Όλα τα πράγματα σε τούτη τουλάχιστον τη ζωή έχουν ένα
τέλος. Σε ότι δε αφορά την Ιστορία και τις αυτοκρατορίες ισχύουν οι όροι ακμή
και παρακμή. Ο οικονομικός αρμαγεδώνας που έχει ενσκήψει από το 2007 και μετά
φαίνεται να οδεύει προς το τέλος. Για να φτάσουμε βέβαια σε αυτό το αποκρουστικό
τέλος προηγήθηκαν 15-20 χρόνια διαδικασιών και αποφάσεων σε ευρωπαϊκό και
παγκόσμιο επίπεδο. Αρκετοί είχαν προβλέψει τις εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο που
όλοι αυτοί οι άνθρωποι παραμερίστηκαν ή και «θυσιάστηκαν» στον βωμό της
τελευταίας οβιδιακής μεταμόρφωσης του μορφώματος που έγινε γνωστός και ως
καπιταλισμός. Όλα τα οικονομικά μοντέλα και θεωρίες κάποια στιγμή καταρρέουν
άλλωστε.
Η ίδια η Ιστορία διδάσκει ότι όλες οι πολυεθνικές
αυτοκρατορίες της κυριαρχίας του ενός επί των άλλων στο πέρασμα του χρόνου
διαλύθηκαν. Το τελευταίο γεγονός που έλαβε χώρα στην Κύπρο είναι ένα από τα
τελευταία κερασάκια που μπαίνουν σε μια τούρτα που όχι απλά έχει ξινίσει αλλά
δηλητηριάζει πια οποιονδήποτε δοκιμάζει έστω και το παραμικρό κομματάκι. Καθόλου
τυχαίο πάλι δεν είναι που σε ότι αφορά την ευρωπαϊκή ήπειρο για τρίτη και
τελευταία οριστικά φορά μια χώρα μαζί με κάποιους θλιβερούς βόρειους δορυφόρους
οδηγούν την Ευρώπη στην καταστροφή. Για την Γερμανία βέβαια γίνεται ο λόγος.
Φαίνεται όμως ότι το μόνο που διδάσκει η Ιστορία είναι ότι δε διδάσκει τίποτε
μπροστά στη μανία της ομοιομορφίας που παρατηρείται στις ενώσεις καθώς και στο
γεγονός ότι δεν αντέχουν στη μια και μόνη αλήθεια που μπορεί να τους δίνει το
φιλί της ζωής στο πέρασμα του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι οι ενώσεις δεν πρέπει
να γίνουν ποτέ αλλά να γίνονται διαρκώς αφού από την στιγμή που θα γίνουν θα
αρχίσει αργά και σταθερά η αποσύνθεσή τους.
Η Γερμανία
προειδοποιήθηκε και μάλιστα αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια από αυτές τις
ήρεμες φωνές που έβλεπαν και βλέπουν μπροστά. Όχι μόνο κώφευσε αλλά όντας πια
παντοδύναμη σε ευρωπαϊκό επίπεδο έβαλε μπροστά το μεγάλο σχέδιο που έχει
εφαρμόσει άλλες δύο φορές στον 20ο αιώνα με τα γνωστά αποτελέσματα. Καταστράφηκε
αφού προηγουμένως είχε καταστρέψει και αιματοκυλίσει την ανθρωπότητα. Πέρα
βέβαια από τη δική της παντοδυναμία εκμεταλλεύτηκε και την αδυναμία ενός
καταρρέοντος και εκφυλισμένου καπιταλιστικού συστήματος. Δεν υπολόγισε όμως ότι
πάντα θα υπάρχει ένα μεγαλύτερο «ψάρι» αν όχι σε ευρωπαϊκό τότε σε παγκόσμιο
επίπεδο. Έπεσε λοιπόν στα δίχτυα της Κίνας. Το περίεργο δεν είναι ότι η Κίνα την
καταβρόχθισε. Το κακό είναι ότι η Γερμανία αποτόλμησε να σκεφτεί πως θα μπορούσε
η ίδια να παγιδεύσει τον ήρεμο γίγαντα. Έκλεισε μερικές εμπορικές συμφωνίες
νομίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι θα ισοσκελίσει την ζημιά που έπαθε με την
καθίζηση των προϊόντων της στην Ευρώπη. Πρώτα βέβαια φρόντισε να εξαφανίσει τον
ευρωπαϊκό νότο θεωρώντας ότι με την λογική της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και
αυστηρής λιτότητας, της εξαθλίωσης της μισής και πλέον Ευρώπης θα μπορούσε να
«παίξει» σε ευρωπαϊκό επίπεδο το παιγνίδι που ονομάστηκε και ως «αναδυόμενες
οικονομίες». Με λίγα λόγια το σχέδιο ήταν η υποδούλωση των λαών του Νότου και η
χρησιμοποίησή τους ως νέων ανδραπόδων στη δούλεψη του «ισχυρού» Βορρά. Πάλι δεν
υπολόγισε σωστά ή τουλάχιστον έδειξε να αδιαφορεί κυνικά για τις
αντιδράσεις.
Η ευρωπαϊκή ήπειρος δεν αποτελείται από «ιθαγενείς»
ούτε και τους γυαλίζουν τα καθρεπτάκια. Δε θα μπορούσε ποτέ να μετατραπεί
οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα σε κάτεργο τύπου Ειδικών Οικονομικών Ζωνών. Η Ευρώπη
ήταν είναι και θα είναι για πάντα η εστία από όπου μεταφέρθηκαν παντού στον
κόσμο οι ιδέες και τα οράματα του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Αρκετοί βέβαια
Γερμανοί συνεισέφεραν σε αυτό αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι ανήκει στην Ελλάδα,
στην Ιταλία, στην Γαλλία. Οι Γερμανοί έγιναν για άλλα πράγματα γνωστοί. Πάνω από
όλα για το καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό τους DNA. Ίσως αυτός είναι και ο
πιο σοβαρός λόγος που δε μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν το μίσος τους και τα
απωθημένα τους. Η συμπεριφορά τους ήταν είναι και θα παραμείνει όπως αυτή του
ηττημένου που δε βάζει μυαλό από την ήττα του και δεν την αναγνωρίζει. Αντί
λοιπόν να βάλει μυαλό με το που ορθοποδεί ξεκινά να υφαίνει ένα νέο σατανικό
σχέδιο σε βάρος της Ευρώπης (θυμίζει κάπως το κογιότ με το roadrunner). Όλα αυτά
τα παλαιάς κοπής σχέδια φαντάζουν βέβαια κάπως ξεφτισμένα.
Τα
διάφορα «τυράκια» της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης της Μέρκελ στις βόρειες χώρες
δορυφόρους της τύπου Ολλανδίας, Φινλανδίας αλλά και δημιουργία φορολογικών
παραδείσων τύπου Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργου, Ελβετίας και άλλων τινών δε θα
μπορούσαν να επιβιώσουν σε μια πολιτισμένη ιστορικά Ευρώπη. Μπορεί όλο αυτό το
«πανηγυράκι» να ωφέλησε αρκετά την επιχειρηματική και πολιτική ελίτ της Ευρώπης
σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών αλλά στο ξέσπασμα της κρίσης άρχισε ο ένας να
«δίνει» τον άλλο. Με απλά λόγια οι «κύριοι» αυτοί και κυρίως οι εξαγορασμένοι
από το καπιταλιστικό σύστημα «σοσιαλδημοκράτες» συγκέντρωσαν όλο τον πλούτο, τον
«καταχώνιασαν» σε όλους τους φορολογικούς παραδείσους που οι ίδιοι δημιούργησαν,
στράγγιξαν από ρευστό την ευρωπαϊκή ήπειρο και τώρα έρχονται πανηγυρικά να πουν
ότι υπάρχει δημοσιονομική κρίση, ελλείμματα και χρέη. Όροι από μόνοι τους
καπιταλιστικοί. Όροι που μέσα τους δεν κρύβουν τη μια και μοναδική αξία που δεν
είναι άλλη από τον Άνθρωπο και τις ανάγκες του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η
ξεφτίλα όλων αυτών των υπανθρώπων που ονομάζονται νεοφιλελεύθεροι έρχονται και
από το «σοσιαλδημοκρατικό» στρατόπεδο και είναι τα τελευταία είκοσι χρόνια τα
καλύτερα σκυλιά - φύλακες του συστήματος της σαπίλας και της παρακμής. Η
ευρωπαϊκή Δεξιά άλλωστε ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δε θα μπορούσε να φτιάξει
μόνη της αυτό το έκτρωμα της ΕΕ των αναρίθμητων στρατιών των ηλιθίων. Περί αυτού
πρόκειται. Περί μιας δικτατορίας της ηλιθιότητας.
Εξαγορασμένα
ανθρωπάρια – μαριονέτες των πολυεθνικών και των τραπεζών. Τους «σπούδασαν» στα
«καλύτερα» Πανεπιστήμια του κόσμου και τους έδωσαν πτυχία πλαστά. Πτυχία για τα
οποία ποτέ δεν κόπιασαν αλλά τα πήραν «πακέτο». Στη συνέχεια τους τοποθέτησαν
στα ανά την Ευρώπη κράτη να παριστάνουν τις πολιτικές ηγεσίες. Μόλις ολοκλήρωναν
το «έργο» που αναλάμβαναν μετά τους τοποθετούσαν σε κάποια τράπεζα, σε έναν οίκο
αξιολόγησης, σε ένα ίδρυμα ή σε κάποιον διεθνή Οργανισμό. Πόσα χρόνια άλλωστε
έχει να ακουστεί το όνομα κάποιου μεγάλου ηγέτη προοδευτικού ή έστω συντηρητικού
στην Ευρώπη; Πολλά. Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Αναμφίβολα, δε μπορεί κάποιος να
επιρρίψει ευθύνες στους θεσμούς. Δε φταίνε άλλωστε ποτέ οι θεσμοί αλλά οι
άνθρωποι που τους υπηρετούν. Η συγκρότηση υπερεθνικών κοινοτήτων όπως η ΕΕ αλλά
και άλλων πόλων είναι αναπόδραστη ανάγκη.
Αρκετοί ισχυρίζονται
ότι πρέπει να διαλυθούν. Εδώ είναι άλλο ένα μεγάλο λάθος που δεν πρέπει να
συμβεί. Και να ήθελε άλλωστε ένα κράτος να μείνει έξω από αυτή την διαδικασία
και να διαφυλάξει την πολιτική, πολιτιστική και οικονομική του «καθαρότητα» θα
ήταν αδύνατο διότι οι ιδέες, τα σχήματα, οι δημιουργίες σε ποικίλους τομείς
κινούνται με αστραπιαία ταχύτητα αφενός λόγω των ΜΜΕ και του διαδικτύου και
αφετέρου λόγω της μαζικής επαφής και της αυξημένης κινητικότητας ποικίλων ομάδων
πληθυσμού από χώρα σε χώρα. Φαίνεται αδιανόητο αλλά και καθαρά καταστροφικό να
πει κάποιος ότι κλείνει τα σύνορα μιας χώρας. Ο απομονωτισμός θα μπορούσε να
λειτουργήσει καθαρά ως η τελευταία πράξη του δράματος κάποιου που επιθυμεί να
παραδοθεί ή και να αφεθεί στην τύχη του μέσα σε έναν λάκκο λεόντων που είναι
σίγουρο ότι θα κατασπαραχθεί και μάλιστα γρήγορα. Η ΕΕ και οι θεσμοί της δε
φτιάχτηκαν για να ευημερούν οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και οι απανταχού
εξαγορασμένοι υπηρέτες ενός σάπιου συστήματος. Φτιάχτηκαν για να ευημερούν οι
λαοί της Ευρώπης. Απλά και ξεκάθαρα πράγματα. Όταν κάτι αλώνεται το λογικό και
αυτονόητο είναι να πάει κάποιος να το πάρει πίσω εφόσον του
ανήκει.
Η Γερμανία και οι συνέταιροί της με αυτό που έκαναν στην
Κύπρο προδιέγραψαν την αρχή του τέλους για τους ίδιους. Το καλύτερο όπλο
αποδεικνύεται ότι είναι το ίδιο το σύστημά τους που στρέφεται κατά του ίδιου του
του εαυτού. Ηττώνται από μόνοι τους. Πέφτουν από μόνοι τους. Σε αυτή την πτώση
βέβαια που ήδη έχει αρχίσει να συντελείται θα προσπαθήσουν να πάρουν όσο το
δυνατόν περισσότερες χώρες και λαούς στην άβυσσο. Είναι αρκετά πιθανό ότι η
τελευταία πράξη θα έχει αρκετά ακόμα δράματα για πολλούς. Ο εχθρός απέδειξε τα
τελευταία είκοσι χρόνια ότι είχε σχέδιο. Υπήρξε άρτια οργανωμένο και επικράτησε
κατά κράτος. Όπως όλα τα δόλια σχέδια όμως που έχουν να κάνουν με την οικονομία
την «πάτησε» όπως συνηθίζει να την «πατά» μια εγκληματική συμμορία. Υπήρξαν για
άλλη μια φορά αθεράπευτα άπληστοι, ανιστόρητοι, εγωπαθείς, αιμοσταγείς
(κυριολεκτικά), αμετροεπείς, εξουσιομανείς. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί τους υπήρξαν
δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι. Είναι η τρίτη και τελευταία φορά και για αυτούς
αλλά και για τους συνεργάτες τους. Αυτή τη φορά δε θα υπάρξει ούτε έλεος, ούτε
συμπόνια ούτε ασφαλώς και νέο πακέτο στήριξής τους όπως το 1953.
Η Ελλάδα πάντα ήταν με τη μεριά των νικητών και πάντα με την
πλευρά αυτών που υπερασπίστηκαν την ελευθερία ενάντια στην τυραννία και τον
φασισμό. Το ίδιο πρέπει να γίνει και τώρα για να μη την ξεβράσει η Ιστορία. Το
πρώτο βήμα για να επιτευχθεί ο στόχος είναι να ξεφορτωθεί η χώρα όσο το δυνατό
ταχύτερα την συνειδητά χειρότερη και από επιλογή θλιβερή τρικομματική κυβέρνηση
της ντροπής και της υποταγής. Οι Έλληνες πάντα υπήρξαν γενναίοι και περήφανοι
υπερασπιστές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας και το
πλήρωσαν με κάθε κόστος. Το ραντεβού με την Ιστορία δίνεται και πάλι. Η ώρα
είναι τώρα. Οι καινούριες σελίδες γράφονται τούτες τις στιγμές και χρειάζεται η
συμμετοχή όλων των υγιών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Τώρα είναι η ώρα του
προσκλητηρίου. Οι λαοί της Ευρώπης μαζί με τις νέες ηγεσίες που γεννώνται θα
πάρουν σύντομα την κατάσταση στα χέρια τους και οργανωμένα και με σχέδιο θα
στείλουν οριστικά και αμετάκλητα στο βάραθρο της Ιστορίας τα φαντάσματα του
παρελθόντος. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και θα επανέλθουμε
σύντομα…
Του Κώστα Καπνίση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου