Μετά την Ελλάδα είναι η Κύπρος που επελέγη(;) ως το στρατηγικό σημείο ηθικής συντριβής και πολιτικού εξευτελισμού των αρχών επί των οποίων δομήθηκε η ευρωζώνη. Στην περίπτωση της Ελλάδας ήταν τα ομόλογα και οι ιδιώτες επενδυτές που την πλήρωσαν. Στην περίπτωση της Κύπρου έγινε ένα βήμα πιο πέρα. «Κουρεύονται» οι καταθέσεις των αποταμιευτών, ακόμη και αυτών -των εχόντων μέχρι 100.000 κατάθεση- οι οποίοι ρητά, με κοινοτική απόφαση, προστατεύονται. Αυτό είναι το πρώτο συμπέρασμα από την απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο.


Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η τρόικα συμπεριφέρεται στην Κύπρο ωσάν να είναι η τελευταία πόρνη της Μεσογείου. Δεν ξέρω αν οι τροϊκανοί θέλησαν να δικαιώσουν, μετά από περίπου τέσσερις δεκαετίες, τον Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος ήταν ο πρώτος που διατύπωσε αυτό τον χαρακτηρισμό για το νησί της Αφροδίτης, όμως το επιχείρημα πως με το «κούρεμα» θα καταπολεμήσουν το βρώμικο χρήμα των Ρώσων ολιγαρχών και μαφιόζων είναι και υποκριτικό και αστείο. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μαζέψουν στις δικές τους τράπεζες τα κεφάλαια που είναι κατατεθειμένα στις κυπριακές τράπεζες.

Δεν είναι τυχαίο ότι, σχεδόν αμέσως με την απόφαση, ξέσπασε ένας διεθνής διαγκωνισμός για το που είναι ασφαλή τα ρώσικα, και όχι μόνον, κεφάλαια. Στην Ρωσία, («επαναπατρίστε τα») λένε ευθέως οι Ρώσοι. Στις ΗΠΑ, («στις τράπεζες μας είναι ασφαλή») λένε εμμέσως πλην σαφώς οι Αμερικάνοι. Στη Γερμανία, («που έχουν καλές σχέσεις με τη Ρωσία και δεν κινδυνεύουν») διοχετεύουν οι Γερμανοί. Στη Βρετανία, («δεν πληρώνουμε τις συντάξεις και τους μισθούς των υπηκόων μας, πλην των στρατιωτών στη βάση μας») τα διεκδικούν με πλάγιες αποφάσεις οι Άγγλοι. Και πάει λέγοντας.

Ακόμη και στο ελληνικό ενδιαφέρον -πέραν της πατριωτικής αλληλεγγύης και της προστασίας του εγχώριου πιστωτικού συστήματος- ορισμένοι διαβλέπουν και κάποια δόση ιδιοτέλειας. Κι αυτό είναι το τρίτο συμπέρασμα: Προφανώς δεν θα ήταν άσχημα να περάσουν σε ελληνικά χέρια οι κυπριακές τράπεζες και μέσω αυτών και οι μεγάλες καταθέσεις Ρώσων, Αράβων και άλλων. Το χρήμα δεν έχει μυρωδιά έλεγε ο Βεσπασιανός. Ούτε είναι το παν, το πολύ όμως χρήμα είναι. Και το ενεργητικό των κυπριακών τραπεζών είναι οκτώ φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της ίδιας της Κύπρου όταν το σύνηθες, στις περισσότερες δυτικές χώρες, είναι 3-4 φορές μεγαλύτερο. Όλοι λοιπόν θα το ήθελαν και ιδιαίτερα τούτες τις μέρες της στενότητας και μάλιστα ενόψει ανακεφαλαιοποίησης. Για την οποία όμως να προσθέσουμε -με την προσθήκη του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στους υποψήφιους «γαμπρούς»- δημιουργεί και προβλήματα σχετικά με σχεδιασμούς που είχαν γίνει και σε σημαντικό βαθμό, στο παρασκήνιο, είχαν προχωρήσει.

Το τέταρτο συμπέρασμα είναι αυτό που διαπιστώνουν σχεδόν όλοι σε ολόκληρο τον κόσμο και έχει περιγραφεί από αξιωματούχους, αναλυτές και Μέσα Ενημέρωσης με κάθε τρόπο. Από την συνεχιζόμενη ανικανότητα της ευρωζώνης να πυροβολεί τα πόδια της ή την ιδιοτέλεια των Γερμανών να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα οφέλη και να καθυποτάξουν την Ευρώπη, μέχρι τη μυλόπετρα στο λαιμό της Κύπρου αντί για σωσίβιο. Και φυσικά τον κίνδυνο να επεκταθεί το μέτρο και στις άλλες υπερχρεωμένες χώρες του Νότου που θα τίναζε την ευρωζώνη στον αέρα και θα έλιωνε το ευρώ αμέσως, όπως το βούτυρο στο ζεστό τηγάνι.

Ένα ακόμη συμπέρασμα, το πέμπτο, δεν μπορεί παρά να είναι αυτό που εσχάτως διακινείται όχι μόνον από ανθρώπους που ρέπουν προς τις θεωρίες συνομωσίας, αλλά και από σοβαρούς γεωπολιτικούς αναλυτές. Ο λόγος για τα ενεργειακά κοιτάσματα που ανακαλύφθηκαν στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και της Ελλάδας. Όσο πιο οικονομικά εξασθενημένα, άρα και εξαρτώμενα από άλλες δυνάμεις, είναι τα κράτη-ιδιοκτήτες των κοιτασμάτων τόσο πιο εύκολη γίνεται η συμμετοχή τρίτων στη διαχείριση και την επικαρπία της περιουσίας τους. Το γεγονός της υπερχρέωσης ναι μεν δεν συνδέεται με την ανακάλυψη των κοιτασμάτων, όμως ο ομολογουμένως λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισης, εκ μέρους των δανειστών, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποιος ότι δεν σχετίζεται με την προοπτική εκμετάλλευσής τους.

Και οπωσδήποτε υπάρχει και ένα έκτο συμπέρασμα, που όμως είναι ο μόνιμος λόγος για τον οποίον η Κύπρος ταλαιπωρείται αιώνες τώρα από επιδρομές και κατακτητές. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τη γεωστρατηγική της θέση στην πιο εύφλεκτα περιοχή του πλανήτη. Στο σημείο όπου συγκρούονται οι παγκόσμιες τεκτονικές πλάκες διαφορετικών και αντιμαχόμενων πολιτισμών, θρησκειών και φυλών, η Κύπρος είναι ένα αβύθιστο φυσικό αεροπλανοφόρο, το οποίο όλοι θα ήθελαν να (κατ)έχουν. Η συντελούμενη αραβική άνοιξη, ο πόλεμος στη Συρία, η αναπόφευκτη γέννηση κουρδικού κράτους, η εκρηκτική οικονομικοπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας, οι νέοι ενεργειακοί δρόμοι και η επαπειλούμενη σύρραξη ΗΠΑ-Ισραήλ με το Ιράν, καθιστούν έτι περαιτέρω «μήλο της γνώσεως» για την περιοχή την Κύπρο.
Φυσικά, όλα τα ανωτέρω σε καμία περίπτωση δεν αίρουν τις ευθύνες της πολιτικής και οικονομικής τάξης της Μεγαλονήσου για την δραματική οικονομική κατάσταση στην οποίαν περιήλθαν οι πολίτες της εξαιτίας των επιλογών τους. Το πρόβλημα το ήξεραν και δεν το χειρίστηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ο γράφων από τις 2 Φεβρουαρίου το είχε επισημάνει όταν έγραφε: Η ορκομωσία του νέου Προέδρου θα βρεί την Κύπρο στην πιό δύσκολη, μετά την τουρκική εισβολή, περίοδο. Η οικονομική κρίση είναι βαθειά και οι πιέσεις στο Eurogroup του Μαρτίου, για πάταξη του μαύρου χρήματος, θα είναι μεγάλες. Το ζήτημα της ρευστότητας είναι κεντρικό, το τραπεζικό σύστημα κρέμεται σε μια κλωστή και η ανάγκη συμφωνίας με την τρόϊκα έχει λάβει δραματική μορφή (δες άρθρο: ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ «ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ» ΚΑΙ ΤΟ «ΜΑΥΡΟ ΧΡΗΜΑ» Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΝΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ).

Απλώς δίπλα στις ευθύνες τους είναι και τα λεφτά, που είναι πολλά. Και ιδιαίτερα το ρευστό των καταθετών στις κυπριακές τράπεζες. Και ως γνωστόν τα κέρδη είναι μία άποψη, όμως το ρευστό χρήμα είναι ένα δεδομένο. Και το χρήμα μπορεί να μην μιλάει, αλλά βρίζει, όπως λέει και ο Μπομπ Ντύλαν. Κι αυτό οι Κύπριοι το ξέρουν. Και το ξέρουν καλά. Και ως «έμποροι αιώνων» που είναι, υποθέτω, ανάλογα θα αντιδράσουν. Και απ' ότι διαφαίνεται η αντίδραση τους θα είναι(;) διαφορετική, ελπίζω και αποτελεσματική, από αυτή των καλαμαράδων ελλαδιτών.

Εμείς, ως «μοιρολογίστρες χιλιετιών» και «σεφεριστές» που κατά βάθος είμαστε, προτιμούμε να μονολογούμε: Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε (στην τρόικα)./ Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη./ Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε (το ευρώ)./ Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη./ Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε την (αστόχαστη) ζωή σας./ Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη./ Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας,/ τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα.
Και φυσικά να τσακωνόμαστε, ολημερίς κι ολονυχτίς, για το ποιός ευθύνεται που διαλέξαμε αυτή τη στάση.



Φελνίκος