«Η πιο καλή πατρίδα είναι η καρδιά»

 Γράφει ο Χρήστος Τούμπουρος

Πέρασαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια , πολλές δεκαετίες από τότε που μαθητές μαθαίναμε και τραγουδούσαμε το τραγούδι «Της Πατρίδος μου η σημαία/έχει χρώμα γαλανό/ και στη μέση χαραγμένο/ένα ολόλευκο σταυρό…». Και έμπλεοι εθνικής υπερηφάνειας δακρύζαμε και ορκιζόμασταν πίστη στην πατρίδα, εμπιστοσύνη στους κυβερνώντες και τυφλή υπακοή στους εθνοσωτήρες συνταγματάρχες, χουντικούς και χουντόφρονες, δικτάτορες και δικτατορίσκους, καθώς και στα διάφορα φασιστοειδή που «γαυγιστί» μας ενημέρωναν για τα καλά και τα αγαθά της εθνοσωτήριου Επανάστασης, που έδωσε ζωή στα ακατοίκητα νησιά, Γυάρος, Μακρόνησος κλπ. και αναμορφώνει τους «απάτριδες», «τα εθνικά μιάσματα και τους επικίνδυνους για το έθνος», αφού εμφορούνταν από φρονήματα κατά της πατρίδος.

Κι όλοι, πολύ λίγο προβληματιζόμασταν «τι εστί πατρίς» και ποια είναι εκείνα τα φρονήματα που λειτουργούσαν αντίθετα με την πατρίδα και πώς επενεργεί μια τέτοια δράση, του χαφιεδισμού και των βασανιστηρίων, υπέρ της πατρίδας; Αν δέχεται δηλαδή η πατρίδα αυτή την δράση. Απορίες μαθητών, που δεν τολμούσαμε φυσικά να τις διατυπώσουμε. Θα μας παρέπεμπαν στον Ταγματάρχη και αυτός θα επιλαμβάνονταν της ηθικής μας διαπαιδαγωγήσεως… Και ορθώνονταν οι απορίες. Πατρίδα είναι «η εδαφική έκταση εντός των ορίων της οποίας ασκείται η κρατική εξουσία;». Και ο Κώστας που είχε φύγει για τη Σουηδία, ποια πατρίδα είχε; Άπατρις κι αυτός; Γιατί; Ασφαλώς και να μην μολύνει την καθαρότητα της «Σουηδικής Φυλής» και του Σουηδικού ιθαγενούς και ακέραιου πολιτισμού;

Και γύρισε ο Κώστας και, όπως μας είπε έμεινε Έλληνας, αλλά ένιωσε και Σουηδός, αφού του φέρθηκαν καλά, δούλεψε, σπούδασε και αποκαταστάθηκε ουσιαστικά. Δεύτερη πατρίδα. Η πρώτη ήταν η Ελλάδα. «Δεν είναι δυνατόν έλεγα μέσα μου. Τι δίπορτο το έχει; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Μία είναι η πατρίδα». Συνέχιζα τις σκέψεις μου. Είναι αλήθεια μία η πατρίδα; Ένας ήλιος βγαίνει γι’ αυτήν, που αλλιώς λάμπει. Τώρα, αν φωτίζει και τα μυαλά, είναι άλλο θέμα. Είναι αυτό που λέμε στα βαθιά σκοτάδια δεν λέμε καλημέρα. Και κει που μαθαίναμε για «κουκλίτσες αληθινές» και «ξακουστές πατρίδες», που έδιωξαν βαρβάρους και εγκατέστησαν την ελευθερία σ’ αυτά τα τοπία μαθαίναμε πως σε άλλους αφαιρούνταν η ιθαγένεια, η πατρίδα δηλαδή. Άλλο θέμα ποιος είχε τέτοιο δικαίωμα…

Και μαθαίναμε πως «πατρίδα σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δεν λάμπει», λες και η δική μας πατρίδα είχε άλλη φέξη και των αλλονών ήταν άφεγγη, κι ακόμα περισσότερο το μαθαίναμε και το λέγαμε «νιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό». Εμείς κι όχι άλλοι. Οι άλλοι είναι … πίσω, σαν να μην έχουν πατρίδα. Εμείς έχουμε και την προίκα μας, τους αρχαίους ημών προγόνους. Δεν είχαμε ξεχωρίσει τι εννοεί ο Σολωμός όταν έγραφε «Ω θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα!» ούτε και αργότερα καταλάβαμε τα λόγια του τραγουδιού «η πιο καλή πατρίδα είναι η καρδιά!». Και βέβαια μόνο η δικιά μας καρδιά χτυπάει για την πατρίδα.

Κάποτε ρώτησα τον Κώστα. «Μας λες ότι σε δέχτηκαν, σε φιλοξένησαν, σπούδασες, εργάστηκες και τώρα παίρνεις σύνταξη. Η πατρίδα είναι εδώ. Τότε γιατί έφυγες;» Και η απάντηση ήταν πολύ απλή: «Γιατί θα με συλλάμβαναν και θα με έστελναν στη Γυάρο».

Μάλιστα. Σκέψου είπα μέσα μου να σούρχονταν και οι βόμβες στο κεφάλι. Τότε ούτε που θα κοίταγες κατά πού θα πήγαινες. Αμ δεν θα κοίταγες… Θα έμπαινες σ’ οποιοδήποτε σαπιοκάραβο ή θα σε έβαζαν οι έμποροι του θανάτου κι … «όσοι λαγάριζαν στη στεριά»…

Το πρόβλημα είναι άλλο και μεγαλύτερο. Μιλάμε για τις βόμβες του φασισμού και του ρατσισμού. Αυτές κι αν είναι επικίνδυνες… Αυτές βαράνε κατακούτελα στη συνείδηση και απανθρωποποιούν τον άνθρωπο!

Χρήστος Τούμπουρος

Όλοι απόψε στο πανηγύρι στη Ρωμιά. Θα διατεθεί δωρεάν ψητή προβατίνα. Γλέντι όσο αντέξετε

Θα σερβιριστεί δωρεάν ψητή προβατίνα.

Το γλέντι θα ξεκινήσει αμέσως μετά την λήξη του Εσπερινού (περίπου 10:00 μμ)  . Ο χώρος θα είναι στεγασμένος,(για όσους τους πειράζει η υγρασία), διαθέτει πίστα χορού, οι μπύρες, τα αναψυκτικά και τα νερά θα είναι όπως πάντα παγωμένα έως "κατεψυγμένα". Σήμα κατατεθέν της εκδήλωσης είναι η ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ και το ΑΡΙΣΤΟ ΣΕΡΒΙΣ.

Τα τυχόν  έσοδα θα διατεθούν υπέρ του ναού
Οι προβατίνες είναι προσφορά των κτηνοτρόφων του χωριού και  της γύρω περιοχής.

romiazirou.blogspot.gr

Κτηνοτρόφος βρήκε το Rolex του μετά από 50 χρόνια, το είχε φάει αγελάδα

Φοβερή ιστορία στο Σροπσάιρ της Μεγάλης Βρετανίας, όπου ένας ανιχνευτής μετάλλων βρήκε το Rolex ενός κτηνοτρόφου.

Ο Τζέιμς Στιλ έχασε το πολύτιμο ρολόι στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν έσπασε ο ιμάντας ενώ φρόντιζε τις αγελάδες του. Ο κτηνοτρόφος έψαξε το χωράφι, στο γαλακτοκομείο του στο Σροπσάιρ, αλλά χωρίς επιτυχία.

Σαν «από μηχανής Θεός», ο ανιχνευτής μετάλλων Λίαμ Κινγκ βρήκε το πολύτιμο ρολόι θαμμένο στη λάσπη, το οποίο και επέστρεψε στον 95χρονο κάτοχό του. Το επικρατέστερο σενάριο είναι πως το… έφαγε μία αγελάδα.

«Είμαι πολύ χαρούμενος, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έβλεπα ξανά το ρολόι. Το χρώμα στο καντράν μπορεί να έχει φθαρεί, αλλά δεν έχει σκουριάσει», είπε ο ιδιοκτήτης.

Ο κύριος Στιλ, ο οποίος αγόρασε το ρολόι στα 21α γενέθλιά του έναντι 100 λιρών το 1950 –περίπου 4.500 έως 5.700 λίρες σε σημερινά χρήματα– δεν θα να επισκευάσει το Rolex λόγω του υψηλού κόστους, αλλά τόνισε πως «θα γίνει ένα υπέροχο ενθύμιο».

Πηγή: newsbomb.gr

https://agronewsbomb.gr/

Βασίλειος Έξαρχος. O μπακάλης από την Κόνιτσα που έδωσε τ΄ όνομά του στα Εξάρχεια.

Προς τα τέλη του 1800 ο Hπειρώτης Βασίλειος Έξαρχος ανοίγει ένα μεγάλο παντοπωλείο στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους και Σόλωνος. 

Η φήμη του γρήγορα εξαπλώνεται,καθώς οι τιμές του, ειδικά στο λάδι, είναι ασυναγώνιστες. Όλοι οι Αθηναίοι σπεύδουν στον Έξαρχο να ψωνίσουν καλά και φθηνά προϊόντα. 

Η περιοχή γίνεται πλέον γνωστή με τ΄όνομα του μπακάλη και τη φωνάζουν Εξάρχεια.

Βασίλειος Έξαρχος. Ξεκίνησε φτωχός απο την Κόνιτσα και έγινε σπουδαίος έμπορος στην Αθήνα. Σ΄αυτόν οφείλουν την ονομασία τους τα Εξάρχεια.Μετά τον θάνατό του, άφησε ένα μεγάλο ποσό ως κληροδότημα στο χωριό του και οι συγχωριανοί του στην Πουρνιά τοποθέτησαν την ορειχάλκινη προτομή του στην πλατεία του χωριού τους

Όλοι ξεχνούν την ονομασία «Προάστιον» που καθιερώθηκε από τη δεκαετία του 1830, όταν μια «χούφτα» μαστόρων από τις Κυκλάδες, την Πελοπόννησο και την Ήπειρο έφτασαν στην απελευθερωμένη Αθήνα, για να συμβάλλουν στην οικοδόμηση της πρωτεύουσας. Είναι οι μάστορες και οι εργάτες που εργάστηκαν για να κτιστούν τα Ανάκτορα του Όθωνα, το Πανεπιστήμιο, το Οφθαλμιατρείο, και άλλα σημαντικά κτίρια της πόλης.

Σε κάθε στενό οι κάτοικοι έδωσαν ονόματα που είχαν σχέση με την Επανάσταση, γι΄αυτό και σήμερα οι δρόμοι των Εξαρχείων έχουν ηρωικά ονόματα, όπως Τζαβέλλα, Μεσολογγίου, Μάνης, Ναυαρίνου, Βαλτετσίου, Δερβενίων, Ζαλόγγου, Νικηταρά, Μαυροκορδάτου, Γραβιάς, Κωλέττη, Λόντου κ.α.

Ο μεγαλύτερος δρόμος ήταν η οδός Προαστίου, η οποία το 1928 μετονομάστηκε σε Εμμανουήλ Μπενάκη.

Τ

Τ

Τα σημερινά Εξάρχεια, όπως ήταν το 1882! 

Τότε η περιοχή λεγόταν «Πιθαράδικα», επειδή εκεί υπήρχαν συγκεντρωμένα εργαστήρια, που κατασκεύαζαν πιθάρια.

Το νταμάρι που έγινε ο λόφος του Στρέφη

Μέχρι και την εμφάνιση του μπακάλη Βασίλη Έξαρχου οι Αθηναίοι προσφωνούσαν τη συνοικία και Πιθαράδικα, καθώς από εκεί αγόραζαν πιθάρια για τα σπίτια τους.

Την πρώτη ύλη οι πιθαράδες την προμηθεύονταν από το λατομείο που βρισκόταν στον λόφο πάνω από τα Εξάρχεια και στα χρόνια της τουρκοκρατίας ονομαζόταν Πινακωτά(παραφθορά της τουρκικής λέξης Μπινεκντάσι, που σημαίνει πέτρα ή ψηλός βράχος). Εκτός από πηλό, το νταμάρι τροφοδότησε με πέτρα σχεδόν όλα τα σπίτια που έχτισαν οι φτωχοί Αθηναίοι .

Ο λόφος αποκτήθηκε από την οικογένεια του αξιωματικού Στρέφη, που κατοικούσε κοντά στο λατομείο και έτσι πήρε το όνομά του.

Μιά μέρα η σύζυγος του αξιωματικού βρήκε τα απλωμένα ασπρόρουχα κατακόκκινα από τη σκόνη του λατομείου. Η κρεβατομουρμούρα ήταν τρομερή και ο αξιωματικος αναγκαστικά έστειλε στρατιώτες να πάρουν δέντρα από τη Γεωπονική Σχολή και να τα φυτέψουν στο λατομείο.

Το 1914 για άγνωστους λόγους ο λόφος απαλλοτριώθηκε από το δημόσιο και μέχρι το 1940 διαμορφωνόταν συνεχώς σε μια καταπράσινη γωνιά για τους Αθηναίους. Χάρη στην μπουγάδα της κυρίας Στρέφη, το νταμάρι έγινε ένας υπέροχος λόφος αναψυχής.

www.pisoapothnkoyrtina.blogspot.com

Πυρκαγιά σε δασική έκταση στο Αλεποχώρι Μπότσαρη

Πυρκαγιά σε δασική έκταση σημειώθηκε στο Αλεποχώρι Μπότσαρη του Δήμου Δωδώνης. 

Η φωτιά ξεκίνησε από πρανές αγροτικού δρόμου. Πυροσβεστικές δυνάμεις κατευθύνθηκαν στο σημείο από το Πυρ. Κλιμάκιο Θεσπρωτικού και από την Π.Υ. Φιλιππιάδας. 

Ιδιώτης που εργαζόταν σε διπλανό χωράφι, συνέδραμε με το τρακτέρ του και περιόρισε την εστία επιχωματώνοντας το σημείο. Με την άφιξη του πρώτου πυρ. οχήματος από το Θεσπρωτικό, η φωτιά ετέθη υπό έλεγχο.

Νεότερα από την μεγάλη πυρκαγιά στον Άγιο Αρσένιο Φιλιατών.

 Φωτο αρχείου

Η φωτιά βρίσκεται σε εξέλιξη και καίει  δασική έκταση. 

Αυτή τη στιγμή πραγματοποιούνται ρίψεις νερού από το ελικόπτερο, το οποίο απογειώθηκα από τα Γιάννενα

Στην περιοχή επιχειρούν ΄δέκα υδροφόρα οχήματα, τριάντα πυροσβέστες, μία ομαδα ΕΜΟΔΕ με 6 πυροσβέστες, μία υδροφόρα και 4 σκαπτικά του Δήμου Φιλιατών. Την επιχείρηση κατάσβεσης συντονίζει ο Διοικητής Πυροσβεστικών Υπηρεσιών Περιφέρειας Ηπείρου, Αρχιπύραρχος κ. Τσιώπος. Αυτή τη στιγμή η εικόνα της πυρκαγιάς είναι βελτιωμένη.

Γράφαμε σε προηγούμενη ανάρτηση

Σε εξέλιξη μεγάλη πυρκαγιά στον Άγιο Αρσένιο Φιλιατών. 

Μεγάλη κινητοποίηση από την Πυροσβεστική. 

Αίτημα για συνδρομή εναέριων μέσων.

Μεγάλη πυρκαγιά στον Άγιο Αρσένιο Φιλιατών

Φωτο αρχείου

Σε εξέλιξη μεγάλη πυρκαγιά στον Άγιο Αρσένιο Φιλιατών. 

Μεγάλη κινητοποίηση από την Πυροσβεστική. 

Αίτημα για συνδρομή εναέριων μέσων.

Νεότερα σε λίγο

Φωτιά σε σκαπτικό μηχάνημα σε περιοχή των Δολιανών

Πυρκαγιά σε σκαπτικό μηχάνημα στον Άγιο Γεώργιο Δολιανών. Το μηχάνημα βρισκόταν έξω από φωτοβολταικό πάρκο. 

Η Πυρ. Έξοδος από το Πυρ. Κλιμάκιο Δελβινακίου (2 οχήματα - 4 πυροσβέστες) έσπευσε στο σημείο έγκαιρα και προέβη σε κατάσβεση. 

ροανάκριση για τα αίτια της φωτιάς διενεργεί το Ανακριτικό Τμήμα της Πυροσβεστικής Ιωαννίνων.

Ζήτησαν από ηλικιωμένο στην Πρέβεζα 33.000 ευρώ για χειρουργείο , αλλά βρήκαν "τον μάστορά τους"

Προσπάθησαν να παραλάβουν το χρηματικό ποσό των 33.000 ευρώ από ηλικιωμένο, προσποιούμενοι ιατρό και με το πρόσχημα ότι η κόρη του χρήζει άμεσης χειρουργικής επέμβασης, για εμπλοκή της σε τροχαίο ατύχημα

Συνελήφθησαν χθες (28-06-2024) το απόγευμα στην Πρέβεζα από αστυνομικούς του Τμήματος Ασφάλειας Πρέβεζας δύο ημεδαπές γυναίκες για απόπειρα τηλεφωνικής απάτης.

Ως προς το χρονικό της υπόθεσης, χθες το μεσημέρι καταγγέλθηκε στην παραπάνω υπηρεσία ότι ηλικιωμένος δέχθηκε τηλεφώνημα από άτομο που ισχυρίστηκε ότι είναι ιατρός νοσοκομείου και ότι απαιτείται άμεσα το χρηματικό ποσό των 33.000 ευρώ, προκειμένου να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση η κόρη του, η οποία είχε δήθεν τραυματιστεί σοβαρά σε τροχαίο ατύχημα.

Για την σύλληψη τους οργανώθηκε αστυνομική επιχείρηση, στο πλαίσιο της οποίας, ο ηλικιωμένος έκλεισε ραντεβού με τις κατηγορούμενες έξω από το σπίτι του ώστε να παραδώσει σε αυτές σάκο που δήθεν θα περιείχε το χρηματικό ποσό.

Με την παραλαβή του σάκου οι αστυνομικοί ακινητοποίησαν και συνέλαβαν τις ημεδαπές ενώ κατασχέθηκαν και δύο κινητά τηλέφωνα που είχαν στην κατοχή τους.

Οι συλληφθείσες οδηγήθηκαν στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Πρέβεζας.

• Με αφορμή το παραπάνω περιστατικό, η Γενική Περιφερειακή Αστυνομική Διεύθυνση Ηπείρου συμβουλεύει τους πολίτες:

• Να μην πείθεστε εύκολα από άτομα, τα οποία σας “πλησιάζουν” ως γνωστοί συγγενικών – φιλικών προσώπων.

• Να είστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί όταν άγνωστοι προσπαθήσουν να σας πείσουν για την καταβολή χρηματικού ποσού, με το πρόσχημα επείγουσας ανάγκης συγγενικού – φιλικού προσώπου (π.χ. νοσηλεία σε νοσοκομείο).Το ίδιο μπορεί να προσπαθήσουν και τηλεφωνικά. Για τους ίδιους λόγους να μην ενδίδετε σε προτροπές για συνάντηση (ραντεβού κ.λπ.).

• Σε περιπτώσεις που άγνωστοι επικαλούνται έκτακτη ανάγκη γνωστού -συγγενικού σας προσώπου, να επιδιώκετε πάντα οι ίδιοι να επικοινωνείτε τηλεφωνικά με το γνωστό-συγγενικό σας πρόσωπο, προς επιβεβαίωση των όσων επικαλούνται. Η επικοινωνία να γίνεται με δικό σας τηλέφωνο και κατόπιν δικής σας πρωτοβουλίας και να μην δέχεστε να μιλάτε με άτομο, το οποίο κάλεσαν οι άγνωστοι.

• Επισημαίνεται ότι από νοσοκομεία ή από δημόσιες υπηρεσίες δεν χρησιμοποιείται η πρακτική υπάλληλοί τους να μεταβαίνουν σε οικίες ή σε δημόσιους χώρους και να ζητούν από πολίτες την καταβολή χρημάτων για υπηρεσίες που παρέχουν.

• Να ενημερώνετε πάντα τις αστυνομικές Αρχές, ακόμη και σε περίπτωση απόπειρας απάτης σε βάρος σας

Εορτασμός 203ης επετείου επανάστασης Καλαρρυτών

Η αλληλεγγύη του «ζουρλού». (Ημουν ζουρλό από μικρός)

Μεγάλο τζέρτζελο γινόταν, όταν έφταναν στο χωριό εκείνα τα σκουτιά από την Αμερική. Ήταν η βοήθεια της Untra. Παίρναμε, κάτι τεράστια παντελόνια και κάτι ρούχα - σιαμουνίκλες, δείγματα της «αλληλεγγύης», της συμπαράστασης και της έμπρακτης βοήθειας της συμμάχου μας, της Αμερικής και νιώθαμε. άρχοντες! Τεραστίων διαστάσεων παντελόνια, αληθινά τσαντελοβράκια, που οι μανάδες μας τα σούφρωναν, τα σούφρωναν, μπας και μας χωρέσουν. Και άμα δεν γινόταν κι αυτό, τα έφτιαχναν βρακιά.

Κάτι παρδαλά πουκάμισα, που τα βάζαμε και καμαρώναμε. Και «νιώθαμε στο πετσί μας» τη βοήθεια, την αλληλεγγύη, την έμπρακτη συμπαράσταση στους κατοίκους των Τζουμέρκων, «εντόνως δοκιμαζομένους από τας καιρικάς συνθήκας και πενομένους.». Και δόστου ομιλίες και δόστου συλλείτουργα υπέρ των ψυχών των συμμάχων - ευεργετών μας. Κάποτε, κάποτε έρχονταν και κάτι κύριοι «υψηλών διαγραφών», έβγαζαν και κάτι ομιλίες που δεν καταλάβαινε κανείς τίποτε, γιατί ήταν μπουκωμένοι από τις λαχανόπιτες, σε σημείο που τους έφευγαν οι μασέλες, και τα κοκόρια που καταβρόχθιζαν. Και εμείς στη γωνία, να παλεύουμε με τη μνήμη, να θυμηθούμε πότε για τελευταία φορά είχαμε φάει κότα και κόκορα. Και χάνονταν η μνήμη σε μέρες πολλές, βδομάδες και μήνες. Πίσω, πολύ πίσω.

Εκείνη τη χρονιά, το 1962, δεν με προδίδει ακόμα η μνήμη μου, είχε ενσκήψει βαρύς ο χειμώνας. Βροχές ακατάπαυστες, κατραχούρια να δουν τα μάτια σας, χιονούρα και παγωνιά.

Βόγκηξαν τα τζάκια και οι σόμπες, «πήγαν οι φοραδίτσες τρεις παράδες». Τα ρούχα λιγοστά και ενίοτε ακατάλληλα, παπούτσια, άστα να πάνε, κάτι λαστιχένια, κρατούσαν μόνιμα τις πατούσες παταγουδιασμένες. Και χωρίς να το καταλάβουμε από μέσα μας λέγαμε, μπας κι έρθει και κείνη η βοήθεια, να πάρουμε κανένα παπ'τσάκι να θαραπαυτεί το ποδαράκι μας. Και ω, του θαύματος εισακούσθη η «προσευχή - επιθυμία» μας. Τρία στρατιωτικά αυτοκίνητα ξεκάμπισαν πέρα στην Αγία Παρασκευή. Χοροί και πανηγύρια στην παρέα. Το ένα είχε ρούχα και τα άλλα δύο ήταν φορτωμένα με τούβλα. Ναι, όπως ακριβώς το γράφω. Τούβλα. Έφτιαξαν αργότερα τις τουαλέτες του Δημοτικού Σχολείου. Το φορτηγό που είχε τα καλούδια της Untra, το βλέπαμε με άλλο βλέμμα. Σαν να ήταν αληθινός φίλος.

Δεν ξεφορτώσαμε τίποτε, γιατί το καθήκον αυτό ανέλαβε να εκτελέσει η ομάδα των Τ.Ε.Α. Επακολούθησε ομιλία από τον ταγματάρχη, ιδεολογικό «πλύσιμο» το είπε κάποιος τυχερός, αφού δεν τον άκουσε ο ταγματάρχης. Σιγά μην ακούγαμε εμείς τέτοια.

Κι αφού τέλειωσαν όλα αυτά άρχισαν οι κάτοικοι να πηγαίνουν στον παπά και να ζητούν, να ζητούν κι όλο να ζητούν. Άλλος ένα παντελόνι, άλλη μια φούστα, ένα σακάκι. Ό,τι είχαν ανάγκη. Πέρασε εκείνη η μέρα όνειρο.

Την άλλη μέρα στο σχολείο μοναδικό θέμα συζήτησης ήταν η βοήθεια που ήρθε. Πες ο ένας, πες η άλλη μας διέφυγε το γεγονός ότι έλειπε ο Θανάσης. Στην επιστροφή βρήκαμε τη μητέρα του, να κάθεται έξω από το σπίτι της και να κλαίει συνεχώς. Ταυτόχρονα έβριζε τον παπά. «Πήγα, του ζήτησα ένα παντελόνι να βάλω του Θανάση. Δεν μου έδωσε». Στην ερώτησή μας, γιατί ο Θανάσης δεν ήρθε στο Σχολείο σήμερα μας απάντησε πως δεν είχε παντελόνι. «Τι να τούβαζα. Θα φαινόταν τα κλαπατάρια του». Αυτά μας είπε και συνέχισε το κλάμα. Και ήταν το κλάμα της μια τσιμπιά για όλους μας. Για εμάς, τους μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου. Για τους άλλους, τους τρανούς ήταν ένα χαστούκι στα μούτρα τους, μια αφορμή για να ορίσουν τι εστί αλληλεγγύη. (Μη με ρωτήσει κανείς, αν την επέδειξαν).

Ό,τι και να πω, εμένα αυτή η τσιμπιά δεν με άφησε να ησυχάσω όλη την ημέρα. Και όταν νύχτωσε, «ο πόνος ήταν εντονότερος». Αυτόματα λειτούργησα. Έφυγα από το σπίτι κρυφά (πήδηξα από το παράθυρο) έφτασα στην εκκλησία κι από το καμπαναριό πήδηξα μέσα, στο γυναικωνίτη, όπου ήταν αραδιασμένα τα ρούχα της «βοηθείας» χωμένα μέσα σε τσάντες, πάνινες, όπως τα είχα βάλει ο παπάς. Άρπαξα τρεις. Τις πήγα και τις άφησα έξω από το σπίτι του Θανάση και έφυγα.

Δε σταμάτησα εκεί. Ξαναπήγα στην εκκλησία. Και συνέχισα το «ανόσιο» έργο μου. Όλες τις σακούλες τις πέταξα στο παρακείμενο της εκκλησίας χείμαρρο. Ούτε που ήξερα τι έκανα. Πέταγα στο γκρεμό, πήγαινα στην εκκλησία άρπαζα και ξαναπέταγα.

Με είχε πιάσει ένας ανομολόγητος οίστρος. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι «όλα είχαν πάει στο γκρεμό». Έφυγα και πήγα σπίτι μου. Το πρωί ξύπνησα από φωνές, κατάρες της μάνας μου. «Ποιος αντίχριστος, σατανάς, διαολοπαρμένος έκανε τέτοια αμαρτία;» Της είπα μόνο να μη φωνάζει, γιατί εγώ τα πέταξα όλα! Ούτε που μπόρεσε ποτέ να καταλάβει το λόγο. Τρελό με είπαν όλοι. Και βάλθηκαν να βρουν τη θεραπεία. Και τη βρήκαν. Σαράντα μέρες, πέντε το πρωί για να μη μας βλέπει κανένας, με πήγαινε η μάνα μου στην εκκλησία, όπου με διάβαζε κατάλληλα ο παπάς. Τι προσευχές, τι Δευτερονόμια, τι Ευαγγέλια, τι Επιστολές κλπ. , όλα τα άκουσα και μάλιστα κατ' επανάληψη. Κι όσο σίγουροι ήταν όλοι τους πως θα ξεζουρλαθώ, τόσο εγώ συνέχιζα τις μπανταλωμάρες. Ώσπου βαρέθηκαν. «Δεν έχει γιατρειά, αυτό το παιδί. Είναι ζουρλό το παιδάκι. Δε γίνεται καλά με τίποτε. Κρίμα το κακόμοιρο».

Σκασίλα μου. Πενήντα τόσα χρόνια εγώ έμαθα ποια είναι η αληθινή αλληλεγγύη. Τη ρίχνω στα μούτρα αυτών των «φιλάνθρωπων» που για διαφημιστικούς καθαρά λόγους «μας (τα) έχουν πρήξει» με τη δήθεν αλληλεγγύη τους.

Χρήστος  Αρ. Τούμπουρος

Η επιστροφή στις ρίζες. Εγκατέλειψε την κοσμοπολίτικη Σκιάθο και επέστρεψε στο ορεινό χωριό του

Ο Θωμάς, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Καλή Κώμη, ένα ορεινό χωριό της Αργιθέας Καρδίτσας στην καρδιά της ορεινής Ελλάδας, αναγκάστηκε να αφήσει τις ρίζες του για να συνεχίσει τις σπουδές του στην πόλη. Η ζωή τον οδήγησε στη κοσμοπολίτικη Σκιάθο, όπου εργάστηκε ως μάγειρας για 21 χρόνια, δημιουργώντας οικογένεια και επιτυχημένες επιχειρήσεις στον τουριστικό κλάδο.

Παρόλα αυτά, η αγάπη για το χωριό του τον ώθησε να επιστρέψει ως απόδημος στις ρίζες του. Με την ενθάρρυνση του πατέρα του, δημιούργησε έναν ξενώνα στην Καλή Κώμη, συνδυάζοντας τον αγροτουρισμό με την παράδοση, βρίσκοντας μια νέα ισορροπία ανάμεσα στην έντονη ζωή του νησιού και την ηρεμία του χωριού.

Η ζωή στο χωριό, αν και ειδυλλιακή, δεν είναι χωρίς προκλήσεις. Η έλλειψη γιατρού, οι δύσκολες καιρικές συνθήκες και η απειλή των άγριων ζώων αποτελούν σημαντικά προβλήματα για τους κατοίκους, υπενθυμίζοντας τις δυσκολίες της ορεινής ζωής.

Παρόλα αυτά, ο Θωμάς παραμένει αισιόδοξος για το μέλλον. Πιστεύει ότι η επιστροφή στις ρίζες και η ζωή στα χωριά μπορούν να προσφέρουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής, μια επιλογή για ευ ζην. Η Καλή Κώμη, με τη μοναδική της ομορφιά και τη θέση της στο μονοπάτι Δελφοί-Πρέσπες, προσελκύει ήδη ξένους τουρίστες που αναζητούν εναλλακτικό τουρισμό, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την ανάπτυξη της περιοχής.

Παραγωγή: Greek Village Life

Η Ένωση Ηπειρωτών Αχαρνών διοργανώνει το Ηπειρώτικο Αντάμωμα 2024

Το έγκλημα που συγκλόνισε την Ηλεία: Ο σοκαριστικός λογος που ο Γιάννης “ο φονιάς” σκότωσε την άπιστη γυναίκα του

Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας Πατρινιάς

κι ενός Μεσολογγίτη

Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή

επέρασ’ απ’ το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό,τού βγάλαμε και μέντα

μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί

στα μάτια τα μεγάλα

Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά

και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει

Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς

με του καημού τ’ αγκάθι

Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά

και τ’ όνειρο που εχάθη

Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου και η φωνή του Μανώλη Μητσιά, στην εξαίσια μουσική του Μάνου Χατζιδάκι από τον δίσκο «Αθανασία» του 1976, μας αφηγούνται, ποιητική αδεία, την ιστορία ενός φονικού που έχει και πραγματικό υπόβαθρο.

Ο ποιητής είχε μάθει για αυτό το φονικό από φίλο του δημοσιογράφο και παραγωγό της ΕΡΑ, τον Γιώργο Μητρόπουλο, του οποίου ο πατέρας ήταν φίλος του «Γιάννη» του φονιά. Το πραγματικό όνομα του θύτη δεν ήταν Γιάννης, όμως αυτό εξυπηρετούσε την έμπνευση του Νίκου Γκάτσου, και έτσι έμεινε μέχρι τις μέρες μας.

Η υπόθεση από την οποία εμπνεύστηκε ο Νίκος Γκάτσος εκτυλίσσεται σε ένα χωριό της Ηλείας με το όνομα Πόθος, στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Εκεί ζει ο μετέπειτα δράστης, ο 40χρονος Θόδωρος με την 36χρονη γυναίκα του Δήμητρα.

Μαζί έχουν αποκτήσει επτά παιδιά και ζουν μία ήσυχη ζωή μέσα στα ασφυκτικά κοινωνικά και οικονομικά πλαίσια της ελληνικής επαρχίας εκείνης της εποχής. Ο Θόδωρος ασχολείται με γεωργικές εργασίες και για να συμπληρώσει το εισόδημά του παίζει λαούτο σε πανηγύρια και γιορτές της περιοχής.

Το όργανο του το έμαθε ένας στενός του φίλος, ο Κώστας, ο οποίος και εκείνος έπαιζε βιολί. Οι δυο τους έφτιαξαν μία μικρή κομπανία και γύριζαν στα πανηγύρια διασκεδάζοντας τους κατοίκους. Η Δήμητρα ασχολείτο αποκλειστικά με την ανατροφή των παιδιών και τις δουλειές του σπιτιού.

Όπως λένε τα δημοσιεύματα της εποχής, ήταν μία πολύ όμορφη γυναίκα, κάτι που την έκανε αντικείμενο σχολιασμού από τους χωριανούς, οι οποίοι της απέδιδαν και τη φήμη των ακόρεστων ερωτικών ορέξεων.

Ο Θόδωρος ήταν δεμένος με στενή φιλία με τον Κώστα και μάλιστα αρκετές φορές τον φιλοξενούσε στο σπίτι του θεωρώντας τον δικό του άνθρωπο. Όμως δεν περίμενε ότι θα ανακάλυπτε κάτι που θα ανέτρεπε όλη τους τη ζωή και θα τον οδηγούσε σε μία φρικτή πράξη.

Όλα έγιναν τα ξημερώματα της 1ης Αυγούστου του 1960. Εκείνο το βράδυ οι δύο φίλοι έπαιζαν σε ένα πανηγύρι. Όταν τελείωσαν και καθώς ήταν και οι δύο μεθυσμένοι, ο Θόδωρος ζήτησε από ένα από τα παιδιά του να πάει τα όργανα, το λαούτο και το βιολί, στο σπίτι.

Λίγο μετά πήγε και ο Θόδωρος, ο οποίος βλέποντας το βιολί θέλησε να δοκιμάσει να παίξει λίγο. Καθώς το πήρε στον ώμο του αντιλήφθηκε ότι μέσα στο σώμα του βιολιού βρισκόταν ένα πορτοφόλι.

Γεμάτος περιέργεια το άνοιξε και διαπίστωσε ότι μέσα βρίσκονταν πάνω από 35 ερωτικές επιστολές. Θέλοντας να μάθει ποια ήταν η γυναίκα που ο στενός του φίλος του κρατούσε μυστικό, ο Θόδωρος βρίσκεται μπροστά σε ένα τρομακτικό σοκ. Η γυναίκα με την οποία αλληλογραφεί ο φίλος του είναι η σύζυγός του, η Δήμητρα.

Ο Θόδωρος σε έξαλλη κατάσταση φωνάζει τη Δήμητρα, η οποία ξυπνά από τον ύπνο και εμφανίζεται μπροστά του. Όταν της ζητά εξηγήσεις, εκείνη αρνείται τα πάντα, όμως πολύ σύντομα παραδέχεται ότι είναι ερωτευμένη με τον Κώστα, και πως είναι αποφασισμένη να χωρίσουν και να παντρευτεί τον φίλο του.

Οι κουβέντες αυτές εξόργισαν ακόμα περισσότερο τον Θόδωρο, ο οποίος πήρε ένα μαχαίρι και με απίστευτη βιαιότητα σκότωσε τη γυναίκα του χτυπώντας την στο στήθος και στην κοιλιά με τουλάχιστον επτά μαχαιριές.

Στη συνέχεια την πέταξε στην αυλή του σπιτιού και αφού είπε στα παιδιά του που είχαν ξυπνήσει και έβλεπαν όλη τη σκηνή του φονικού να μην τη φέρουν ξανά μέσα στο σπίτι, σηκώθηκε και εξαφανίστηκε στα γύρω δάση.

Το πρωί και με όλο το χωριό ανάστατο, ο Θόδωρος εμφανίστηκε και παραδόθηκε στη Χωροφυλακή. Εκεί παραδέχτηκε το έγκλημα και όπως είπε το έκανε γιατί τον ατίμασε, και πως δεν μετάνιωνε παρά μόνο στεναχωριόταν για τα παιδιά του.

Ο Θόδωρος προφυλακίστηκε και δύο μήνες μετά παρουσιάστηκε στο Κακουργιοδικείο της Πάτρας. Εκεί εμφανίστηκαν δεκάδες συγχωριανοί του οι οποίοι τον υποστήριξαν, λέγοντας ότι ήταν ένας έντιμος άνθρωπος και πως η γυναίκα του ήταν αμαρτωλή και «ερωτομανής».

Ο δράστης παραδέχθηκε την πράξη του και όταν τον ρώτησαν για τον φίλο του, είπε ότι λυπόταν γιατί δεν πρόλαβε να σκοτώσει και εκείνον. Το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, όμως δεν του επιβλήθηκε κάποια ποινή καθώς του αναγνωρίστηκε ότι έδρασε εν βρασμώ ψυχής και σε πλήρη σύγχυση.

Αφέθηκε ελεύθερος και την επόμενη ημέρα γύρισε στο χωριό του, όπου τον υποδέχθηκαν ως ήρωα. Η τραγική συνέχεια της ιστορίας δόθηκε περίπου δύο χρόνια αργότερα, όταν η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, η 18χρονη τότε Φρόσω, αυτοκτόνησε μην αντέχοντας τον χαμό της μητέρας της.

Είναι το «Φροσί» στους στίχους του Νίκου Γκάτσου που σκύβει και φιλά τα χέρια του φονιά πατέρα της, υπενθυμίζοντάς μας πόσο άλλαξαν τα ήθη στην Ελλάδα στην πάροδο των χρόνων.

https://www.fanpage.gr/

Ήπειρος. Ο ματωμένος γάμος που έκανε ένα ολόκληρο χωριό να μετακομίσει στην Αλβανία

Υπάρχουν πολλές και μερικές φορές άγνωστες ιστορίες από τα χωριά της Ηπείρου. Ευτυχώς υπάρχουν οι παλιότεροι που φροντίζουν μέσα από διηγήσεις να τις μεταφέρουν αλλά και άνθρωποι που έχουν καταγράψει σε βιβλία γεγονότα άγνωστα στον περισσότερο κόσμο.

Μια από αυτές τις ιστορίες αφορά ένα χωριό που βρισκόταν αρκετά χρόνια πριν στον νομό Ιωαννίνων και συγκεκριμένα την περιοχή του Πωγωνίου. Ο λόγος για το χωριό Λούκοβο. Η πλειοψηφία γνωρίζει ότι αυτό το χωριό βρίσκεται στην Αλβανία και συγκεκριμένα στην περιοχή του Αυλώνα. Παλιότερα όμως βρισκόταν σε εντελώς διαφορετική θέση, ανάμεσα στα χωριά Λάβδανη και Δημόκορη του Πωγωνίου.

Την ιστορία, διηγήθηκε στο ipeirotika.gr κάτοικος της Δημόκορης ο οποίος την είχε μάθει από τους προγόνους του. Κάποτε κατά το 18ο αιώνα στο Λούκοβο αποφάσισε ένα ζευγάρι να παντρευτεί. Τότε όμως το χωριό ήταν τσιφλίκι κάπου Οθωμανού αγά ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε για το γάμο θέλησε να κοιμηθεί την πρώτη νύχτα του γάμου με την νύφη κάνοντας χρήση ενός πολύ παλιού εθίμου που είχαν οι φεουδάρχες.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν εκτυλίχθηκαν όπως σε άλλες περιπτώσεις και ο γαμπρός σκότωσε τον Αγά. Τότε, λοιπόν, άρχισε και η αρχή του τέλους για το Λούκοβο. Οι κάτοικοι φοβούμενοι για τα αντίποινα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα το εγκατέλειψαν και αποφάσισαν να το ξαναστήσουν μακριά. Βρέθηκαν τότε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, στην γειτονική πλέον Αλβανία. Φυσικά τα σύνορα τότε ήταν εντελώς διαφορετικά.

Σύμφωνα με το βιβλίο του Κ.Δ. Παπανικολάου που αναφέρεται σε αυτό το άγνωστο γεγονός, το χωριό με τον ματωμένο γάμο εγκαταλείφθηκε πιθανόν το 1790. Αυτό που μένει να θυμίζει ότι κάποτε το σημείο ήταν κατοικημένο είναι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στο οποίο μάλιστα οι παλιοί έχουν προλάβει να γίνονται και πανηγύρια.

https://fonaklas.blogspot.com

Το Μουσικό Σχολείο Άρτας συμμετείχε στην παρουσίαση βιβλίου του Δημ. Καλπούζου με τίτλο: «Ο Τετραπέρατος. Πώς να εξοντώσετε τον δάσκαλό σας»,

Την Παρασκευή, στις 21 του Ιούνη, ο Εκπαιδευτικός Όμιλος του Μουσικού Σχολείου Άρτας, συμμετείχε στην πρώτη πανελλαδικά παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Καλπούζου με τίτλο: «Ο Τετραπέρατος. Πώς να εξοντώσετε τον δάσκαλό σας», η οποία πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του Μουσικοφιλολογικού συλλόγου «Ο Σκουφάς» στην Άρτα, ιδιαίτερη πατρίδα του συγγραφέα.

Τα παιδιά του εκπαιδευτικού ομίλου παρουσίασαν μια σειρά τραγουδιών και απέδωσαν θεατρικά σκηνές από το βιβλίο, φωτίζοντας τα πιο βασικά μηνύματα που επιδιώκει να επικοινωνήσει ο συγγραφέας μέσα από το συγκεκριμένο έργο. Ο συνδυασμός της μουσικής με τη θεατρική πράξη είναι κάτι που δοκιμάσαμε για πρώτη φορά στον όμιλο και τα παιδιά ανταποκρίθηκαν εξαιρετικά. Άλλωστε μια από τις φιλοδοξίες μας στον εκπαιδευτικό όμιλο είναι να μπορούν τα παιδιά μέσα από ευκαιρίες σαν κι αυτή, να αναπτύσσουν τα διαφορετικά ταλέντα τους και να εκφράζουν όλα τα ενδιαφέροντά τους.

Ευχαριστούμε τον συγγραφέα Δημήτρη Καλπούζο για την πρόσκληση και τη συνεργασία, τον Δήμο Αρταίων, τον Σύλλογο Σκουφά, τις εκδόσεις Χάρτινη πόλη, το βιβλιοπωλείο Κιμωλία για την υποστήριξη. Επίσης ευχαριστούμε το Επιμελητήριο Άρτας, τον πρόεδρό του κ. Γιάννη Γκολομάζο και όλο το ΔΣ και το προσωπικό του οργανισμού για την διάθεση της αίθουσας στην οποία ο Εκπαιδευτικός Όμιλος πραγματοποιεί τις πρόβες του σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Επίσης ευχαριστούμε τη δημοσιογράφο Μαρία Παπαθεοδώρου για τη συνεργασία, τον Λάμπρο Σαλαμούρα και τον Μιχάλη Τσοφύλα για την τεχνική υποστήριξη και τον συνάδελφο Σπήλιο Κούνα για την πολύτιμη βοήθειά του. Ευχαριστούμε επίσης όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα της περιοχής για την δημοσιογραφική κάλυψη της δράσης.

Όλα τα μέλη του εκπαιδευτικού ομίλου ευχόμαστε στον «Τετραπέρατο» να είναι καλοτάξιδος και να μας χαρίσει πολλές ακόμη  ενδιαφέρουσες περιπέτειες.

 

Ο υπεύθυνος εκπαιδευτικός

Παναγιώτης Γιαννούτσος