Ο Φίλης και η γενοκτονία των μνημονίων

O συμπαθής Νίκος Φίλης είναι ολοφάνερο ότι ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που τους κατευθύνει μια γλαφυρή αφέλεια. Και πριν γίνει υπουργός, χρησιμοποιούσε μια ρητορική που έδειχνε την αδυναμία του να διαχωρίσει τον δημόσιο λόγο από τον ιδιωτικό. Και μολονότι, οι επικοινωνιακές γκάφες του είναι απανωτές, συνεχίζει να μην αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να σταματήσει.

Αλλά δεν είναι μόνο ο Φίλης. Η δεύτερη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η μνημονιακή, αρχίζει πλέον να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης. Τα στελέχη και ειδικά οι υπουργοί δοκιμάζουν την απογοήτευση που κάθε εξουσία επιφυλάσσει για τους ανθρώπους που την ασκούν. Γιατί οι ίδιοι πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον στο λάκκο που άνοιξαν ως αντιπολίτευση. Τότε που δεν τολμούσε άνθρωπος να μιλήσει ελεύθερα και ξεκινούσαν οι ντουντούκες της αριστεράς να τον ξεφωνίζουν δημόσια με τον χειρότερο τρόπο. Τότε που η φασίζουσα νοοτροπία της λογοκρισίας έστελνε κάθε «νεοφιλελεύθερη» πολιτική φωνή στον αγύριστο. Ήρθε λοιπόν, η ώρα να δυσκολέψει και η δική τους ζωή.

Εκείνο όμως που μου ήρθε κατευθείαν στο μυαλό, όταν άκουγα τον Υπουργό Παιδείας να αρνείται την γενοκτονία των Ποντίων, ήταν η «γενοκτονία» των σύγχρονων Ελλήνων από τα μνημόνια. Βουίζουν ακόμα στα αυτιά μου οι κραυγές των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ που μιλούσαν για σχέδιο εξόντωσης του ελληνικού λαού από σκοτεινά συμφέροντα «αιμοσταγών» καπιταλιστών.

Γιατί λοιπόν τώρα, ο κύριος Φίλης απορεί για τις κραυγές που ξεσηκώνονται εναντίον του; Αυτός δεν ήταν που ανέχονταν την ρητορική της παράνοιας και του διχασμού από τους συντρόφους του; Τελικά, ποια γενοκτονία υπάρχει; Των Ποντίων από τους Τούρκους ή η γενοκτονία των Νεοελλήνων από αυτούς που τόλμησαν να τους στερήσουν τα καγιέν και τα διακοποδάνεια για τη Μύκονο; Ας δώσει μια ερμηνεία ο Υπουργός στη σημασία του όρου για να μπορέσουμε επιτέλους, να συνεννοηθούμε.

Είναι πράγματι, θλιβερό να διαπιστώνεις ότι τα «μικρά οργισμένα παιδιά» της Αριστεράς παίρνουν το μάθημά τους, για την ισοπέδωση και την μηδενιστική απαξίωση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτικού λόγου. Είναι όμως, ταυτόχρονα τραγικό να αισθάνεσαι το τεράστιο οικονομικό και πολιτιστικό κόστος που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία με τον λαϊκισμό και την ανωριμότητά τους.

Ανδρέας Ζαμπούκας

www.liberal.gr