη δίπλα τους. Ωστόσο το να είσαι άνθρωπος με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι πάντα ευχάριστο. Βιώνεις τον πόνο, την αγωνία, το άγχος της εκάστοτε συνθήκης.

Πολλές φορές, μπορεί να νιώσεις εξουθενωμένος από όλες τις ενέργειες που απορροφάς. Πολλές φορές, η δοτικότητά σου γίνεται στόχος από ανθρώπους με ναρκισσιστικές διαταραχές και έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης.

Όπως και όλοι οι υπόλοιποι, θέλεις να νιώσεις πως σε αγαπούν και σε αποδέχονται γι’ αυτό που είσαι. Η γενναιοδωρία σου και η έλλειψη του εγώ σου, μπορούν να γίνουν υπέροχη τροφή από εκείνους που έχουν μάθει μόνο να παίρνουν. Ωστόσο αυτό μπορεί να συμβεί, μόνο αν το επιτρέψεις.

Μην ξεχνάς πως έχεις πάντα τον έλεγχο όσον αφορά τις διαπροσωπικές σου σχέσεις. Ακόμα και αν πρόκειται για μέλη της οικογένειας σου. Είσαι μια ανεξάρτητη οντότητα και μπορείς να βάλεις τα όρια σου όσο δύσκολο και αν σου φαίνεται κάποιες φορές. Θα χρειαστεί να περάσεις ένα διάστημα απομόνωσης μέχρι να βρεις την πνευματική σου οικογένεια.

Μην το φοβηθείς. Ακολούθησε τα αρχέγονα σου ένστικτα και την διαίσθηση σου για να μπορείς να έχεις την δύναμη να συμπεριφέρεσαι με ανιδιοτέλεια στους ανθρώπους που θα μπορέσουν να δουν πιο βαθιά από την επιφάνεια.

Η ανιδιοτέλεια και ο αλτρουισμός στον ιδανικό κόσμο δεν έχουν όρια. Σε αυτόν έχουν. Και αν κάπου μέσα σου συνεχίζεις ακόμα να πιστεύεις πως η αγάπη σου θα γίνει γιατρικό, συνέχισε να το πιστεύεις. Κάποιοι που θέλουν την βοήθεια σου, θα το εκτιμήσουν. Δεν μπορείς όμως να βοηθήσεις κανέναν που δεν θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του.

Εν κατακλείδι, Όταν δεν εκτιμούν την δοτικότητα σου, μάθε να φεύγεις.

enallaktikidrasi.com

https://xiromeropress.gr/

Το σκόρδο...

(Ο εν λόγω κύριος δεν πιάνει από μάτιασμα. Δεν του κάνει τίποτε το σκόρδο. «Είναι διαβασμένος από τον Πατριάρχη») 

Γράφει ο Χρήστος Α. Τούμπουρος 

-Α, πα, πα, πα. Τι σκέλσμα είναι αυτό που ‘χει το παιδί, δε μολογιέται. Θα σκάσ’. Μπα, το κακόμοιρο, τι έπαθε μ’ αυτόν τον μούκακα πουχ’ για μάνα και δεν μου είπε τίποτις. Και απευθυνόμενη στη μάνα μου με «στρατηγικό» ύφος τη διέταξε.

-Φέρε γρήγορα το παιδί να το περάσουμε κάτω απ’ τα κάρβουνα. Έχω αναμμένη γάστρα στο χαγιάτ’. Άιντε μην χασομεράς. Ας πρόσεχες και να έβαζες κανένα σκόρδο στο παιδί. Τώρα θέλ’ ζεμάτισμα στο κάρνο. 

Αυτά τα άκουσα μικρός από τη γιαγιά μου. Τα είχα πάθει, αλλά δεν τα θυμόμουν. Τώρα είχε σειρά ο μικρότερος ο αδελφός μου. Είχε κρυώσει ο καψερός και τον περίλαβε η γιαγιά. Μαρτύρια αληθινά…

Μού είχε κάνει μεγάλη εντύπωση,  όσα είπε για τα σκόρδα. Και τούτο γιατί θυμήθηκα που ο παππούς μια μέρα που παρακαλούσε η μητέρα μου μια χωριανή να καθίσει για φαγητό, αλλά αυτή δεν δεχόταν με τίποτε, κι όταν έφυγε είπε τα εξής: «Καλύτερα. Όσο αριεύουν τα σκόρδα, τόσο χοντραίνουν» και εννοούσε προφανώς ότι όσο λιγότεροι μένουν, τόσο καλύτερα περνούν. Θα φτάσει και θα περισσέψει το φαγητό. Και έτσι ταύτισα το σκόρδο κάτι σαν θαυματουργό που πολλαπλασιάζει το φαγητό  αλλά και το έχος κάθε νοικοκύρη, σύμφωνα με τις κουβέντες του παππού. 

Τώρα έμαθα ότι το σκόρδο έχει και θεραπευτικές ικανότητες. Το διαπίστωνα καθημερινά. «Αυτό το παιδί είναι θηρίο αληθινό. Ποιος ξέρει πόσα σκόρδα έφαγε». Το έλεγαν και το ξανάλεγαν για κάποιο ρωμαλέο και δυνατό παιδί. Για τα κορίτσια δεν πολυενδιαφέρονταν. Ήταν για το σπίτι, ήταν γραμμάτιο, και πάνω – κάτω, κάπως έτσι σκεφτόντουσαν: «Να το ξοφλήσουμε σύντομα». «Ψωμί και σκόρδο θα φάω και θα τα μαζέψω τα λεφτά για την προίκα της αδελφής μου». Ήταν ο όρκος τιμής για την αδελφή. Είχε τόσες θετικές, ευεργετικές θα λέγαμε ιδιότητες, ακόμη και θεραπευτικές. Το σκόρδο λοιπόν σήμαινε υγεία και αντρειοσύνη! 

Και να πούμε ακόμη πως από αρχαιοτάτων χρόνων το σκόρδο θεωρούνταν φυτό ερωτικό και αναζωογονητικό.  Από την εποχή του Ομήρου οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν σκόρδα. Ήταν το προσφάι τους. 

Για μια όμορφη κοπέλα «να μην πάρει από μάτι», «να μην ματιαστεί», έλεγαν «σκόρδο στον κόρφο της να διώξουμε το μάτ’(ι) κάθε διαολοσαϊτάν(η)». Επί απλής ευχής έλεγαν «σκόρδα στα μάτια σου» και το μάτιασμα έφευγε.  Πλεξούδες ολόκληρες σκόρδα έβαζαν στα χωράφια, στα καλά χωράφια, στα περκέτια για να μην ματιαστούν και καταστραφεί η σοδειά. Ήταν η περίφημη «σκορδοπλεξάνα». Στο καινούριο σπίτι με τα «καλωσορίσματα» κρέμαγαν στον καβαλάρ(η)  αρμάθες σκόρδα μαζί με τα δώρα που έφερνε κάθε χωριανός.

Στο σχολείο μού είχε πει μια φορά ο δάσκαλος, όταν μπέρδεψα την ιστορία και ανακάτεψα γεγονότα πως τα «έκαμες σκορδοποδολόγα». Προφανώς πως τα μπέρδεψα, όπως είναι πλεγμένα στην αρμαθιά τα σκόρδα. Παράλληλα με τα στεφάνια από λουλούδια που κρεμάγαμε στην πόρτα του σπιτιού την ημέρα της πρωτομαγιάς στο μεσημεριανό φαγητό κυριαρχούσε το σκόρδο για καθαρά προληπτικούς λόγους. Για εξουδετέρωση του κακού και αποτροπή «πάσης νόσου». Μας το έλεγε και το ξανάλεγε ο δάσκαλος. «Σκορδοκαΐλα μου, αν διαβάζετε. Ο τενεκές σας περιμένει». Δεν τον απασχολούσε-έτσι δήλωνε- η επαγγελματική μας αποκατάσταση. Εθνική γιορτή χωρίς σκορδαλιά, ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει. 

Μια λέξη με είχε προβληματίσει. Την είχε πει η γιαγιά μου, όταν προξένευε μια κοπελιά από διπλανό χωριό. «Ου, αυτή είναι σκορδόψ’τ(η). Διπλό προικιό θα χρειαστεί». Αργότερα έμαθα πως ο χαρακτηρισμός αυτός αφορά αυτή που έχει σκορδοκαΐλα , αυτή «σκορδοψήνεται», δηλαδή η φιλενάδα, η ερωμένη, η «λεγάμενη». Τέλος δεν θα ξεχάσω ποτέ τη νίλα που έπαθα και την καζούρα που «έφαγα» ως μαθητής. Η γιαγιά μου, μού είχε ράψει στο βρακί μου ένα σακουλάκι και μού έβαζε  μέσα σκόρδα. Μια μέρα έπεσα στο σχολείο ματζιάστηκαν τα σκόρδα και καταβρώμισε η αίθουσα. Όταν γύρισα το μεσημέρι στο σπίτι και κλαίγοντας εξιστόρησα το πάθημα η γιαγιά γνωμάτευσε. «Πω, πω. Φαίνεται πως υπάρχει μεγάλο μάτι. Θέλει διπλό σακούλι με σκόρδα». Ακόμα τρέχω… 

Χρήστος Α. Τούμπουρος 

Συνέντευξη του Σάββα Στρούμπου στην Κατερίνα Σχισμένου με αφορμή την παρουσίαση της τραγωδίας «Πέρσες» του Αισχύλου

Συνέντευξη του Σάββα Στρούμπου στην Κατερίνα Σχισμένου με αφορμή την παρουσίαση της αρχαίας τραγωδίας «Πέρσες» του Αισχύλου από την θεατρική ομάδα «Σημείο Μηδέν».

• Κύριε Στρούμπο καλωσορίσατε και πάλι στην Άρτα. Θα ήθελα να μου πείτε ποια η σχέση σας με την Άρτα και το μουσικοφιλολογικό σύλλογο «Ο Σκουφάς»;

Με τους ανθρώπους του “Σκουφά” γνωριζόμαστε από το 2020 όταν, μετά από πρόσκληση του συλλόγου, παρουσιάσαμε την “Αντιγόνη” και πάλι στον προαύλιο χώρο της Παρηγορήτισσας. Πρόκειται για ιδιαίτερα ευαίσθητους ανθρώπους, με ειλικρινή αγωνία και μεγάλο πάθος για την Τέχνη. Πιστεύω ότι η συνεισφορά τους στην πολιτιστική ζωή της Άρτας είναι σπουδαία. Η Έλλη Μάνθα, εμψυχώτρια και σκηνοθέτις του θεατρικού εργαστηρίου του “Σκουφά” παρακολούθησε το ετήσιο σεμινάριο που κάνουμε στο Θέατρο Άττις “Μέθοδος του Θ. Τερζόπουλου” το 2021. Μπορώ να πω ότι η δουλειά της με την ομάδα εμπνέεται και συνομιλεί με βασικές αρχές της δικής μας δουλειάς. Υπάρχει αυτό που θα λέγαμε μια “εκλεκτική συγγένεια” για την οποία είμαι ιδιαίτερα ευτυχής.

• Θα μας πείτε πώς δημιουργήθηκε η θεατρική ομάδα «Σημείο Μηδέν» και ποιοι οι σκοποί της;

Η Ομάδα Σημείο Μηδέν δημιουργήθηκε το 2008. Μετράμε ήδη 14 χρόνια, δουλεύοντας σε χαλεπούς και ταυτόχρονα, πολύ δημιουργικούς καιρούς. Η Σημείο Μηδέν βγαίνει από τη μήτρα του Θεάτρου Άττις. Με το Άττις και τον Τερζόπουλο συνεργάζομαι από το 2003. Οι ιδέες του Τερζόπουλου για την τέχνη του Θεάτρου, η βαθιά αφοσίωση και η δέσμευση που απαιτεί αυτός ο τρόπος, υπήρξαν για μένα μεγάλη πηγή έμπνευσης. Μέσα από αυτό το τοπίο, αφουγκραζόμενοι προσωπικές αγωνίες και ευαισθησίες, οι συνεργάτες μου κι εγώ διαμορφώσαμε το καλλιτεχνικό στίγμα της Ομάδας. Το εργαστηριακό πνεύμα είναι στο επίκεντρο της δουλειάς μας. Δεν ακολουθούμε την πεπατημένη μιας θεατρικής παραγωγής. Οι πρόβες μας διαρκούν 7-9 μήνες και απαιτούν μεγάλη δαπάνη ενέργειας σωματικής, ψυχικής και πνευματικής. Στην περίοδο αυτή, προσπαθούμε να αγγίξουμε τον πυρήνα του υλικού με το οποίο καταπιανόμαστε. Η εν λόγω διαδικασία μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτό που δεν γνωρίζουμε, καθώς τα σώματα των ηθοποιών αποκαλύπτουν άγνωστες εκφραστικές (ηχητικές, σωματικές, χρονο-ρυθμικές) δυνατότητες.

• Ποια είναι η διαφορά της, εάν μπορούμε να μιλάμε για διαφορές με τις υπόλοιπες θεατρικές ομάδες και παραστάσεις;

Οι καλλιτέχνες που επιλέγουν με σοβαρότητα να ακολουθήσουν τον δρόμο της δημιουργίας μιας ομάδας θεάτρου έχουν τη δική τους ιδιαίτερη αξία. Πρόκειται για μια θαρραλέα, κατά βάση πνευματική και υπαρξιακή, επιλογή. Πόσο μάλλον στις μέρες μας, που η θεατρική έρευνα, κι ότι έχει απομείνει από αυτή την παράδοση καλλιτεχνικής δημιουργίας, ασφυκτιά στα δαιδαλώδη τοπία του box office και του sold out. Δεν θα ήθελα να μιλήσω για διαφορές, αλλά για την ανάγκη της συνάντησης, για την ανάγκη δημιουργίας κοινότητας. Ο θόρυβος της μηχανικής παραγωγής και αναπαραγωγής παραστάσεων μας αποκόβει από το ουσιώδες ερώτημα: Προς τι το θέατρο; Γιατί ηθοποιός και σκηνοθέτης στέκονται ενώπιος ενωπίω στα δύσβατα τοπία της θεατρικής έρευνας; Γιατί ο ηθοποιός, έχοντας βιώσει το εσωτερικό ταξίδι δημιουργίας μιας παράστασης, στέκεται απέναντι από τον θεατή; Το Θέατρο προχωράει και αναπτύσσεται μέσα από μικρές ανθρώπινες κοινότητες τρελών, ρομαντικών, αιρετικών, ποιητών, ανθρώπων που βρίσκονται σε διαρκή ρήξη με το υπάρχον, με το “κανονικό”, με το “πραγματικό”, ανθρώπων που προσπαθούν μέσα από τη δουλειά τους να προτείνουν ένα διαφορετικό παράδειγμα ανθρώπινης συνύπαρξης. Μια τέτοια κοινότητα προσπαθεί να είναι η Ομάδα Σημείο Μηδέν.

• Μετά την «Αντιγόνη» επιλέξατε τους «Πέρσες» σε μετάφραση του Γ. Μπλάνα. Γιατί κάνατε αυτή την επιλογή;

Μετά την “Αντιγόνη” η Ομάδα Σημείο Μηδέν ανέβασε το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ “Ευτυχισμένες Μέρες” και στη συνέχεια το διήγημα του Φραντς Κάφκα “Αναφορά Για Μια Ακαδημία”, ενώ, την ίδια στιγμή, συνεχίζαμε να περιοδεύουμε με την “Αντιγόνη”. Οι “Πέρσες” προέκυψαν όταν επανήλθε η ανάγκη να καταπιαστούμε εκ νέου με την αρχαία Τραγωδία. Είναι, βέβαια, παράξενο να ξεκινάς να δουλεύεις πάνω σε ένα αντιπολεμικό έργο και κατά τη διάρκεια της δουλειάς να ξεσπάσει πόλεμος. Ωστόσο, οι καλλιτέχνες δεν είναι προφήτες, αλλά πολύ ευαίσθητοι δέκτες των δονήσεων των καιρών. Πιστεύω ότι μέσα από μια ανάλογη λειτουργία γράφει ο Αισχύλος τους “Πέρσες”. Καταδεικνύει με οξύτατα κριτικό τρόπο το τραγικό αδιέξοδο των Περσών σε ότι αφορά τη διάβρωση που έχουν υποστεί από το δίπολο πόλεμος – και – εξουσία, χωρίς να ταπεινώνει τους αντίπαλους της Αθήνας, ακριβώς γιατί προειδοποιεί αγωνιώντας τους συμπολίτες του ότι υιοθετούν τα ίδια φιλοπόλεμο και ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά με τους χειρότερους εχθρούς τους. Ο ποιητής είχε δίκιο. Δεν εισακούστηκε. Η ιστορία συντελέστηκε.

Σε ότι αφορά τη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα, όπως και αυτή του Δημήτρη Δημητριάδη στην “Αντιγόνη”, και στις δύο περιπτώσεις είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με εξαιρετικούς ποιητές και μεταφραστές. Και οι δύο μεταφράσεις φέρουν την ποιητική πύκνωση του αρχαίου κειμένου και την αμεσότητα της νέας ελληνικής γλώσσας.

Διδάσκει κάτι στο σημερινό κοινό η αρχαία τραγωδία και ιδιαίτερα οι «Πέρσες»; Πόσο διαχρονικό είναι το σχήμα- Ύβρις, Άτις, Νέμεσις και Τίσις;

Η Αρχαία Τραγωδία είναι ένα διακριτό είδος θεατρικής γραφής και πράξης, με δικούς του ιδιαίτερους όρους και νόμους. Γεννιέται σε μια στιγμή υψηλής πολιτισμικής άνθισης στην ανθρώπινη ιστορία, καθώς συνομιλεί απευθείας με τη Δημοκρατία και τη Φιλοσοφία. Στην Τραγωδία έχουμε τη μελέτη του ανθρώπου στα ακραία όρια Φύσης, Ύπαρξης και Ιστορίας. Οι αρχαίοι Αθηναίοι, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν τον ανθρωπολογικό τύπο του δημοκρατικού πολίτη, είχαν την ανάγκη να μελετήσουν σε βάθος το ανθρώπινο ον, την ανθρώπινη κατάσταση, και μάλιστα, όχι σε ασφαλείς συνθήκες, αλλά σε εκείνο το όριο έκτακτης ανάγκης, όπου το κάθε άτομο αποκαλύπτει τα δικά του ηθικά αποθέματα, το πραγματικό βάθος της ύπαρξής του. Η αναζήτηση του μέτρου είναι στον πυρήνα της Τραγωδίας, όπως και η αναζήτηση της φρόνησης ως ριζικής στάση ζωής.

Στους “Πέρσες” όλα τα παραπάνω έχουν αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα. Ο Αισχύλος, επί της ουσίας, λέει: Ή θα πορευθούμε με γνώμονα τις δημοκρατικές αξίες της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού και της ελεύθερης βούλησης ή θα πορευτούμε ως δυνάστες κι ως φιλοπόλεμοι κατακτητές, όπως οι χειρότεροι εχθροί μας.

Στις μέρες μας αυτά τα ζητήματα είναι άκρως επίκαιρα, εφόσον ζούμε σε έναν αστερισμό κρίσεων που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της ζωής στον πλανήτη. Πρώτα απ’ όλα, όμως, είμαστε υπεύθυνοι εμείς για την ιστορία μας. Η κραυγή αγωνίας του Αισχύλου πρέπει επιτέλους να εισακουστεί!

• Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

Μετά το τέλος της περιοδείας των “Περσών” θα πάμε με την “Αντιγόνη” στην Κύπρο. Τον Νοέμβριο θα παρουσιάσουμε για δεύτερο κύκλο παραστάσεων την “Αναφορά για μια Ακαδημία” του Φραντς Κάφκα στο Θέατρο Άττις – Νέος Χώρος και τον Φεβρουάριο στην Εναλλακτική σκηνή της Λυρικής, το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ “Όχι Εγώ”.

Σας ευχαριστώ πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης και σας εύχομαι καλή επιτυχία.

Κατερίνα Σχισμένου

Ποιός είναι ο Σάββας Στρούμπος;

Ο Σάββας Στρούμπος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (2002). Mε την υποτροφία Παξινού-Μινωτή του ΜΙΕΤ έκανε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Exeter της Αγγλίας (MA in Theatre Practice), με καθηγητή τον Phillip Zarrilli (2003).

Ως βοηθός σκηνοθέτης συνεργάστηκε με τον Θόδωρο Τερζόπουλο στις παραστάσεις: Πέρσες του Αισχύλου στο Κέντρο Meyerhold της Μόσχας (2003), Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή στο Θέατρο Alexandrinsky της Αγίας Πετρούπολης (2006), Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου στην Κρατική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Πεκίνου (2008), Αντιγόνη του Σοφοκλή στην Κρατική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Πεκίνου (2011), Τέλος του Παιχνιδιού του Σάμιουελ Μπέκετ στο Θέατρο Alexandrinsky της Αγίας Πετρούπολης (2014), Βάκχες του Ευριπίδη στο Electro Theatre Stanislavski της Μόσχας (2015), Αντιγόνη του Σοφοκλή στο Wilma Theatre της Φιλαδέλφειας, ΗΠΑ (2015), Βάκχες του Ευριπίδη στο Εθνικό Θέατρο της Ταϊβάν (2016), Τρωάδες του Ευριπίδη, στα πλαίσια της Πάφου – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, (2017), Γέρμα του Φ.Γκ. Λόρκα στο Εθνικό Θέατρο της Ταϊβάν (2018), κ.α.

Ως ηθοποιός συμμετείχε με το Θέατρο Άττις, στις παραστάσεις: Άμλετ, μια μαθητεία του Μπορίς Πάστερνακ (2003), Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου (2003), Επίγονοι του Αισχύλου (2004), Τρίπτυχο του Σάμουελ Μπέκετ (2004), Αίας η Τρέλλα – διασκευή της τραγωδίας του Σοφοκλή «Αίας» (2004), Τελευταία Μάσκα του Κώστα Λογαρά (2006), Πέρσες του Αισχύλου (2006), Η Κασσάνδρα απευθύνεται στους νεκρούς του Μάριου Ποντίκα (2007), Αίας η Τρέλλα – β’ εκδοχή (2008), Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου (2010), Τρωάδες του Ευριπίδη (2018).

Με την Oμάδα Σημείο Μηδέν σκηνοθέτησε τις παραστάσεις:

Στη Σωφρονιστική Αποικία του Φραντς Κάφκα (2009), Όπως Σας Αρέσει του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (2010), Οι Δίκαιοι του Αλμπέρ Καμύ (2011), Η Μεταμόρφωση του Φραντς Κάφκα (2012), Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ  (2013 και 2014 β΄εκδοχή), Στη Σωφρονιστική Αποικία του Φραντς Κάφκα (β’  εκδοχή – 2014), Εμείς του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν (2015), Η Αποστολή – ανάμνηση από μιαν επανάσταση του Χάινερ Μύλλερ (2016), Τρωάς του Δημήτρη Δημητριάδη (2017), Θραύσματα από τον Κάφκα του Γκιόργκι Κούρταγκ (2018), Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμιουελ Μπέκετ (2018), Αντιγόνη του Σοφοκλή (2019), Ευτυχισμένες Μέρες του Σάμιουελ Μπέκετ (2020), Αναφορά για μια Ακαδημία του Φραντς Κάφκα (2021), Πέρσες του Αισχύλου (2022).

Μετέφρασε τα έργα: Στη Σωφρονιστική Αποικία, Όπως Σας Αρέσει, Οι Δίκαιοι.

Επιμελήθηκε σκηνοθετικά τις παραστάσεις: Αίας του Γιάννη Ρίτσου (2010), Ντοκουμέντο (2013), Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17, της Θαλασσιάς Αντωνοπούλου (2016).

Φωτογραφίες της παράστασης (φωτό: Γιάννης Χατζηαντωνίου) και προσωπικές  φωτογραφίες (φωτό: Αντωνία Κάντα). 

Πήγαινες στο περίπτερο με 100 δραχμές και σου έμεναν και ρέστα: Τι αγοράζαμε με την δραχμή και τι τώρα με το ευρώ

Η Ελλάδα εντάχθηκε στο ευρώ την 1.1.2001. Ακολούθησε μεταβατική περίοδος ενός έτους, όπου μόνο λογιστικά χρησιμοποιούνταν το ευρώ.

Την 1.1.2002 κυκλοφόρησαν τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα ευρώ για χρήση από τους πολίτες. Από τότε στην Ελλάδα χρησιμοποιείται μόνο το ευρώ.

Αν και έχουν περάσει 20 χρόνια, η δραχμή μοιάζει σε όλους μας ένα παρά πολύ μακρινό παρελθόν πολλές δεκαετίες πίσω.

“Όταν ξυπνήσεις αύριο το πρωί, μην παραπονεθείς για τίποτα, γιατί τα έχεις όλα”

Καρκίνος – Αληθινές ιστορίες: Το μέλλον, αχ αυτό το μέλλον. Κάνεις όνειρα και σχέδια. Νομίζεις ότι θα πετύχεις, αλλά πάνε όλα στραβά. Μετά, νιώθεις προδοσία. Ξυπνάς ένα πρωί και πετυχαίνεις να έχεις μια φυσιολογική ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Σημασία έχει να απολαμβάνει κανείς τη στιγμή που ζει. Δηλαδή, το σήμερα. Θέλεις να κάνεις ένα ταξίδι και θέλεις να το πραγματοποιήσεις οπωσδήποτε. Δεν θέλεις να περιμένεις. Τα προβλήματα σε πνίγουν κι εσύ θέλεις να ηρεμήσεις.

Γυρίζεις και αγκαλιάζεις σφιχτά τον άνθρωπό σου. Ξέρεις ότι η επόμενη μέρα δεν θα σας βρει μαζί. Χτυπά το τηλέφωνο και ξέρεις ότι θα ακούσεις κάτι δυσάρεστο «Η μαμά μπήκε πάλι στο νοσοκομείο έλα γρήγορα».

Ξεκινάς να αναρωτιέσαι «Γιατί σε μένα θεέ μου;». «Εντάξει, την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε». Θα πρέπει να φανείς δυνατή. Μόνη σε μια γωνιά του νοσοκομείου. Στέκεσαι δίπλα της και τη χαϊδεύεις συνεχώς.

Μέσα σου τα νιώθεις όλα δυνατά. Όλα έτοιμα να εκραγούν. Οκτώ χρόνια γεμάτα με αρρώστιες και προβλήματα. Οι συγγενείς προσπαθούν να σου δώσουν κουράγιο, αλλά γνωρίζεις πως είναι δύσκολο να το αντέξεις ξανά.

Εκεί που νομίζεις πως όλα πάνε καλά, έρχεται ο γιατρός. «Η μαμά σου χειροτερεύει. Φταίει, ο καρκίνος». Μετά βυθίζεται ξανά στη σκέψη σου. Μόνο ο εγκέφαλος δουλεύει για μερικά λεπτά. Εσύ, τότε ξεκινάς πάλι να κλαις. «Γιατί, γιατί, γιατί».

Καρκίνος: Τι σου μαθαίνει το νοσοκομείο

Ένα «γιατί», το οποίο συνεχίζει να σε βασανίζει. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η μητέρα σου δεν μπορεί να παλέψει πια. Απλά προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή για περισσότερες ημέρες. Τελικά, μεγάλο σχολείο το νοσοκομείο.

Σου δίνει μαθήματα. Μαθαίνεις να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και να μην πετάς τις ευκαιρίες της ζωής. Σου μαθαίνει να είσαι γεμάτος, με όσα έχεις. Δεν πρέπει να το βάζετε ποτέ κάτω. Να είστε δυνατοί και να παλεύετε ακόμη και τα πιο δύσκολα.

Πρέπει να αντιμετωπίσουμε μία από τις δύσκολες, αλλά αληθινές ιστορίες. Είμαστε ακόμη εδώ και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε.

https://www.enimerotiko.gr

Ο Σαρακατσάνος ξυλογλύπτης .ΒΙΝΤΕΟ

Συναντήσαμε τον τσέλιγκα-παππού Γιώργο αυτοδίδακτο σκαλιστή του ξύλου στη Θεσσαλία, που μας συγκλονίζει με την ανθρωπιά και το μεγαλείο της ψυχής του. 

Μας μιλάει για το χθες και το σήμερα, για τη δύσκολη ζωή στα βουνά και μας δείχνει με υπερηφάνεια τα έργα τέχνης με ξύλο που έχει δημιουργήσει ο ίδιος!

Βίντεο: Ανδρέας Κουτσοθανάσης

Ένωση Ηπειρωτών Αχαρνών. Ηπειρώτικο Γλέντι - Αγιασμός πολιτιστικής χρονιάς 2022-2023

Στη ΜΕΘ 26χρονος μετά από τροχαίο

Στη ΜΕΘ νοσηλεύεται μετά από τροχαίο που είχε ένας 26χρονος. Το ατύχημα έγινε λίγο μετά τις τρεις τα ξημερώματα στην οδό Νικοπόλεως στα Γιάννενα.

Το δίκυκλο που οδηγούσε ο 26χρονος εξετράπη της πορείας του κάτω από συνθήκες που διερευνά η Τροχαία και προσέκρουσε πάνω σε σταθμευμένο όχημα.

Στο σημείο έφτασαν δυνάμεις της αστυνομίας ενώ ο νεαρός με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο Χατζηκώστα.

Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι φέρει κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και διασωληνώθηκε ενώ στη συνέχεια διακομίσθηκε στη ΜΕΘ του Πανεπιστημιακού.

https://www.epiruspost.gr/

«Άμα δεν έχτισες και δεν πάντρεψες δεν ξέρ’ς τίποτις».

Γράφει ο  Χρήστος Α. Τούμπουρος

«Όσα πιο πολλά σερκά»

Μπορεί σήμερα να το θεωρούμε απίστευτο, παράλογο και ίσως ψεύτικο. Είναι όμως αλήθεια. Στα αντρόγυνα «εκείνης της εποχής», τα τέκνα δεν είχαν την ίδια αξία! «Τα σερκά είναι πλούτος, τα θηλ’κά είναι γραμμάτιο». Κι ας μην κατσουφιάζ’ κάποιος. «Έχω τρία παιδιά και μια κουπέλα!» Κάτι τέτοιο θα άκουγε όποιος θα ρωτούσε τον πολύτεκνο πατέρα.

Και καλά να ήταν έτσι. Να ήταν και τα τέσσερα θηλ’κά; «Φωτιά στον κόρφο τ’ καθενός με τέτοια φαμπλιά!» «Κοπελόσπορος έπεσε στο σπίτ’». «Μας μάτιασε εκείν’ η παλιοβρώμα η γειτόν’σα, που να τ’ν φάει κακό σιρσεγγ’». Κι άλλα πολλά.

Το βάρος έπεφτε στη γυναίκα. «Πού μας έτ’χε το τυχερό μας». «Το σόι μας όλο γαλάρια έβγαζε. Μας ξακάμπ’σι αυτή η τσιουράπου και μας τόκλεισε το σπίτ’».

Ήταν μεγάλο το πρόβλημα γι’ αυτό λάμβαναν μέτρα και πριν από τον γάμο. Στα προζύμια: έβαζαν σερκά να ζυμώσουν. Τα προσκέφαλα στο γάμο τα κουβάλαγαν αγόρια. Κατά το γάμο η έγκυος δεν έτρωγε φακές. Δεν κάθονταν στη σκούπα, ούτε στη βαρέλα, γιατί, όσα στεφάνια έχει η βαρέλα, τόσες τσούπρες θα κάμει…

Τα γιατροσόφια πλείστα: Το σερκόχορτο. Ήταν το βοτάνι που έκανε θαύματα. Το έπινε η νύφ’ και γίνονταν το θαύμα. Αγόρι. Το μάζευαν στα βουνά και στα λαγκάδια και κυκλοφορούσε, βέβαια, κρυφά και εμπιστευτικά. Υπήρχαν και οι επιτήδειοι που το εμπορεύονταν κανονικά και, μάλιστα «το πουλούσαν ακριβά».

Ενίοτε προκειμένου «να πετύχουν το παιδί», δηλαδή τον κληρονόμο, ο «άντρας γκάστρωνε συνεχώς τη γυναίκα». Και το πείραμα επαναλαμβάνονταν. Όπου πετύχαιναν το σερκό. Στο τρίτο, τέταρτο κ.ο.κ. Από αρχαιοτάτων χρόνων ίσχυε ότι «κληρονομούσε μόνο ο άντρας». Η γυναίκα «κληρονομούνταν».

Μεγάλο πρόβλημα ήταν τα πολλά παιδιά. Γι’ αυτό κυκλοφορούσε -μυστικά πάντοτε- και το στερφόχορτο. Το έτρωγαν τα γίδια και δεν ξαναγένναγαν. Ο καθένας, όπως νόμιζε το «παρήγαγε». Το στούμπαγε, το αλάτιζε, το διάβαζε στην εκκλησία, το έτρωγε η γ’ναίκα και «γιοκ κούτσ’κο». Υπήρχε κανονική συνταγή. Πότε θα το φάει, σε πόσες δόσεις, προ ή μετά φαγητού κ.λπ.

Εκεί που γίνονταν τα δράματα ήταν άμα «η νύφ’ ήταν στέρφα». Στέρφα είναι τα στείρα ζώα , αυτά που δεν γέννησαν, «τα στέριφα» όπως τα λέει ο Θεόκριτος στα Βουκολικά του.«Στερφοπάτησε δεν έπιασε ο μάρκαλος». Κατ’ επέκταση στέρφος σημαίνει άγονος και ακαλλιέργητος.«Eίκοσι μερόνυχτα πάνω στη στέρφα γης και μόνο αγκάθια» (Οδυσ. Ελύτης). Δεν βρίσκεις αμαλαϊά στα στέρφα χωράφια. Παραπέρα. Στέρφος είναι ο άδειος, ο κενός, ο χωρίς περιεχόμενο. «Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές/τότες που σ’ έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια». Καββαδίας «Πούσι».

Στέρφος καιρός. Κακοκαιρία. «Στεγνόςκαι στέρφος ο καιρός και αδυσώπητος…».

Κι άρχιζαν τα όργανα. «Τη βάρισιανεμογκάστρ’». Ο λαός λέει ανεμογκάστρι την ψεύτικη - μαϊμού γκαστριά. Αυτό που η ιατρική επιστήμη ονομάζει ψευδοκύηση και οπωσδήποτε το ερμηνεύει επιστημονικά. Η γυναίκα είχε όλα τα συμπτώματα της γκαστριάς αλλά γιοκ κούτσ’κο. Το πήρε ο σιαϊτάν’ς.

Άρχιζε το τετραβάγγελο, συνήθως η πεθερα. «Την είχα δει ιγώ. Μούργκα πούναι, τι περιμέν’ς;». Και δόστου παρακάτω. «Τέτοια τραβαζίκα είναι. Πού να πιάσ’ πιδί. Στραβώθ’κα κι γω και ο μακαρίτ’ς ο άντρας μ’ και τ’ν δεχτήκαμαν νύφ’. Έπρεπε να πάρω μια τζιουμανίκα… Γκαβωθήκαμαν ντιπ κατά ντιπ. » «Δεν πιάν’ ο μαρκάλος σ’ αυτήν. Κάθιτι και μουτζουκλαίει. Πάει χαμένο εκείνο το μουλαϊνκο το δ’κό μ’». Μερικά από όσα άκουγε. Κι ακόμα η «άκληρη» γυναίκα, η γυναίκα που είχε την ατυχία να μην τεκνοποιήσει, ήταν η άτεκνη, η στέρφα, η στείρα, η μαρμάρω, η αχαΐρευτη, η ανεπρόκοπη και πάει λέγοντας…

Θεραπεία για την «ατυχία» της, δεν υπήρχε. Πίστευε, όμως, πως κάτι μπορεί να γίνει με το πρόβλημά της. Και κατέφευγε στα όποια ερασιτεχνικά θεραπευτικά μέσα…

Και δόστου ματζούνια, να χαϊμαλιά. Είχαν καλή δουλειά οι ριχτολόγοι, οι κομπογιανίτες και οι κάθε λογής τσαρλατάνοι… Mάτιασμα-ξεμάτιασμα, διώξιμο και αποδιώξιμο των δαιμονικών. Έρχεται το σερκό.

Τελικό βήμα, τελευταία προσπάθεια το διάβασμα στην εκκλησία. Ευχές , λειτουργίες, ευχέλαια και τάματα.

Κάπως έτσι σαν το δημοτικό τραγούδι. "Τάξε μανούλα 'μ τάματα, σ' όλα τα μοναστήρια../τάξε κερί στον ΄Αιλιά, φλουριά στην άγια Λαύρα…»

Χρήστος Α. Τούμπουρος

Αναζητείται για τη βάναυση κακοποίηση του γαϊδάρου… «Εξαφάνισε» και το ζώο!

Πρωτοφανές για την περιοχή είναι το συμβάν με τον άγριο βασανισμό γαϊδάρου στο Γραμμένο του Δήμου Ζίτσας.

Κάτοικος της περιοχής καταγγέλλεται μάλιστα ότι πρόκειται για αυτοδιοικητκό παράγοντα- έσερνε τον γάιδαρο με το αγροτικό του αυτοκίνητο για απόσταση μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου.

Ο δρόμος του χωριού γέμισε αίματα και όταν κάτοικοι έσπευσαν να τον σταματήσουν και να τον επιπλήξουν ο ίδιος ισχυριζόταν ότι δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί!

Το ζώο ταλαιπωρημένο και με πληγές έμεινε για λίγη ώρα στην άκρη του δρόμου και στη συνέχεια φαίνεται ότι ο ίδιος το απομάκρυνε.

Στο χωριό επικράτησε αναστάτωση, κλήθηκε η Αστυνομία και φιλοζωικές οργανώσεις.

Ο ίδιος έχει εξαφανιστεί και αναζητείται από την Αστυνομία.

Όπως αναφέρει σε ανάρτησή του το φιλοζωικό σωματείο Ιωαννίνων Κι.Δι.Ζω. μέλη του οποίου βρέθηκαν στο Γραμμένο, «ψάχναμε το δύστυχο ζώο για ώρες μήπως και σταθεί δυνατό να το σώσουμε.. Αντ΄αυτού βρήκαμε σπλάχνα από μεγάλο ζώο στην καρότσα του αγροτικού οχήματος να κατασπαράσσονται από πολλά εξαθλιωμένα σκυλιά έξω από τον στάβλο του».

Τα σπλάχνα έχουν μεταφερθεί στην Κτηνιατρική Υπηρεσία ενώ η έρευνα της Αστυνομίας είναι σε εξέλιξη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ευαισθητοποίηση των κατοίκων του χωριού ήταν τεράστια όπως και η κινητοποίηση που έκαναν για να σωθεί το γαϊδουράκι από την βάναυση κακοποίηση.

https://www.epiruspost.gr/

Ο Νάσιος ο αγνοούμενος....

Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης

Μπόγραδετς 18 Γενάρη   του 1941   ο Νάσιος  ο Τόλιας από τα βλαχοχώρια Αβδέλας Γρεβενών λοχίας του  Ελληνικού   στρατού  βγαίνει  περίπολο με δέκα άντρες. Πέφτουν πάνω σε μια περίπολο  Ιταλών    και αρχίζει το μακελειό,  τους παίρνουν  φαλάγγι  τους μακαρονάδες, οι  δικοί μας τρείς τραυματίες  ο  Δημόπουλος  από τον Πύργο Αλεξάκης  από την Κέρκυρα και ο  Παππαδιώτης από την  Πρέβεζα.Έτσι   στην  ονομαστική του γιορτή έγινε αυτή η μάχη  και μάλιστα  νικηφόρα. 

Στο χωριό μαθεύτηκε για τα ανδραγαθήματα  του Νάσιου   και στην συνθηκολόγηση  τον περιμένανε με ζουρνάδες    νταούλια  και  χάλκινα με αγκαλιές  και φιλιά   η γυναίκα του και τα δυο  παιδιά   του. Δεν άργησε και νάσου και ο   άλλος κατακτητής,   ο  Νάσιος στο βουνό  να πολεμήσει  τον κατακτητή χωρίς να είναι κάπου ταγμένος, κατατάσσετε  στης   δυνάμεις του  ΕΑΜ  ΕΛΛΑΣ,   συμμετέχει παντού ακόμη και στον Γοργοπόταμο.   Και μετά ήρθαν  χρόνια δύσκολα,  πολέμαγε ο   αδερφός  τον αδερφό,  ο Νάσιος  στον  Δημοκρατικό στρατό     δίνει την ύστατη μάχη στο Γράμμο και στο Βίτσι  και αφού ηττάτε ο δημοκρατικός  στρατός  παίρνει το δρόμο για τα ανατολικά κράτη. Στο χωριό βουβαμάρα,   κοίταξε να δείς κατάρα εκεί που θα του απένεμαν τον έπαινο ανδρείας τώρα λιποτάκτης έλεγε ο   μπάρπα Μέλιας κοινοτάρχης του χωριού  τι μπορώ  να κάνω για την γυναίκα του και τα παιδιά  του.  Ο κουνιάδος του πρωτοπαλίκαρο του Ζέρβα στον ΕΔΕΣ,  κάποιο φεγγάρι πέρασε και από εκεί ο  Νάσιος, κανονίζει λοιπόν και  τον περνά σαν θύμα πολέμου και αγνοούμενο,  νάνε καλά ο Πρόεδρος και έβγαλε μια κουτσό  σύνταξη  στην γυναίκα του την Αρτέμω. 

Πέρασε καιρός ο Φέζος  ένας χωριανός ναυτικός έκανε το τελευταίο μπάρκο  εκεί στην Μαύρη Θάλασσα μπαρκάρει  στην Κωστάνζα  ξάφνου εκεί στην προβλήτα ακούει έναν να φωνάζει: -Τόλιας  ε  Νάσιο Τόλια  

-Ωρέ λεει Φέζος  λές να  είναι αυτός  και να τον βγάλαν αγνοούμενο  ας δοκιμάσω. Ωρε Νάσιο Τόλια τσαντάρ  κουμχί [τι κάνεις πως είσαι]

-γκίνη  γκίνη του απαντά.  Πάνε αγκαλιάζονται και τον παίρνει σπίτι του  Κοίταξε να  δεις   βλέπεις  έχω οικογένεια γυναίκα και παιδιά καλλίτερα να μην μάθει τίποτα η Ασημω.  Νε ωρέ  Νάσιο Τολια σου δίνω την μπέσα μου και ένας λόγος παραπάνω που παίρνει μια συνταξούλα η Ασήμω μην την κόψουνε. 

Έρχεται  καιρός, η Ασήμω  στα τελευταία  της, πάει ο Φέζος και λέει στον γιο της Ασήμως τον Κωσταντή.  Άκου Κωσταντή ο Πατέρας σου ζει τον βρήκα στην Κωστάνζα τώρα δεν ξέρω αν πρέπει   να το πεις στην μάνα σου πρωτού πεθάνει.

Γιώργος Γιαννάκης

Απόδημος Κραψίτης